Ова е мој препев на сонетот “Судењето на Човекот“ од американската поетеса Силвија Плат.
1
Обичниот млекар ти ја донесе таа зора на судбината,
токму до врата ти ја испорача накуцнувајќи во одот,
спакувана беше, херметички беа затнати шишињата,
дур сонцето декрет на судниот ден впиша на подот.
2
Ти кафето си го испи како тоа да е првобитниот грев,
весникот го отчукал насловниот час што не ќе те затре,
но од рикот на млазниот авион, како да е Божјиот рев,
ти стана за да го пуштиш љубезниот полицаец внатре.
3
На шилецот од ангелски поглед те наденаа без бол,
ти беше осуден законскиот срок да си го платиш
и во неонски пекол да гориш до смрт, ама смерен.
Сега, кроток, седиш немо во прадедовскиот стол,
свечено и строго надгледуван – да не ја повратиш
иднината на електродата вдената во твојот череп.

 

Ова е оригиналот:

The Trial of Man
The ordinary milkman brought that dawn
Of destiny, delivered to the door
In square hermetic bottles, while the sun
Ruled decree of doomsday on the floor.

The morning paper clocked the headline hour
You drank your coffee like original sin,
And at the jet-plane anger of God’s roar
Got up to let the suave blue policeman in.

Impaled upon a stern angelic stare
You were condemned to serve the legal limit
And burn to death within your neon hell.
Now, disciplined in the strict ancestral chair,
You sit, solemn-eyed, about to vomit,
The future an electrode in your skull.