@ :: Волт Витман, Песна за мене 46

Постинг

Обратно към блога | Предишен постинг | Следващ постинг

21.12.2014 20:09 - Волт Витман, Песна за мене 46

Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия

Прочетен: 1032 Коментари: 0 Гласове:

Знам дека живеам во најдоброто време и простор и никогаш не ме измериле ниту било кога ќе можат. Скитам во вечноста и тоа не е измамнички злостор. Имам кабаница и чевлите ми се од воловска кожа а немам филозофија, ни црква ни тапацирани каучи на кои би се петелел пред дами и пријатели главучи. Не водам луѓе во библиотека, на берза или в меана по цветородните ридови е мојата публика насмеана, јас само ви ги покажувам убавините на далечините а за дотаму сами ќе си решите што и како да чините.10 А далеку па и не е, може еднаш веќе таму сте биле, на дофат ви се полиња и градови на народот силен, нарамете ранци, ако ви се тешки, јас сум спремен, ќе ви ги носам, а вие ќе ми вратите по некое време. Денес в зора од ридот го гледав натрупаното небо па мојот дух го прашав: ќе бидеме ли задоволени кога таму и ние веќе нема да се грижиме за лебот? А духот рече: не, ние дури ќе бидеме и осоколени за и последната божја тајна да ја туриме во џебот. И вие ме прашувате но јас за вас одговор немам,20 едино што можам двопек и млеко да ви спремам. Најадени, наспани и во чиста руба пресоблечени, ќе ве испратам да ги откривате тајните обречени. Доволно сонувавте за презир достојни соништа, мрените на вашите очи јас грубо ќе ги поништам, ќе морате да се навикнете на светлосниот блесок, во вашите животи тој да стане како обичен песок. Долго плашливо цапавте како слепци долж брегот сега сакам секој од вас во најдлабокото да плива, како делфини бидете, нека ве води табиетот негов,30 да се види дека засекогаш животорадоста е жива.
Ова е оригиналот: 46 I know I have the best of time and space, and was never measured and never will be measured. I tramp a perpetual journey, (come listen all!) My signs are a rain-proof coat, good shoes, and a staff cut from the woods, No friend of mine takes his ease in my chair, I have no chair, no church, no philosophy, I lead no man to a dinner-table, library, exchange, But each man and each woman of you I lead upon a knoll, My left hand hooking you round the waist, My right hand pointing to landscapes of continents and the public road. Not I, not any one else can travel that road for you, You must travel it for yourself. It is not far, it is within reach, Perhaps you have been on it since you were born and did not know, Perhaps it is everywhere on water and on land. Shoulder your duds dear son, and I will mine, and let us hasten forth, Wonderful cities and free nations we shall fetch as we go. If you tire, give me both burdens, and rest the chuff of your hand on my hip, And in due time you shall repay the same service to me, For after we start we never lie by again. This day before dawn I ascended a hill and look’d at the crowded heaven, And I said to my spirit When we become the enfolders of those orbs, and the pleasure and knowledge of every thing in them, shall we be fill’d and satisfied then? And my spirit said No, we but level that lift to pass and continue beyond. You are also asking me questions and I hear you, I answer that I cannot answer, you must find out for yourself. Sit a while dear son, Here are biscuits to eat and here is milk to drink, But as soon as you sleep and renew yourself in sweet clothes, I kiss you with a good-by kiss and open the gate for your egress hence. Long enough have you dream’d contemptible dreams, Now I wash the gum from your eyes, You must habit yourself to the dazzle of the light and of every moment of your life. Long have you timidly waded holding a plank by the shore, Now I will you to be a bold swimmer, To jump off in the midst of the sea, rise again, nod to me, shout, and laughingly dash with your hair.

Нагоре