Ова е мој препев на песната “Другите двајца“ од американската поетеса Силвија Плат.
1
Секое лето се вселуваме во вила преполна со одзив,
ладна како бисерната внатрешност на морски полжав.
Нѐ будат ѕвона и скокачките копитца на црните кози.
Околу нашиот кревет баронски мебели, чудесија чиста,
кои на морскиот отсјај нијансните бои му ги должат.
Во воздухот нема ниту еден лист збрчкано што листа.
Мечтаевме да сме совршени и за тоа најдовме пристан.
2
Спроти голите ѕидови, варосани, со мирис пресен,
мебелите се закотвиле со темни ногарки на грифон.
Тука сал двајца сме, а како повеќе да сме од десет -
чекорите се множат во собите со светлосни пруги,
гласовите како од бунар да идат, низ исушен сифон:
на ореовата банкетна маса, како од раце со шуги,
се отсликуваат заплеткани гестови на двајца други.
3
Тешки како мермерни статуи, фигурите не се наши,
на полираното дрво од кабинет без врата и џамлак
изведуваат глувонема претстава што може да плаши:
за да си ја доближи кон себе, тој кон неа посегнува
но таа бега од тој допир, како да ќе ја удри дамла.
Гледајќи го тоа, тој кршка, на брашното си легнува.
Ко во некоја стара трагедија, горчината ги стегнува.
4
Тие се осветлени од безмилосноста месечево-бледа,
за нивното олеснување и слобода не е стокмена сага.
Нашите примери на нежност оставаат наопачна следа,
втурнати во нивното чистилиште темницата ја кинат
а ниту бран затреперува ниту од искрење има трага.
Ги оставаме, ноќта во нивната пустина да ја минат,
но бессони и завидливи, тие пак со нас тераат инат:
5
ние им ги сонуваме гласовите ранети во расправија,
ние може да се гушнеме но ти двајца никогаш нема,
наспроти нас, тие се во ќорсокакот на жолчна давија,
толку тешка што ние личиме на факел кој не се гаси -
ние сме духовите а тие крв и месо, таква е таа шема:
врз урнатините на љубовта орел на мечтата се гласи
ко ние да сме рајот што од нивниот очај ќе ги спаси.

 

*********
Ова е оригиналот:
The Other Two
1
All summer we moved in a villa brimful of echoes,
Cool as the pearled interior of a conch.
Bells, hooves, of the high-stepping black goats woke us.
Around our bed the baronial furniture
Foundered through levels of light seagreen and strange.
Not one leaf wrinkled in the clearing air.
We dreamed how we were perfect, and we were.
2
Against bare, whitewashed walls, the furniture
Anchored itself, griffin-legged and darkly grained.
Two of us in a place meant for ten more—
Our footsteps multiplied in the shadowy chambers,
Our voices fathomed a profounder sound:
The walnut banquet table, the twelve chairs
Mirrored the intricate gestures of two others.
3
Heavy as statuary, shapes not ours
Performed a dumbshow in the polished wood,
That cabinet without windows or doors:
He lifts an arm to bring her close, but she
Shies from his touch: his is an iron mood.
Seeing her freeze, he turns his face away.
They poise and grieve as in some old tragedy.
4
Moon-blanched and implacable, he and she
Would not be eased, released. Our each example
Of tenderness dove through their purgatory
Like a planet, a stone, swallowed in a great darkness,
Leaving no sparky track, setting up no ripple.
Nightly we left them in their desert place.
Lights out, they dogged us, sleepless and envious:
5
We dreamed their arguments, their stricken voices.
We might embrace, but those two never did,
Come, so unlike us, to a stiff impasse,
Burdened in such a way we seemed the lighter—
Ourselves the haunters, and they, flesh and blood;
As if, above love’s ruinage, we were
The heaven those two dreamed of, in despair.