Ова е мој препев на еден сонет на најплодниот шпански поет Лопе де Вега (1562 – 1635)
Жената
1
Најголемо богатство за мажот е жената,
грев голем е да не се признае тој факт:
таа живот дава со највеличествен акт
а често речта и од отров ѝ е покрената.
2
Мирното небо во очите нејзини се буди,
ама и во пекол умее денот да го смени:
вредноста нејзина светот многу ја цени
а на мажот таа често страдање му нуди.
3
Од нејзината крв нашиот живот се раѓа,
а створ полуд од неа небесата не родија,
час ангел е а час како змија да те апнала:
те сака па те мрази, се креваш па паѓаш,
од милозвучна, станува хорор-мелодија
та жалиш што во креветот ти стапнала.
========
Оригиналот:
Es la mujer…
Es la mujer del hombre lo mбs bueno,
y locura decir que lo mбs malo,
su vida suele ser y su regalo,
su muerte suele ser y su veneno.
Cielo a los ojos cбndido y sereno,
que muchas veces al infierno igualo,
por raro al mundo su valor seńalo
por falso al hombre su rigor condeno.
Ella nos da su sangre, ella nos crнa,
no ha hecho el cielo cosa mбs ingrata;
es un бngel, y a veces una arpнa.
Quiere, aborrece, trata bien, maltrata,
y es la mujer, al fin, como sangrнa,
que a veces da salud y a veces mata.
=======
Хрватски препев:
Zena
Zena je dobro najvece u ljudi,
(ludost je reci da to nije tako)
ona nam daje zivot, dobro svako,
ona nam cesto smrt i otrov nudi.
Mirno se nebo u oku joj budi,
a mnogo puta paklu je jednako;
svijet vrijednost njenu uocava lako,
a covjek pati od podle joj cudi.
Ona krv daje, zivot nam podari,
i Bog ne stvori od nje ludje stvari:
sad andjeo je, sad gora od zmije.
Voli pa mrzi, miluje pa mrvi,
i zena, to je ko pustanje krvi
sto katkad spasi, a katkad ubije.
prijevod: Nikola Milicevic  (1922 – 1999)
========
Англиски препев:
What’s best for man is woman, and it’s unwise
to say that she’s what’s worst for him as well.
His very life she comes to be, his prize;
the death of him she’ll be, his poison-pill.
Serene and pure, a heaven to the eyes,
who many times is equal to a hell;
I praise her marvelous courage to the skies;
to damn her fickle ruthlessness, I yell.
She gives her blood for us, she gives her breast,
and nothing heaven made gives more malaise;
she’s angel sometimes, harpy all the rest.
She loves, she loathes, she favors and she flays,
and letting blood’s what sums her up the best:
it sometimes saves your life, and sometimes slays.