16 Стар сум и млад, со будалечки и со мудречки стаж, безобѕирен за другите а напати грижно ги љубам татковски дури и мајчински, дете сум колку и маж, исполнет сум со фина граѓа исто колку и со груба, припадник на Нацијата од многу нации составена, со правда и за мали и големи еднакво поставена, Јужњак и Северњак, плантажер весел од Окони, гостопримлив домаќин, особено за убави кокони, или Јенки своеглав, вештак за трговските знаци, светски патник со најсвитливи и најцврсти краци, Кентакиец во уресени ногавици од еленска кожа, Луизијанец ил`Џорџијанец но капитал си множам, лаѓар што плови преку езеро или само по крајот, горд граѓанин на Индијана, Висконсин или Охајо; по дома, во снежни гофи или во лов по грмушките, или со рибарите и ловците извештени со пушките, по дома, во флота од ледни чамци со други едрам, по дома во Вермонт, Мејн, Тексас, на земја штедра, другар на ќумурџии и сплавари од западната страна, другар на луѓето што се ракуваат и на ручек те канат, ученик кај простите луѓе а учител кај најмислечките, почетник а со искуства што ги совладале пречките, од секоја вера и положба, од секоја боја и каста, поп, уметник, насилник и господин од род прастар. Сй совладувам подобро одошто моето шаренило, дишам воздух но зад мене полнотата пак останува, не сум горд туку оној што љубопитство го пленило, и на вистинското место сум и добро разбранувам. (и кртот, и икрата, и сонцата, сй е на своето место, и опипливото и неопипливото се на својот престол.) 17 Ова навистина се мисли на сите луѓе од сето време, не извираат од мене туку во сите земји тие се семе, ако не се ваши колку и мои, тие скоро ништо не се, а такви се и ако ако не се загатка туку ребус лесен. Ова е тревата што расте сегде кај земја вода впива, ова е обичниот воздух во кој земјината топка плива. 18 Доаѓам со јака музика, со моите јасни труби и тапани  маршот е за победници ама и за поразени и скапани! Било добро да се победува но добро е и да се паѓа! Битка се губи во ист дух како и победата што се раѓа. Бијам во тапан и дувам низ мојот писок за оние мртви што подлегнале, што потонале и битките ги загубиле, ги славам победниците еднакво како и нивните жртви, слава им на очајниците што во зорт самите се убиле.  19 За природната глад овој ручок со месо е сервиран, еднакво за никаквецот и праведникот, сите ги честам; не сакам никој да биде запоставен и да се нервира, канам држанка, готован, апаш, роб со уста таралеста. Еднаков ќе биде мојот третман за венерични и чисти, за рака бархетна, за коса смрдлива, за ќопавиот крак. Бакнеж со тебе е ова, копнежлив мрмор да сме исти, грижливиот мој зарон во себе и мој излез надвор пак.   Се сомневаш дека во сето ова имам скриени намери? Ги има дождот априлски, и карпестиот лискун блескав. Може се чудиш и мислиш, има многу да ми се замери, но зар не е чудо зората и страчката што лудо вреска?  Дали од нив повеќе јас те зачудувам? Дали те лажам? Јас секому не се исповедам ама тебе сй ќе ти кажам. 20 Кој тука минува гол и груб и копнеж таинствен носи? Како тоа, од месото што го јадам црпам сила свежа?  