1
Времето не олеснува: ти излезе најлажлив примат
кога рече дека времето ќе ја олесни мојата болка!
И во плачот на дождот копнежот по него ме колка,
го барам дури и во пената на секоја осека и плима!
2
Старите снегови се топат на секој планински срт,
оваа година на горските патеки лисјето зачадува;
но последната година горка љубов ќе ме радува,
во срцево на неспокојот стар да му донесе смрт.
3
Сто места овде има кајшто се плашам да одам,
зашто се преполни со спомени за неговиот лик;
а кога ќе ми лекне ако наидам на тивок честар
си велам, овде е празно и токму е жива згода,
од него нема трага и ќе можам да се сместам -
но пак спомен за него ме прободува како штик.

**********
Еве го оригиналот:

Time Does Not Bring Relief: You All Have Lied
BY EDNA ST. VINCENT MILLAY
Time does not bring relief; you all have lied
Who told me time would ease me of my pain!
I miss him in the weeping of the rain;
I want him at the shrinking of the tide;
The old snows melt from every mountain-side,
And last year’s leaves are smoke in every lane;
But last year’s bitter loving must remain
Heaped on my heart, and my old thoughts abide.
There are a hundred places where I fear
To go,—so with his memory they brim.
And entering with relief some quiet place
Where never fell his foot or shone his face
I say, “There is no memory of him here!”
And so stand stricken, so remembering him.
********
Еве еден препев на српски:

Една Сент Винсент Милеј (1892-1950)
Време не олакшава; све си слагао мени
кад си рекао да ће и бол мој да отпише!
Недостаје ми чак и у вапајима кише;
желим га у осеци, и плими кад је смени;
Ове године лишће у диму ветар шири,
топи се стари снег са сваке стране гора;
последња година горке љубави остати мора
срећна у моме срцу, и мисли да ми смири.
На хиљаде је места овде, куд стрепим често
да одем – толико је успомена, до јуче.
Ушавши с олакшањем на неко тихо место
где нису били лице његово, нити стопе,
ја кажем, “Овде нема успомена што муче!”