1
Две девојки има во тој чуден свет,
едната в куќа, другата надвор седи.
Цел ден светлост и сенка, во дует,
меѓу двете, едната другата ја следи.
2
Во нејната темна, тапацирана соба,
првата се бори со сметачка скука,
машина кажува дал збирот е добар,
дур саатот јалово времето го чука.
3
Дур штрака по типките без почин,
далдисана во тоа бесплодно дело,
како стаор лукаво замижува очи,
бледо ко корен ѝ е мршавото тело.
4
Мирна, на кревет од булки крај патот,
поцрнета како земја другата лежи,
секој тик-так нејзе ѝ вреди како злато,
воздухот се храни со полени свежи.
5
Нејзините алови пупки весело се будат,
ги крева силата на хранливиот млеч,
како крвави китки бесрамно се нудат
да ги бодне блескавиот сончев меч.
6
На трева таа лежи во породилен занес,
брзо расте и светлина незаситно голта,
таа успева на сонцето невеста да стане
и да му роди крал на тој зелен олтар.
7
А онаа првата, пребледена ко од пресол,
изопачена лимун-девица со сурат свенат,
оди на гробишта, во некое скапано месо,
црвот да ѝ биде маж иако таа не е жена.

Ова е оригиналот:

Two Sisters of Persephone
1
Two girls there are: within the house
One sits; the other, without.
Daylong a duet of shade and light
Plays between these.
2
In her dark wainscoted room
The first works problems on
A mathematical machine.
Dry ticks mark time
3
As she calculates each sum.
At this barren enterprise
Rat-shrewd go her squint eyes,
Root-pale her meager frame.
4
Bronzed as earth, the second lies,
Hearing ticks blown gold
Like pollen on bright air. Lulled
Near a bed of poppies,
5
She sees how their red silk flare
Of petaled blood
Burns open to sun’s blade.
On that green altar
6
Freely become sun’s bride, the latter
Grows quick with seed.
Grass-couched in her labor’s pride,
She bears a king. Turned bitter
7
And sallow as any lemon,
The other, wry virgin to the last,
Goes graveward with flesh laid waste,
Worm-husbanded, yet no woman.