И што е воопшто човекот, и што сум јас, и ти што си? На она што го проповедам постави му противтежа, твое сопствено, за како денгуба да не те обележат. Не цимолам ко некои што болникаво имаат цимолено, дека тлото е ѓубре и кал а месеците празнина за грев. Нека цимолат моите братучеди од четвртото колено, по дома и надвор јас шапката си ја носам по мој ќеф. Зошто да молам и да се клањам според церемонија, ил` стиховите мои да ги римувам и редам под ѓонија? Та, јас риев и пребарував слоеви на земјината кора, пред доктори-научници покажував соодветен восхит, дур до влакно сй проучив и еве кажувам што морам: не најдов подобар џемпер од салото врз моите коски. Во сите луѓе се гледам себе и никој не ме надвишува, доброто или злото што е мое и ним им го припишувам. Здрав сум, реат вселенски појави и во мене се сечат, да ги разгатнувам и тајните нивни вам да ви ги речам. Знам, бесмртен сум и знам дека тесарскиот шестар мене не ќе може да ме опчекори од дното до врвот, знам дека нема да минам без почести и први места оти не сум детски круг нацртан со недогорено дрво. Знам, величествен сум и јас својот дух не го мачам да биде јасен и да се правда оти високо ќе се качам, впрочем, гледам дека елементарните закони молчат, не се извинуваат дур во аванот без милост нй толчат, (и вкрај, ценам дека со повеќе гордост не се сладам одошто либелата безмилосна со која куќата ја градам.) Постојам каков што сум и тоа е доволно за мојот мир, дал`некој ме забележува ил`не мене исто ми се фаќа. Еден свет ме забележува, и тој е важен за мојот пир - тој свет сум јас самиот и на останатите порака праќам: дали денес или по милион години да моето ќе стигнам, му се радувам сега но и радо цела вечност ќе дремам, мојот потпор е цврсто стегнат, на гранит-камен дигнат, врз пространството на времето е и знам, распад нема. 21 На Телото и Душата сум поет, во мене сй сум собрал, со блаженства рајски и болки пеколни се занимавам,  првите ги множам, ги претворам во племенити добра, а вторите со разбирлив јазик, подносливи ги правам. Јас за жената исто колку и за мажот создавам бајка, и им велам: величие е да си прав маж и жена права, и нема ништо поголемо од тоа на луѓето да си мајка. Јас пеам песна за тоа ширење ил`за гордоста наша, ние доволно коленичевме барајќи ја туѓата милост, а на оној што не му е јасно и за одговор ме прашал,  му велам: развојот е наша награда, наше крвно било. Да не си Претседател та на други им делиш прекори? Ситница е тоа, други те надминале и напред врват. Јас сум оној што во нежна и растечка ноќ зачекори, ги викам копното и морето за со мене да се стрват. Стисни се до мене, о, ти нежна ноќ со градите голи, ти си ноќ на јужни ветрови и на ретки големи ѕвезди, ти доилка си и магнет трепетен, твојта голотија боли, насмеј се сладострасна земјо дур врз ноќта ездиш! Земјо на стебла расточени што во пазуви ти дремат! Земјо, твојте врвови на зајдисонце магично блештат! Земјо, од исцедок на месечева мена поубаво нема! Земјо, од сјајот и мракот во речната плима е фешта! Земјо, со јаболков цвет и лакти кои надалеку грабат! Земјо, сивите облаци засјајуваат и светат зарад мене! Земјо, насмеј се, доаѓа твојот љубовник и не е лабав, ти љубов ми подари и затоа мојта љубов ќе те крене! 22 Ти море! Твоите прсти поканувачки нема да сопрат, насетувам, нема да се повлечеш без да ме допрат, се соблекувам и се предавам на твоите смерници, да се тркаламе, свиткај ме во твојте меки перници, дремката на брановите да ми биде постела слатка, далеку од погледи нека плови твојот лулачки сплав, облиј ме со љубовна лигавост и ќе стокмам вратка, на подарок ќе ти се дадам цел, со напон дигноглав. О, море, со тантели од земјани набори ти се красиш, со виежни бури како светска нарикача ти се гласиш, пресол на животот си, дишиш со најголеми дробови, ни нудиш неископани ама секогаш спремни гробови, иако си хировито и разгалено, во тебе ќе се слијам, иако само миг сум, сето време во него ќе го збијам, прилив и одлив сум и злоба и прошка нема да кријам, славам пријателки и пријатели што прегрнати спијат. Јас сум чесен попишувач што сочувство навестува, во пописот на сй куќата