Постинг
31.12.2012 14:40 -
Преминување на Каналот
Со мојов препев на песната “ Преминување на Каналот“ од американската поетеса Силвија Плат, на читателите на блогов им ја честитам Новата Година и им пожелувам да се живи, здрави и весели 
*********
1
Сред бура, на палубата, сирени на ветерот мјаукаат
но за удари, навалања и затрес нашиот брод е туп;
галопирачки, темни како гнев, брановите се сукаат
да го скршат јуришниот продор на бродскиот труп.
Цврсто фатени за ограда, мижуркаме смело напред,
се прашаме ќе дојде ли часот таа сила зла да запре;
2
но потоа, чесно признаваме и секој од нас занемува:
од јуриш во јуриш, својот бес морето го зголемува.
Долу, лулани во пустошна мачнина патниците лежат,
ги полнат легените како хор од блујава какафонија;
некои, со црни претчувства и надежи за ава свежа,
чекорат меѓу багажот маскирајќи ја нивната агонија.
3
Далеку од таа пресна смрдеа нам телата ни ѕемнат
а сепак се восхитуваме што природата има грижа:
со мразни удари на ветерот кои јуришно се нижат,
таа проверува дали бродската опрема ни е спремна,
без ангелска заштита за нас во тој ракетирачки тек,
таа подбивливо испитува дали храбро сме на штрек.
4
По сонце ќе сме пловеле, песната морнарска вели,
во вода блескава со паунски бои, под галеби бели;
шипки, за нашиот замин времето обратно се смени,
уште одрано небото скисна и стана облачна урда,
нашето поаѓање го поздравија само мрачните стени,
злокобниот ден едвај мижурка со светлосна фурда.
5
Сега, со нашиот ѓоа-хероизам зарот си прави ќеф
оти нема човек што би го контролирал овој смут;
и понизноста и гордоста фалираа, нема веќе блеф,
пред бесот залуден е било каков одбранбен труд
па дури ни господата немаат приватност и спокој:
и нивната болест шетка изложена на јавното око.
6
Нема време за наша лична среќа, за горделив акт,
обврска и крв нѐ тера да исполнуваме нем пакт;
без разлика на сталеж, сите мора да се дружиме,
можеби загриженоста многу не ќе помогне тука
ама нашата помош засега мораме да ја пружиме -
му ја држиме главата на човекот кој блуе и плука.
7
На крај, белјата мина, ене зелен брег и куќни стреи,
спасот стигна и на своето име секој му се враќа;
пристаништето ќе ги помни нашите кратки епопеи
како храбри дела во кои се помагавме како браќа:
го мкнеме нашиот багаж дури ѕвонат тракатанци -
по излезната рампа сега чекориме покрај странци.
******************
Еве го оригиналот:
Channel Crossing
1
On storm-struck deck, wind sirens caterwaul;
With each tilt, shock and shudder, our blunt ship
Cleaves forward into fury; dark as anger,
Waves wallop, assaulting the stubborn hull.
Flayed by spray, we take the challenge up,
Grip the rail, squint ahead, and wonder how much longer
2
Such force can last; but beyond, the neutral view
Shows, rank on rank, the hungry seas advancing.
Below, rocked havoc-sick, voyagers lie
Retching in bright orange basins; a refugee
Sprawls, hunched in black, among baggage, wincing
Under the strict mask of his agony.
3
Far from the sweet stench of that perilous air
In which our comrades are betrayed, we freeze
And marvel at the smashing nonchalance
Of nature : what better way to test taut fiber
Than against this onslaught, these casual blasts of ice
That wrestle with us like angels; the mere chance
4
Of making harbor through this racketing flux
Taunts us to valor. Blue sailors sang that our journey
Would be full of sun, white gulls, and water drenched
With radiance, peacock-colored; instead, bleak rocks
Jutted early to mark our going, while sky
Curded over with clouds and chalk cliffs blanched
5
In sullen light of the inauspicious day.
Now, free, by hazard’s quirk, from the common ill
Knocking our brothers down, we strike a stance
Most mock-heroic, to cloak our waking awe
At this rare rumpus which no man can control :
Meek and proud both fall; stark violence
6
Lays all walls waste; private estates are torn,
Ransacked in the public eye. We forsake
Our lone luck now, compelled by bond, by blood,
To keep some unsaid pact; perhaps concern
Is helpless here, quite extra, yet we must make
The gesture, bend and hold the prone man’s head.
7
And so we sail toward cities, streets and homes
Of other men, where statues celebrate
Brave acts played out in peace, in war; all dangers
End : green shores appear; we assume our names,
Our luggage, as docks halt our brief epic; no debt
Survives arrival; we walk the plank with strangers.
******************************************************
*********
1
Сред бура, на палубата, сирени на ветерот мјаукаат
но за удари, навалања и затрес нашиот брод е туп;
галопирачки, темни како гнев, брановите се сукаат
да го скршат јуришниот продор на бродскиот труп.
Цврсто фатени за ограда, мижуркаме смело напред,
се прашаме ќе дојде ли часот таа сила зла да запре;
2
но потоа, чесно признаваме и секој од нас занемува:
од јуриш во јуриш, својот бес морето го зголемува.
Долу, лулани во пустошна мачнина патниците лежат,
ги полнат легените како хор од блујава какафонија;
некои, со црни претчувства и надежи за ава свежа,
чекорат меѓу багажот маскирајќи ја нивната агонија.
