Ова е мој препев на уште една песна од шведскиот поет Томас Транстромер.
Осаменост (1)
1
Една февруарска вечер, речиси смртно ми сврши дента:
моето авто се затетерави, на мразот се сврте со бокот
па попреку се истопори на спротивната патна лента
небаре на сообраќајната река сака да ѝ го сопре токот.
2
Моето име, моите ќеркички, мојата работа, сето мое,
истекуваше незапирливо и ме оставаше мал и помал,
пооддалечен и заминат, бев за никаде и скован стоев
како некој ученик што не го пуштаат да си оди дома.
3
Ме заслепуваа огромни светла на наидувачките возила,
ко белка од јајце беше воланот, се борев со полни гради,
неговата пијана шантавост секундите ги размножила
и тие се ширеа како големи соби во болничките згради.
4
Јас речиси почувствував дека ми дошол смртниот час,
и здив последен зедов да се простам со сѐ мое земно
но фрлениот песок или налет на ветрот донесоа спас:
автото прекина да се рита, го победило својот фрас,
елегантно се престрои за правилно возење спремно
и само го акна знакот кој со протест одлета в темно.
5
Останав прегрнат од мојот појас, од спокој пленет.
Чекав некој да наиде и види што останало од мене.
===================
Оригиналот преведен на англиски:
Solitude (I)
By Tomas Transtrцmer
translated by Robin Robertson
I was nearly killed here, one night in February.
My car shivered, and slewed sideways on the ice,
right across into the other lane. The slur of traffic
came at me with their lights.

 

My name, my girls, my job, all
slipped free and were left behind, smaller and smaller,
further and further away. I was a nobody:
a boy in a playground, suddenly surrounded.

The headlights of the oncoming cars
bore down on me as I wrestled the wheel through a slick
of terror, clear and slippery as egg-white.
The seconds grew and grew – making more room for me –
stretching huge as hospitals.

I almost felt that I could rest
and take a breath
before the crash.

Then something caught: some helpful sand
or a well-timed gust of wind. The car
snapped out of it, swinging back across the road.
A signpost shot up and cracked, with a sharp clang,
spinning away in the darkness.

And it was still. I sat back in my seat-belt
and watched someone tramp through the whirling snow
to see what was left of me.
====================
Мој обичен превод од англиски:
1
Една вечер во февруари речиси ќе бев усмртен овде.
Моето авто се затетерави, се лизна странично по мразот
се исправи попреку во спротивната патна лента
пред сообраќајната река која наидуваше со светлосните бранови.
2
Моето име, моите ќерки, мојата работа, се`
истекуваше слободно и ме оставаше назад, се` помал и помал,
се` пооддалечен и заминат. Бев за никаде, како
од непријатели одеднаш сардисан ученик во игралиште.
3
Огромните светла на наидувачките возила
ме заслепуваа додека се борев со очигледниот терор на воланот
кој пијано се занесуваше како белка од јајце.
Секундите се множеа, како да се се простор,
тие се ширеа големи како соби во болнички згради.
4
Тогаш нешто ме запре: расфрланите зрна песок
или прекрасниот налет на ветрот.
Автото прекина да се рита и елегантно, правилно се престрои на патот
но го акна крајпатниот знак кој со остар протест
одлета далеку во темницата.
5
Потоа настана тишина. Прегрнат од мојот појас
седев и гледав дали некој ќе наиде низ виорниот снег
за да види што останало од мене.

ми се случи исто, ама среде лето.
Возев со сето семејство, жената и двете деца, од Битола кон Ресен, по стариот пат од гранитна коцка.
На угорница пред планинскиот превој Ѓавато, во кривина, одеднаш колата се лизна, сврте обратно преминувајќи на спротивната патна лента, каде успеав да закочам.
Среќа наша што во тој момент отспротива не наиде возило, инаку ќе бевме сотрени како фамилија.
Потоа паркирав на блискиот паркинг и го испитав патот.
По сета должина на угорнината имаше трага од истечена нафта од некоја цистерна. Тоа не можеше да се забележи од возачката положба бидејќи патот беше поплочан со гранитна коцка.
К`смет сме имале или Бог не` чувал.
Поздрав, Михала.