52
Дамкав сокол ме надлетува и обвинение чита 
дека ме бивало само да дрдорам и да скитам.
Верно, не е баш питом ни сосема јасен мојот метод,
мојот варварски викот шета по ќерамидите на светот.
Но, и за мене денот го забавува последниот блесок
и мојата починка во засенетата пустош ја втиснува.
Во вртежна влага и мрак се расточува моето месо
и со седите локни како партална тантела виснува.
Се завештувам на ѓубрето но тоа не е мисла груба,
оти знам дека ќе израснам ко тревата што ја љубам.
Тешко дека ќе дознаете за моите доблести и пизми,
ако ви требам, ќе бидам под ѓонот на вашите чизми,
ќе бидам спремен како добро напишана таблатура,
ќе бидам филтер на вашата крв и нејзина арматура.
И не очајувајте ако не ме најдете од прва рака,
ако не сум таму побарајте ме на друго место:
можеби сум виснат врз трњето на некоја драка
и таму чекам да се поклоните на мојот престол.

Ова е оригиналот:
52
The spotted hawk swoops by and accuses me, 
he complains of my gab and my loitering.
I too am not a bit tamed, I too am untranslatable,
I sound my barbaric yaws over the roofs of the world.
The last scud of day holds back for me,
It flings my likeness after the rest and true as any on the shadow’d wilds,
It coaxes me to the vapor and the dusk.
I depart as air, I shake my white locks at the runaway sun,
I effuse my flesh in eddies, and drift it in lacy jags.
I bequeath myself to the dirt to grow from the grass I love,
If you want me again look for me under your boot-soles.
You will hardly know who I am or what I mean,
But I shall be good health to you nevertheless,
And filter and fibre your blood.
Failing to fetch me at first keep encouraged,
Missing me one place search another,
I stop somewhere waiting for you.