Ова е мој препев на песната “Времето јаде“ од англискиот поет Keith Douglas.
1
Лакомото Време цветови има на своето мени,
во есента, мајсторски е оплодена секоја пупка:
ги гнете животните, гнете мажишта и жени
но десет создава за десетте што отишле в дупка.
2
Ако се прашуваш за тајната како ти се роди
толку крупен, како да си исечен од карст,
ќе се покаже дека Неговата вештина те води
токму така како што треба за твојот раст.
3
Но, додека Времето создава, Тоа лукаво и јаде:
она кое го започнало, не го ставило во пресол
туку на својот преживарски јазик му го даде
за така полека во сок да го соџвака сето месо.
4
Материјалите и изработките се во долг попис
во наборите на тоа непостојано огромно црево:
мислите, амбициите и напорите Тоа ги топи
па и цел свет за Него е само еден залак кревок.
5
Тоа создава нова змиска кожа и опаш на гуштер,
Тоа клопоти како да е мисир на парење пуштен,
и иако мене од дете постојано ме воздига и расте,
за едно нешто од него јас подобро сум спастрен:
о, Време, Ти што љубовта моја сега ја подјадуваш,
друга таква Ти нема да родиш за да ѝ се радуваш.
****
Ова е оригиналот:
Keith Douglas

 

Time Eating
1
Ravenous Time has flowers for his food
at Autumn–yet can cleverly make good
each petal: devours animals and men,
but for ten dead he can create ten.
2
If you enquire how secretly you’ve come
to mansize from the bigness of a stone
it will appear it’s his art made you rise
so gradually to your proper size.
3
But while he makes he eats: the very part
where he began, even the elusive heart
Time’s ruminative tongue will wash
and slow juice masticate all flesh.
4
That volatile huge intestine holds
material and abstract in its folds:
thought and ambition melt, and even the world
will alter, in that catholic belly curled.
5
But Time, who ate my love, you cannot make
such another. You who can remake
the lizard’s tail and bright snakeskin
cannot, cannot. That you gobbled in
too quick: and though you brought me from a boy
you can make no more of me, only destroy.