@ :: Витман: Песна за мене 51

Постинг

Обратно към блога | Предишен постинг | Следващ постинг

15.12.2014 12:02 - Витман: Песна за мене 51

Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия

Прочетен: 1073 Коментари: 0 Гласове:

Последна промяна: 17.12.2014 22:54

Минато и сегашност нема, ми свенаа во небиднина, одам напред, во следниот набор на мојата иднина. Семоќен слушателу таму горе, нешто да не рече? Глеј ме в лице дур ја дувам свеќата на оваа вечер. Чесно зборувајќи, освен мене друг и не те слуша, а и ако си противречам, ќе ме фатиш ли за гуша? Јас сум голем, низ множества битието ми си пружа, втренчен сум на најблиските, како врата им служам. Кој си ја сврши работата, кој чорбата своја ја срка? Кој сака со мене да шета? Кој со мене ќе се трка? Ќе ми проповедате ли пред да бидам клоцнат? Или молчејќи ќе докажете дека веќе е доцна?
Ова е оригиналот: 51 The past and present wilt—I have fill’d them, emptied them. And proceed to fill my next fold of the future. Listener up there! what have you to confide to me? Look in my face while I snuff the sidle of evening, (Talk honestly, no one else hears you, and I stay only a minute longer.) Do I contradict myself? Very well then I contradict myself, (I am large, I contain multitudes.) I concentrate toward them that are nigh, I wait on the door-slab. Who has done his day’s work? who will soonest be through with his supper? Who wishes to walk with me? Will you speak before I am gone? will you prove already too late?

Нагоре