3
Далеку од таа пресна смрдеа нам телата ни ѕемнат
а сепак се восхитуваме што природата има грижа:
со мразни удари на ветерот кои јуришно се нижат,
таа проверува дали бродската опрема ни е спремна,
без ангелска заштита за нас во тој ракетирачки тек,
таа подбивливо испитува дали храбро сме на штрек.
4
По сонце ќе сме пловеле, песната морнарска вели,
во вода блескава со паунски бои, под галеби бели;
шипки, за нашиот замин времето обратно се смени,
уште одрано небото скисна и стана облачна урда,
нашето поаѓање го поздравија само мрачните стени,
злокобниот ден едвај мижурка со светлосна фурда.
5
Сега, со нашиот ѓоа-хероизам зарот си прави ќеф
оти нема човек што би го контролирал овој смут;
и понизноста и гордоста фалираа, нема веќе блеф,
пред бесот залуден е било каков одбранбен труд
па дури ни господата немаат приватност и спокој:
и нивната болест шетка изложена на јавното око.
6
Нема време за наша лична среќа, за горделив акт,
обврска и крв нѐ тера да исполнуваме нем пакт;
без разлика на сталеж, сите мора да се дружиме,
можеби загриженоста многу не ќе помогне тука
ама нашата помош засега мораме да ја пружиме -
му ја држиме главата на човекот кој блуе и плука.
7
На крај, белјата мина, ене зелен брег и куќни стреи,
спасот стигна и на своето име секој му се враќа;
пристаништето ќе ги помни нашите кратки епопеи
како храбри дела во кои се помагавме како браќа:
го мкнеме нашиот багаж дури ѕвонат тракатанци -
по излезната рампа сега чекориме покрај странци.
******************
Еве го оригиналот:
Channel Crossing
1
On storm-struck deck, wind sirens caterwaul;
With each tilt, shock and shudder, our blunt ship
Cleaves forward into fury; dark as anger,
Waves wallop, assaulting the stubborn hull.
Flayed by spray, we take the challenge up,
Grip the rail, squint ahead, and wonder how much longer
2
Such force can last; but beyond, the neutral view
Shows, rank on rank, the hungry seas advancing.
Below, rocked havoc-sick, voyagers lie
Retching in bright orange basins; a refugee
Sprawls, hunched in black, among baggage, wincing
Under the strict mask of his agony.
3
Far from the sweet stench of that perilous air
In which our comrades are betrayed, we freeze
And marvel at the smashing nonchalance
Of nature : what better way to test taut fiber
Than against this onslaught, these casual blasts of ice
That wrestle with us like angels; the mere chance
4
Of making harbor through this racketing flux
Taunts us to valor. Blue sailors sang that our journey
Would be full of sun, white gulls, and water drenched
With radiance, peacock-colored; instead, bleak rocks
Jutted early to mark our going, while sky
Curded over with clouds and chalk cliffs blanched
5
In sullen light of the inauspicious day.
Now, free, by hazard’s quirk, from the common ill
Knocking our brothers down, we strike a stance
Most mock-heroic, to cloak our waking awe
At this rare rumpus which no man can control :
Meek and proud both fall; stark violence
6
Lays all walls waste; private estates are torn,
Ransacked in the public eye. We forsake
Our lone luck now, compelled by bond, by blood,
To keep some unsaid pact; perhaps concern
Is helpless here, quite extra, yet we must make
The gesture, bend and hold the prone man’s head.
7
And so we sail toward cities, streets and homes
Of other men, where statues celebrate
Brave acts played out in peace, in war; all dangers
End : green shores appear; we assume our names,
Our luggage, as docks halt our brief epic; no debt
Survives arrival; we walk the plank with strangers.
******************************************************
Вълнообразно
Няма коментари
Вашето мнение
За да оставите коментар, моля влезте с вашето потребителско име и парола.
Търсене
За този блог
Гласове: 502
Блогрол
1. Спомен за Ева Звездева
2. Мои препеви на сите 154 сонети на Шекспир, pdf.,формат А4, 39 страници
3. Мојата стихозбирка “Бегајќи од трпезата на моите црвци“ ги содржи и моите препеви на сите 154 сонети на Шекспир
4. Мојата стихозбирка “Со рими клоцнат Буковски“ ги содржи и моите преводи и препеви на 75 песни на Чарлс Буковски
5. Мојата стихозбирка “Аферата Неруда“ ги содржи и моите римувани препеви на 100 сонети за љубовта од Пабло Неруда
6. Мојата збирка раскази “Помилуваниот владика“
7. Мојата стихозбирка “Ловејќи ја душата на Висоцки“ ги содржи и моите препеви на 60 песни на Владимир Висоцки
8. Моето досегашно творештво собрано накуп
2. Мои препеви на сите 154 сонети на Шекспир, pdf.,формат А4, 39 страници
3. Мојата стихозбирка “Бегајќи од трпезата на моите црвци“ ги содржи и моите препеви на сите 154 сонети на Шекспир
4. Мојата стихозбирка “Со рими клоцнат Буковски“ ги содржи и моите преводи и препеви на 75 песни на Чарлс Буковски
5. Мојата стихозбирка “Аферата Неруда“ ги содржи и моите римувани препеви на 100 сонети за љубовта од Пабло Неруда
6. Мојата збирка раскази “Помилуваниот владика“
7. Мојата стихозбирка “Ловејќи ја душата на Висоцки“ ги содржи и моите препеви на 60 песни на Владимир Висоцки
8. Моето досегашно творештво собрано накуп
