Мала црномурна девојко со насмеани очи, кога ќе дојде време да се употреби ножот, нема да се повлечам и нема да те посрамотам.
Сѐ додека осамен возам долж брегот на кој грдите рапави палми се лулеат и живеачката не пристигнува а ни смртта не ме напушта, нема да те посрамотам, напротив, со љубов ќе се сеќавам на нашите сурови бакнежи и како ти ми даваш сѐ што имаш а јас ти го нудам сето она кое од мене преостана, и ќе се сеќавам на твоето мало собиче, на копнежот по тебе, на светлото на прозорецот, на твоите грамофонски плочи, на твоите книги, на нашите утрински кафиња, на нашите пладниња, на нашите ноќи, на нашите заспани тела кои заедно претекуваа, на тенките поплавни истекувања во тие моменти и засекогаш, на твојата нога, на мојата нога, на твојата рака, на мојата рака, на твојата насмевка, на жештината што зрачи од тебе и повторно ме тера да прснам во смеа.
Мала црномурна девојко со љубезни очи, ти немаш нож. Ножот е мој и јас сеуште не сакам да го употребам.

Raw With Love

little dark girl with
kind eyes
when it comes time to
use the knife
I won’t flinch and
I won’t blame
you,
as I drive along the shore alone
as the palms wave,
the ugly heavy palms,
as the living does not arrive
as the dead do not leave,
I won’t blame you,
instead
I will remember the kisses
our lips raw with love
and how you gave me
everything you had
and how I
offered you what was left of
me,
and I will remember your small room
the feel of you
the light in the window
your records
your books
our morning coffee
our noons our nights
our bodies spilled together
sleeping
the tiny flowing currents
immediate and forever
your leg my leg
your arm my arm
your smile and the warmth
of you
who made me laugh
again.
little dark girl with kind eyes
you have no
knife. the knife is
mine and I won’t use it