Ова е мој препев на песната “Приказна за крадците на рододендерон“ од американската поетеса Силвија Плат.
1
Една расцветена роза добив дома на дар
и таа ми побуди мечта и ми врачи позив,
дојдов во јавниот парк чекорејќи со жар,
низ градина со виснати кревети од рози.
2
Камена лавовска глава на ѕид беше заседната,
во камен базен капеа нејзините зелени лиги;
јас скинав една портокалова пупка наведната
и ја ставив во широк џеб што ми е за книги.
3
Во вазата дома таа се отвори во портокал-боја,
се откри ко бушава коса на машкуданка-жена;
другпат украдов црвена, ме убеди совеста моја,
помалку нив ги крадат одошто сами ќе свенат.
4
Мисковината нос ми гали, очи ми заруменува,
листенцата ми глочкаат прсти дур сум на маса:
убедена бев дека поезијата јас ќе ја менувам,
од воздух слеп и од помрачување ќе ја спасам.
5
А денес, жолта пупка в рака сакав да сместам,
но запрев изненадна од бучна кршачка врева.
Никој не се појави откај ловоровиот честар
но кај рододендрон-грмушките шум се крева:
6
на послан весник се трупа куп, планина една,
црешова и розова боја од рододендрон мал,
три девојки, втренчено, цели гранки веднат,
одбираат и кршат полека, на тевна и без жал.
7
И не прекинаа иако кон нив погледнав грубо.
Но чекајте час, пред обвинение да спремите:
дали совеста постои за збунетите од љубов
или за кокошкарските кражби на големите?

*********
Ова е оригиналот:

Fable of the Rhododendron Stealers
1
I walked the unwalked garden of rose-beds
In the public park; at home felt the want
Of a single rose present to imagine
The garden’s remainder in full paint.
2
The stone lion-head set in the wall
Let drop its spittle of sluggish green
Into the stone basin. I snipped
An orange bud, pocketed it. When
3
It had opened its orange in my vase,
Retrogressed to blowze, I next chose red;
Argued my conscience clear which robbed
The park of less red than withering did.
4
Musk satisfied my nose, red my eye,
The petals’ nap my fingertips:
I considered the poetry I rescued
From blind air, from complete eclipse.
5
Yet today, a yellow bud in my hand,
I stalled at sudden noisy crashes
From the laurel thicket. No one approached.
A spasm took the rhododendron bushes:
6
Three girls, engrossed, were wrenching full clusters
Of cerise and pink from the rhododendron,
Mountaining them on spread newspaper.
They brassily picked, slowed by no chagrin,
7
And wouldn’t pause for my straight look.
But gave me pause, my rose a charge,
Whether nicety stood confounded by love,
Or petty thievery by largе.