што го содржи ја сместувам. Не сум исклучиво поет на добрината ами и на злото, оно ме движи напред но и поправањето ми е мото, ладен сум, мојот од не е дипла критизерски чекори, не сум корав судија што наоколу дели само прекори, ама не сум ни празнозборен моралистички пророк што стално потпалува дискусии за доблест и порок, јас ги разгледувам нештата како домаќин спастрен кој му ги топи корењата на сй што никнало и расте. Ве страв ли од гушавоста на неуморната плодност? Да не мислите небесните закони да ги поправате? Сметам дека двете страни се во рамнотежен однос, не треба ни на мека ни на тврда ука фора да давате  зашто, мислите и делата наши предвреме се перчат - соковите што ги хранат од дамнешните извори течат. И не е чудно што јунакот денешен од минатото црпи, едино е чудо како земјава подлеци и неверници трпи. 23 Во бесконечното откривање на пароли на вековите, со мојата “во масите“ на јадот му ги кршам оковите. Тоа е парола на верата што никогаш не те залажува, сега или подоцна, сеедно ми е, ич не ме натажува, јас Времето безусловно и помирливо го уважувам, тоа недофатно загадочно чудо не знае да кокетира, едино оно е без цепки, сй заокружува, комплетира. Стварноста ја прифаќам без сомнеж или теснотија, во просторот материјализмот продира со леснотија, да живее експериментот! за позитивната наука, Ура!  измешајте жедник, кедар и јоргован во нова култура! еве учен хемичар, еве за стари хиероглифи вештак, еве математичар, еве виртуоз со скалпел и клешта, еве храбар морепловец чиј брод морињата ги ора, еве геолог што го открил папокот на земјината кора. Господа, почести за вас, знаме на највисокиот кран,   вашата фактографија е корисна ама не е мој стан, преку неа сал минам за до него лесно да стигнам, колку помалку моите зборој до јаснотија ги дигнам, толку повеќе наликуваат на неизговорливиот живот, на излез од препреките без оглед на право и криво, и ни малку не се однесуваат на штири и кастрати туку на храбрите мажи и жени со сите салтанати, против лошата власт они во гонгот за буна бијат, помагаат на бегалци и завереници што се кријат. 24 Јас сум Волт Витман, космос а син на Манхетен, палав, страсник, ладнокрвен, со апетит огромен, не се двојам од луѓето ама не сум им ни штетен, и фалбаџија не сум повеќе одошто сум скромен.  Отшрафете ги бравите а и вратите од тие рамки! Бидејќи јас луѓето ги сакам како да се мои браќа оној што човек понижува и врз мене фрла дамки, и што и да се стори или каже, мене ми се враќа.  Преку мене музата оперира, струја сум и попис, лозинка кажувам, на демократијата давам опис.10 Жими Бога, нејќам предност туку сметки чисти, примам само ако и другите имале услови исти.  Преку мене оживуваат многу занемени гласови на безбројни поколенија робови и затвореници, на крадци, измамници, луѓе во смртните часови, гласови на џуџиња, предавници и преродбеници, гласови на бројни циклуси на подготовка и раст, на нишките што спојувале ѕвезди и матки и затки, глас на правото угнетениот да урне лоша власт,    гласови на сакати, досадни, глупи, гадни и слатки,20 глас на магла и на патник што во неа наслепо талка, глас на бумбар што херкуловски топче измет валка. Допуштам преку мене и забранети гласови да ечат, оние на половата страст моите зборови ќе ги речат, и сите други матежни јас ги бистрам и преобликувам, не покривам уста пред ништо туку јасно отсликувам, мислам дека утробата е исто вредна како и главата, еднакво со смртта и спарувањето си ја има славата, верувам во плотта и во страста ако не се во блудот, видот, слухот, допирот - целото тело за мене е чудо.30 Божествен сум  во душа и тело, со допир осветувам, она кое мене и со сенка ќе ме допре станува свето, мирисот на пазувите на најслатка молитва потсетува, главава надвишува цркви и било кој библиски метод. Она што јас го обожувам мора од моето тело да иде, а мојот целосен и провиден калап ти треба да бидеш!  