1
Пушти да те поплават и исполнат, и среќа и мир,
аргументи `за` јас имам во мојот младешки пир:
со крв зовриена и ум шинат по чавки што лета,
тогаш тие нешта за глупави и прости ги сметав,
сомнежливо се однесував, си се пазев од штета.
2
Бев цврст како гранит, на сонцето му бев ривал.
Немав доверба кон никој, особено не кон жена.
Живеев во пеколот на мали соби, со нарав дива,
кршев ствари, ги уништував до коска, како хиена,
преку стакло одев, без надеж дека ќе се сменам.
3
Во кругот на кавгата и тепачката се вртев, за инат
со сите се карав, постојано бев затворан и бркан,
деновите и ноќите во борби претежно ги минав,
жените беа шраф кој ме препина во мојата трка
ама ни за машки пријатели не бев нешто зинат.
4
Менував работи и места, празниците беа силеџии,
мразев бебиња, баби, историја и дневни весници;
мразев музеи, бракови, филмови, пајаци, ѓубреџии,
мразев ореви, портокалова боја и риби кресници,
сите што говореа со англиски акцент беа муфтеџии.
5
Алгебрата ме збеснуваше, од опера бидував болен,
Чарли Чаплин беше измама, цвеќето само за педери,
мирот и среќата за мене беа знаци дека сум долен,
глупав закупец на слабикав ум кој тегне туѓи федери,
а јас се гордеев да бидам фактор и да бидам молен.
6
Но, како животот ми напредуваше со улични дуели
во самоубиствени години со многубројни премини,
низ постепени врски со жени, скромни или смели,
се покажа дека и јас сум од просечните големини,
дека моето поведение од мнозинството не ме дели.
7
Негова срж беше толпа лигуши преполни со пизма,
премачкани со искуства од кокошкарски криминал;
се тепав со луѓе со камени срца и со дупната чизма,
секој беше поттурнат педа-од-човек но за себе крал
кој за безначајна добивка мами а и уво би гризнал;
лагата беше оружјето на заговорот, бланко и грешен,
темницата повелаше, на сите таа диктатор им беше.
8
Претпазливо, јас напати си допуштав и добар помин,
во ефтините соби си приредував моменти на спокој,
слушав како во мракот дождот од покривот се ломи,
зјапав во рачката на шифоњерот, гозба за моето око.
Помалото ми требаше, поголемото во мене се гласи,
и можеби тоа од насилничкиот живот итро ме спаси.

9
Наскоро веќе немаше возбуда во муабет да сум цар,
или како прч да јавам врз некоја пијана женска снага,
знаев дека е мизерно тоа да го бројам како мој ќар -
нејзиниот животец беше заспан далеку во некоја тага.
Никогаш не можев да го прифатам животот како таков
не можев да ги голтнам и сварам отровите трагични,
немав волја да постигнам смиреност ко апостол Јаков
но имав парчиња мир, острови долгнавести и магични.
10
Јас сето тоа го преформулирав, не знам датум и време,
но се променив, нешто во мене се смири, се смудри.
Веќе не морав да докажувам дека сум на сѐ спремен,
дека сум маж кој може и само заради досада да удри.
Почнав да ги гледам работите: шолји за кафе во барот
зад послужавникот беа подредени во војнички строј
Или, како умно куче без водич трчка долж тротоарот.
Или како едно глувче застанало врз шифоњерот мој,
беше тоа миг од животот фатен во својата целовитост,
неговото тело, ушињата и неговиот нос беа начулени,
и јас моментот го доживеав како вселенска духовитост
зашто неговите прекрасни очиња во мене беа опулени.
11
Јас почнав да се чувствувам добро, добив мирна нарав,
и ситуациите лоши започнав без бесови да ги примам,
а ги имаше полно такви и без јас нарочно да ги барам.
На пример, со денови не одев на работа во една зима
и шефот мој, зад биро седнат, ме викна, без да ме кара,
за да ми даде отказ и јас пред него си стојам простум.
Тој е уреден човек, со наочари, вратоврска, во костум,
и знае дипломатски да помине низ непријатни згоди
па кротко ми вели “Ќе мора да те пуштам да си одиш!“
“Тоа е во ред“ му реков јас, знам дека прави што мора,
за издржување жена и деца има па и љубовница згора!
12
Мене ми е жал за него, во стапицата на животот е фатен,
а јас заминувам во блескавоста на сонцето, денот е мој!
(цел свет светот за грло го држи, секој за нешто е скратен,
лут е, измамен, разочаран од илузиите во човечкиот сој.)
Со добредојде ги примив сачмите од мировната пушка
им се радував како на деланки среќа, иако партал беа.
Ко најсвежи нумери, како штикли, како цицки ги гушкав,
тие нешта ми пееја и јас го научив занаетот да се смеам.
(да не ме сфатите погрешно, тука луда надеж е на дело,
таа замижува пред основните проблеми со ведро чело
сал за користа своја, таа е штит и болест за моето тело.)
13
Нож пак до коска дојде, пак бев речиси во гасна комора,
но кога добри мигови ќе дојдеа, ги пуштав да се одморат,
не се тепав со нив како да ми се непријатели од булеварот
ами се предавав, се луксузирав во нив како со вино старо.
Еднаш порано во огледало се проучив и за грд се сметав
а сега ми се допаѓаше оној јас што го видов, речиси летав,
да, убав сум, малку распаран и со лузни а и со тртки роден,
но сепак, сѐ на сѐ, не е толку лошо и јас речиси сум згоден,
грешка било што моето лице во огледалото сум го мразел,
помашко е од она на некои глумци со лице ко бебешко газе.
14
И најпосле, ненајавено, вистинските чувства си ги открив,
неодамна, во тоа утро, кога за на пат алишта си ставав:
ја гледав жена ми в кревет, телото под памучниот покрив
а на перницата само нејзината прекрасна заспана глава.
(Притоа не ги заборавив вековите живот, смрт и умирање,
пирамидите, мртвиот Моцарт чија музиката е уште жива,
таблата со резултати од трките што ме чека за сумирање,
плевелите што растат додека земјата се врти како дива.)
Го гледав лицето на жена ми, ги проучував деталите,
бев загрижен за нејзиниот живот, токму тука и сега.
Ја бакнав во челото и полека се симнав по скалите,
излегов, се качив во моето авто и појасот го стегав,
топлина од прстите на рацете па до стопалата сетив,
го впивав уште повеќе светот и заборавав на маката;
возејќи наидов на поштарот кој разнесуваше пакети,
му свирнав а тој ми отпоздрави мафтајќи со раката.

