1
Правам сонет на заповед, на притисни-копче,
четиринаесет млазови што скокаат во место,
еднакво долги, како класја во житно снопче
врзани со јажица усукана од логичко тесто.
2
Во три строфи се развива некаква лесна тема,
сеедно за што и како, важно да е скокотлива;
во изразот, досетливоста не смее да има трема
оти делфинот на  метафората ќе ми отплива.
3
И секогаш кога ми се чини дека суша фатила
и дека творечка блокада мислата ми ја стега,
се буди и ме мава Камшикот Божји на Атила
потсетувајќи ме на великанот Лопе де Вега.
4
За животта, три илјади сонети тој ни состави,
а во еден, и аманет за да го надминам оставил. ==============
Лопе де Вега Sonet na brzinu Kad me za sonet zamoli Juana,
velika briga poče da me brine,
jer stihova četrnaest sonet čine,
al nu, četiri već su napisana. Mišljah: bar rima da mi bude dana,
a evo već sam sred druge kvartine,
pa ako stignem do prve tercine,
tad za kvartine briga je zbrisana. Ulazim evo u prvu tercinu
i sve se čini da tu smetnje nema,
jer ovim stihom već i ona minu. Malo po malo i druga se sprema,
pa i trinaesti stih mi evo sinu;
broji četrnaest, gotova je tema.