Ова е мој препев на песната “Трагедија на лисјето“ од американскиот поет Чарлс Буковски. 1
Се разбудив со суво грло и видов, папратките се мртви,
билките во тенџерињата пожолтеле како пченка варена,
жена ми си отишла, празни шишиња, бескрвни жртви
ме опкружуваат со нивната неупотребливост озарена.
2
Наспроти тоа Бородино, сонцето сеуште имаше крила,
под вратата заканувачки ѕиркаше ливчето со опомена,
неговата жолтеникавост навестуваше исфрлачка сила
и сиот тој амбиент беше под заштита на Мелпомена.
3
Она кое на тој момент му требаше ама не беше тука,
беше некој палјачо, комичар од старовремски стил,
со своите шеги врз апсурдноста на болката да пука
дури таа срцето ми го тренира со капларскиот дрил.
4
Со стар жилет се обриков, јас, предодреден за гениј,
но таква е трагедијата на лисјето, на мртвата папрат;
излегов во холот каде беше најлошата од сите жени,
бев немоќен нејзините клетви и закани да ги запрам.
5
Таа силно мафташе со своите дебели раце испотени ,
киријата ја бараше дрндајќи како досадна стрвна оса:
и јас и таа во сушна животна драма бевме сплотени
зашто власта врз обајцата си ја клепаше својата кȏса.

 

Еве го оригиналот:

The Tragedy of the Leaves

By Charles Bukowski

I awakened to dryness and the ferns were dead,
the potted plants yellow as corn;
my woman was gone
and the empty bottles like bled corpses
surrounded me with their uselessness;
the sun was still good, though,
and my landlady’s note cracked in fine and
undemanding yellowness; what was needed now
was a good comedian, ancient style, a jester
with jokes upon absurd pain; pain is absurd
because it exists, nothing more;
I shaved carefully with an old razor
the man who had once been young and
said to have genius; but
that’s the tragedy of the leaves,
the dead ferns, the dead plants;
and I walked into a dark hall
where the landlady stood
execrating and final,
sending me to hell,
waving her fat, sweaty arms
and screaming
screaming for rent
because the world had failed us

both.