******
Еве го оригиналот:

Let It Enfold You
either peace or happiness,
let it enfold you
when I was a young man
I felt these things were
dumb, unsophisticated.
I had bad blood, a twisted
mind, a precarious
upbringing.
I was hard as granite, I
leered at the
sun.
I trusted no man and
especially no
woman.
I was living a hell in
small rooms, I broke
things, smashed things,
walked through glass,
cursed.
I challenged everything,
was continually being
evicted, jailed,in and
out of fights, in and out
of my mind.
women were something
to screw and rail
at, I had no male
freinds,
I changed jobs and
cities, I hated holidays,
babies, history,
newspapers, museums,
grandmothers,
marriage, movies,
spiders, garbagemen,
english accents,spain,
france,italy,walnuts and
the color
orange.
algebra angred me,
opera sickened me,
charlie chaplin was a
fake
and flowers were for
pansies.
peace and happiness to me
were signs of
inferiority,
tenants of the weak
an
addled
mind.
but as I went on with
my alley fights,
my suicidal years,
my passage through
any number of
women-it gradually
began to occur to
me
that I wasn’t different
from the
others, I was the same,
they were all fulsome
with hatred,
glossed over with petty
greivances,
the men I fought in
alleys had hearts of stone.
everybody was nudging,
inching, cheating for
some insignificant
advantage,
the lie was the
weapon and the
plot was
empty,
darkness was the
dictator.
cautiously, I allowed
myself to feel good
at times.
I found moments of
peace in cheap
rooms
just staring at the
knobs of some
dresser
or listening to the
rain in the
dark.
the less I needed
the better I
felt.
maybe the other life had worn me
down.
I no longer found
glamour
in topping somebody
in conversation.
or in mounting the
body of some poor
drunken female
whose life had
slipped away into
sorrow.
I could never accept
life as it was,
I could never gobble
down all its
poisons
but there were parts,
tenous magic parts
open for the
asking.
I re formulated
I don’t know when,
date, time, all
that
but the change
occured.
something in me
relaxed, smoothed
out.
I no longer had to
prove that I was a
man,
I didn’t have to prove
anything.
I began to see things:
coffee cups lined up
behind a counter in a
cafe.
or a dog walking along
a sidewalk.
or the way the mouse
on my dresser top
stopped there
with its body,
its ears,
its nose,
it was fixed,
a bit of life
caught within itself
and its eyes looked
at me
and they were
beautiful.
then- it was
gone.
I began to feel good,
I began to feel good
in the worst situations
and there were plenty
of those.
like say, the boss
behind his desk,
he is going to have
to fire me.
I’ve missed too many
days.
he is dressed in a
suit, necktie, glasses,
he says, “I am going
to have to let you go”
“it’s all right” I tell
him.
He must do what he
must do, he has a
wife, a house, children.
expenses, most probably
a girlfreind.
I am sorry for him
he is caught.
I walk onto the blazing
sunshine.
the whole day is
mine
temporailiy,
anyhow.
(the whole world is at the
throat of the world,
everybody feels angry,
short-changed, cheated,
everybody is despondent,
dissillusioned)
I welcomed shots of
peace, tattered shards of
happiness.
I embraced that stuff
like the hottest number,
like high heels, breasts,
singing,the
works.
(dont get me wrong,
there is such a thing as cockeyed optimism
that overlooks all
basic problems just for
the sake of
itself-
this is a shield and a
sickness.)
The knife got near my
throat again,
I almost turned on the
gas
again
but when the good
moments arrived
again
I did’nt fight them off
like an alley
adversary.
I let them take me,
I luxuriated in them,
I bade them welcome
home.
I even looked into
the mirror
once having thought
myself to be
ugly,
I now liked what
I saw, almost
handsome, yes,
a bit ripped and
ragged,
scares, lumps,
odd turns,
but all in all,
not too bad,
almost handsome,
better at least than
some of those movie
star faces
like the cheeks of
a baby’s
butt.
and finally I discovered
real feelings of
others,
unheralded,
like lately,
like this morning,
as I was leaving,
for the track,
I saw my wife in bed,
just the
shape of
her head there
(not forgetting
centuries of the living
and the dead and
the dying,
the pyramids,
Mozart dead
but his music still
there in the
room, weeds growing,
the earth turning,
the toteboard waiting for
me)
I saw the shape of my
wife’s head,
she so still,
I ached for her life,
just being there
under the
covers.
I kissed her in the,
forehead,
got down the stairway,
got outside,
got into my marvelous
car,
fixed the seatbelt,
backed out the
drive.
feeling warm to
the fingertips,
down to my
foot on the gas
pedal,
I entered the world
once
more,
drove down the
hill
past the houses
full and empty
of
people,
I saw the mailman,
honked,
he waved
back
at me.