Ова е мој препев на песната “Две муви“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Мувите се бесни крилести парченца живот;
зошто се толку бесни и се однесуваат диво?
Ко да беснеат за нешто повеќе, така чинам,
малку им е тоа што се а тоа не е моја вина.
2
Во моја соба, со својата агонија ме боцкаат
како во невиделица оставени деланки душа;
со мирот мој весник да читам тие се коцкаат,
испуштајќи звуци што морам да ги слушам!
3
Едната полукружни звучни бомби ми фрла,
другата, помалата, сака рака да ми целива,
да ми испорача поздрави од Божјите трла,
притаено доближува, понизна и трпелива.
4
Други луѓе по светов диктатори ги газат
или често трагична љубов им се случува;
мене пак, инсекти ме облетуваат и лазат,
ко пратени и од нив нешто да научувам.
5
Но не се трпи веќе и јас влегувам во битка:
брзо весникот во цевкаст стап го свиткав,
мавнав првин кон помалата, што ја збесна
и почна да кружи како собата да ѝ е тесна.
6
А онаа одозгора, возбудена од новиот вител,
го забрза летот, запикира надолу како *штука,
и обете јуришаа кон раката што си ја штитев,
настана опсадна битка за херојство или брука.
7
Јас, налутен, ги нападнав со свитканиот весник,
мавав и промашував но ја распрснав таа алијанса,
кај ламбата и абажурот запејаа панични песни
и на мојот хартиен боздоган му се пружи шанса.
8
Поголемата зунзара ја гонев со хајкачка треска,
ја пернав, на грб падна и со нозе почна да прета,
уште еднаш удрив и таа на весникот се сплеска
а помалата, избезумена, опаку на таванот слета.
9
Сега помалата чучи или летка по таванската шир,
брзо и нечујно, невидливо бега од мојот дофат;
ја оставам на мир, и таа мене ме остава на мир -
а весникот се испогани во воената катастрофа.
10
Така, понекогаш, за денот да ти тргне на криво,
не мора од некој маж или од жена да си клоцнат:
доста е во воздухот да си вткаен со нешто живо,
иако за малата мува а и за мене тоа веќе е доцна.
———
*штука: Вид германски воен јуришен бомбардер во втората светска војна.

***************

Еве го оригиналот:

2 Flies
The flies are angry bits of life;
why are they so angry?
it seems they want more,
it seems almost as if they
are angry
that they are flies;
it is not my fault;
I sit in the room
with them
and they taunt me
with their agony;
it is as if they were
loose chunks of soul
left out of somewhere;
I try to read a paper
but they will not let me
be;
one seems to go in half-circles
high along the wall,
throwing a miserable sound
upon my head;
the other one, the smaller one
stays near and teases my hand,
saying nothing,
rising, dropping
crawling near;
what god puts these
lost things upon me?
other men suffer dictates of
empire, tragic love…
I suffer
insects…
I wave at the little one
which only seems to revive
his impulse to challenge:
he circles swifter,
nearer, even making
a fly-sound,
and one above
catching a sense of the new
whirling, he too, in excitement,
speeds his flight,
drops down suddenly
in a cuff of noise
and they join
in circling my hand,
strumming the base
of the lampshade
until some man-thing
in me
will take no more
unholiness
and I strike
with the rolled-up-paper -
missing! -
striking,
striking,
they break in discord,
some message lost between them,
and I get the big one
first, and he kicks on his back
flicking his legs
like an angry whore,
and I come down again
with my paper club
and he is a smear
of fly-ugliness;
the little one circles high
now, quiet and swift,
almost invisible;
he does not come near
my hand again;
he is tamed and
inaccessible; I leave
him be, he leaves me
be;
the paper, of course,
is ruined;
something has happened,
something has soiled my
day,
sometimes it does not
take man
or a woman,
only something alive;
I sit and watch
the small one;
we are woven together
in the air
and the living;
it is late