Ова е мој препев на песната “Денес косовите се груби“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Како овоштарник сум, осамен, искористен и сув,
вреден единствено за напуштање или копачење.
Нокаутиран сум како поранешен боксер што глув,
во улицата весници ви нуди речиси со плачење.
2
Насолзен сум како стара мома од градскиот хор
која по отказот ја стиска својата последна плата.
Недостига само батлер кој со својот свечен збор
кажува дека крпчето ми е на колај за да го фатам.
3
Денес косовите се груби, како ноктите сраснати
во онаа затворска ноќ кога јадот ми беше дело;
косовите трчаат врз камењата со мов обраснати,
моето пијанство го опеваат со шпански мелос.
4
За мене и било каде е за никаде, како ноќна мора,
лоша како издишени гуми или ефтина пудриера:
зошто продолжувам како дете кое умира за кора
а мозоков и џебовите џвакаат прашина од вчера?
5
Кажете ми вие, револуционери со морал силен!
Вие деца учите, пиете со мера, не ве фаќа сугреб,
имате палати и жени-убавици, а убијци сте биле -
кажете ми зошто јас горам како старо суво ѓубре?
6
Вие би можеле преку писма со мене да се мерите,
додека пеперутките, мравките, па и понекој пират,
и ракетните научници и кучињата и сервисерите -
агилно би продолжиле дејностите да си ги шират.
7
Не срамете се, преписката е интелектуално нешто,
ако снемате марки, писмо не мора да ми пратите!
Нагаѓам дека сето тоа Бог го смислил така вешто,
токму како што ги смислил и бравите на вратите.

 

*******************************
Ова е оригиналот:

The Blackbirds Are Rough Today by Charles Bukowski

lonely as a dry and used orchard
spread over the earth
for use and surrender.

shot down like an ex-pug selling
dailies on the corner.

taken by tears like
an aging chorus girl
who has gotten her last check.

a hanky is in order your lord your
worship.

the blackbirds are rough today
like
ingrown toenails
in an overnight
jail—
wine wine whine,
the blackbirds run around and
fly around
harping about
Spanish melodies and bones.

and everywhere is
nowhere—
the dream is as bad as
flapjacks and flat tires:

why do we go on
with our minds and
pockets full of
dust
like a bad boy just out of
school—
you tell
me,
you who were a hero in some
revolution
you who teach children
you who drink with calmness
you who own large homes
and walk in gardens
you who have killed a man and own a
beautiful wife
you tell me
why I am on fire like old dry
garbage.

we might surely have some interesting
correspondence.
it will keep the mailman busy.
and the butterflies and ants and bridges and
cemeteries
the rocket-makers and dogs and garage mechanics
will still go on a
while
until we run out of stamps
and/or
ideas.

don’t be ashamed of
anything; I guess God meant it all
like
locks on
doors.