1
Несакан ме роди заблуда тешка
дека мама била неротка вратена;
за стариот тате казнена смешка
со која страста му е наплатена.
2
Пораснав сиромашки ама здраво
и мил орден на тате му станав;
од смртта да го немам стравот,
тој ме задои со духовна храна.
3
Станав татко па и весел дедо,
претпазлив бев во однос на жени;
си лижев само дома од медот
иако на копнежот му бев пленик.
4
Низ животот своеглаво јурев
и бегав од белегот на стадо;
со гордоста пирот беше бурен
ама барем й го заситив гладот.
5
Иако е јака и отпорна на треска
а длабок корен од мраз ја штити,
копнее староста, со ехо вреска,
и наскоро смртта ќе ми се сити.
——–

Моја елегија, да си се исплаче човек сам себе за животта – тоа е убаво задоволство и сатисфакција дека при неговиот погреб не ќе може да и` се обрати на публиката  

и да разбереш колко е крехьк и различен.
И после да прескочиш по-нагоре и да намериш каквото тьрсиш.
И после да си поискаш играта,твоята и не чуждата, и да я изчакаш .....
чак...чак