Сеновит видиковец за одмор треба да бидете вие! Цврст и продорен да е плугот со кој мажот ќе рие! Сето она што ме преорува во секој од вас се крие! Крв скапоцена и матица млечна сте на моево тело,40 од вас извира сиот мој живот, моето поетско дело, прегратката со вас ме брани да не останам прелог. Мој мозок треба да бидат вашите мистични свивки! Корен на слатката трева и на шлуката чекори тивки! Добро прикриено гнездо со две јајца што ги квачат! Бушаво сено на глава, сокот што јаворите го лачат! Свиленкастата коса на цврсто мажествено клавче! Сонце чиј одраз плеска в лице од готварско тавче! Поточиња пот и роса, ветрови што сладосно вијат  дур скокотливите срамни органи од мене ги тријат!50 Вие мора да бидете полињата со мускулесто жито, гранки на даб зелен под кој вљубен денгуба квакнал, животот што се иссеал од мртовецот како од сито, раце што сум ги зграбил, лицето што сум го бакнал. Јас сум скапоцено множество и залудено се љубам, ме потресува до солзна радост секој миг и настан, во мракоум за мојот од и моите желби јас се губам, не знам ни зошто од пријателства духовно растам. И така јас наведнат, горе-долу шетам па застанувам, и си мислам: верно ли е ова или јас само бранувам,60 но глетката низ прозорецот, како сонцето глава дига, ме уверува подобро од било која метафизичка книга. Огромните прозрачни сенки светлото лакомо ги јаде, воздухот е многу течен па и јас го голтам како гладен.   Светот е раздвижен и невино накосо рипка како јаре, молкум нараснува, наново се поти како маж во харем. Мориња од светол сок го поплавуват небото со зраци, нешто што не го распознавам исправа похотни краци. Земјата в небо се впила во мазен чин на дневен спој а истокот мене предизвикувачко прашање ми подари,70 боцкање облечено во костумче со потсмешлив крој: “Дали батката Витман во поезијата ќе загосподари?“ 25 Од страотно блескавиот изгрев јас брзо би пропаднал да не се извештив секогаш со грбот да му се свртам. О, душо моја, сй што е наше во зората ми се допадна, за навек во нас нејната тишина и ладовина се вцрта. Она што очите не го дофаќаат, го словува мојот глас, томови светови со еден свив на јазикот опфаќам јас. Говорот е близнак на видот а самиот нема мера права, и тој, предизвикувајќи ме, постојано зајадливо грака: “Волт има содржина но скржав е и од себе не ја дава!“ Говору, вистина е дека зборот не е танталова мака, но ти се перчиш ко од тебе нештата да се створени, зар забораваш дека под тебе пупките се затворени? Чекаат в темнина, заштитени од мразните штикови,  гнасотијата оретчува пред моите пророчки крикови, ги подредувам причините и на дното тие ќе лежат, за со моето знаење и состојките на мојата мрежа да се поклопуваат и бидат во конечна рамнотежа, како Среќа скриена во ловиштето на мојата душа за секој оној што било кога зборот мој ќе го слуша. Но, што точно јас навистина сум не ви кажувам мојта конечна вредност не сакам да ја сервирам, опфаќајќи светови, и најситното го истражувам, но одбегнувам самиот себе си да се дефинирам, еден мој поглед вашата залижаност ја елиминира. Само писмото и зборовите не се мојата маскота, на лицето носам и други нешта, јас сум полнота, моите занемени усни сомничавиот ќе го скротат.
**********
Целата книга ја има на овој линк: http://www2.hn.psu.edu/faculty/jmanis/whitman/leaves-of-grass6x9.pdf