1
Вие докторе Мартин, си имате лежерна црта,
шеткате од вашиот појадок до нечие лудило.
А јас сум заитана низ антисептичкиот тунел
во кој жив мртовец напинал коски, се бунел,
против принудната терапија, одвратна и дрта.
Јас тука сум кралица, а не би ве ни зачудило
ако сум засмеана пчела врз цветот на смртта.
2
Ние построени чекаме на испрекинатите линии
дур врата да ни отворат и да нѐ пребројат добро
за влез во уштирканите манири на главниот оброк.
Во костуми од насмевки, одобрение ни е речено,
во хорски редови седнуваме пред нашите чинии
кои ѕивкаат ко школска креда или бесни еринии
додека макаме и гребеме сок од месото печено.
3
За да се заколам ножови нема, целта е да се смирам
затоа цело претпладне еден куп мокасини шнирам.
За изработката, на почетокот бев како да сум фатена,
се потресував за животите со кои таа кожа е платена.
Сега научив како прстите да ги повратам од скукот:
на оној што со гневен протест ми го пара слухот
му велам `на друг прст утре ќе му го кршам духот.`
4
О, јас ве сакам; на пластелинското небо на нашиот блок,
вие сте надвиснале озгора и знам дека немаме друг бог,
вие на сите итреци сте им кнезот и џокер во секој шпил.
Нашите џумкосани чела се нови а не како во `Џек и Џил`,
таа детска песничка вие наредивте да се пее во џез-стил.
Во нашите ќелии каде спиеме или плачеме барајќи спокој,
врз нас осветлувачки и грижливо бдее вашето трето око.
5
Овде, како големи деца сме ние, посебна каста.
Во најдобрата клиника, и јас највисоко растам.
Ваш бизнис се луѓе, за најулавите нудите азил
кој е пророчкото око кое гнездото ни го пази.
Хoдничкиот разглас ве сврте накај нова станица -
свлечиштето од итри дечиња преминало граница:
како поплави на живот си играат сува лизганица.
6
А ние сме магионичари за зборување сам со себе,
викотно јавно или осаменички спикани под ќебе.
Јас сум кралица на сите мои заборавени гревови.
Сеуште ли сум загубена, со испопукани шевови?
Порано им бев убава на сите, сега сум си само моја,
и дури ред по ред изработените мокасини ги бројам
ги чекам дните кога безработна но здрава ќе стојам.

Ова е оригиналот:

YOU, DOCTOR MARTIN
1
You, Doctor Martin, walk
from breakfast to madness. Late August,
I speed through the antiseptic tunnel
where the moving dead still talk
of pushing their bones against the thrust
of cure. And I am queen of this summer hotel
or the laughing bee on a stalk
2
of death. We stand in broken
lines and wait while they unlock
the door and count us at the frozen gates
of dinner. The shibboleth is spoken
and we move to gravy in our smock
of smiles. We chew in rows, our plates
scratch and whine like chalk
3
in school. There are no knives
for cutting your throat. I make
moccasins all morning. At first my hands
kept empty, unraveled for the lives
they used to work. Now I learn to take
them back, each angry finger that demands
I mend what another will break
4
tomorrow. Of course, I love you;
you lean above the plastic sky,
god of our block, prince of all the foxes.
The breaking crowns are new
that Jack wore. Your third eye
moves among us and lights the separate boxes
where we sleep or cry.
5
What large children we are
here. All over I grow most tall
in the best ward. Your business is people,
you call at the madhouse, an oracular
eye in our nest. Out in the hall
the intercom pages you. You twist in the pull
of the foxy children who fall
6
like floods of life in frost.
And we are magic talking to itself,
noisy and alone. I am queen of all my sins
forgotten. Am I still lost?
Once I was beautiful. Now I am myself,
counting this row and that row of moccasins
waiting on the silent shelf.