Ова е мој препев на песната “Височинка“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Во височинката, они во окопи беа спремени.
Минофрлачки оган блуеше вражјата ала.
А ние, во лазечка толпа кон неа устремени,
како да беше гага бифе во танцова хала.
2
Нашите јуришни извици си земаа починка,
за шрапнели да голтаме, во крв да се давиме.
Седум пати ја зазедовме ние таа височинка
и седум пати моравме пак да им ја оставиме.
3
И одново во напад, сакам-нејќум нема,
земјата се вжешти како загорена каша.
Осмиот пат висот го освоивме сосема,
своето го ослободивме со крвта наша.
4
А можеше таа точка да ја заобиколиме,
зошто кон неа бевме толку цврсти?
Но, ете, Судбината и без да ја молиме,
нашите патишта на тој вис ги вкрсти.

 

Ова е оригиналот:
Высота

Вцепились они в высоту, как в свое.
Огонь минометный, шквальный…
А мы все лезли толпой на нее,
Как на буфет вокзальный.

И крики “ура” застывали во рту,
Когда мы пули глотали.
Семь раз занимали мы ту высоту -
Семь раз мы ее оставляли.

И снова в атаку не хочется всем,
Земля – как горелая каша…
В восьмой раз возьмем мы ее насовсем -
Свое возьмем, кровное, наше!

А может ее стороной обойти,-
И что мы к ней прицепились?!
Но, видно, уж точно – все судьбы-пути
На этой высотке скрестились.