@ :: Волт Витман, Песна за мене 47

Постинг

Обратно към блога | Предишен постинг | Следващ постинг

21.12.2014 00:12 - Волт Витман, Песна за мене 47

Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия

Прочетен: 1101 Коментари: 0 Гласове:

Учител сум на атлети и ако некој од нив се петели дека неговите гради се поголеми од градите мои, така ги потврдува моите педагошки добродетели оти, за да го надмине учителот, јас така го скроив! Љубеното момче маж ќе стане не од научен став ами по сопственото право и подобро да биде зол одошто свитлив заради прилагодливост или страв; вљубен во момата, тој се слади со печење од вол, одбиена љубов или упрек го сечат поболно од нож, одличен во галоп, во бокс, во гаѓање мета или кош,10 во едрење, во свирење на бенџо и пеење балада - претпочита лузни и сипанични мозолчиња и брада, такви лица што ветерот ги бричи и сонцето ги пече, а не бели лица што сапун ги мазни од утро до вечер. Ве учам да напуштате но кој може од мене да бега? Ве следам каде и да отидете од ова овде и сега. Познати значења со приштови на смеа се мешаат, сѐ дур не ги разберете, моите зборови ве чешаат, не зборувам за пари или за време лесно да мине, овој говор е ваш колку и мој и јас само ве глумам,20 јас сум јазикот на вашата уста што кога и да зине ме поттикнува да разврзам понекоја јазолна дума. А ако понекогаш таа засекува и отвора рана болна, во куќа љубов и смрт нема да спомнам, се колнам, ни ќе ви толкувам што за мене е лага или вистина - освен на оние што со мене остануваат на чистина. Ако сакате да ме разберете, елате на речен брег, првиот комарец е објаснување а водниот бран клуч, весло, токмак и пила рачна на мојот збор се стег, во затворена соба или школо јас сум нем како туч,30 поарно со простаци и мали деца ќе уживам во гег. Близок ми е пристанишниот работник, тој ме знае, на дрвосечачот сум му другар и поткрепа штедра, мојот глас му олеснува на орачот бразди да ткае, со морнарите и рибарите, и моите зборови едрат. Војничкиот логор или марш се моја црква и служба, во ноќта пред битката многумина утеха моја бараат, јас не ги изневерувам, нивна зборовна сум дружба, во можеби последната ноќ, мојот стих го изговараат. Под покривката на ловец заспан лице в лице дишам,40 ни една мајка од мојата поткрепа нема да ја лишам, кочијашот што на мене мисли тропотот не го нервира туку на размислите мои и духот негов гордо левитира, девојка и сопруга го оставаат своето плетиво за час и занесени знаат, како и сите други, што кажувам јас.
Ова е оригиналот: 47 I am the teacher of athletes, He that by me spreads a wider breast than my own proves the width of my own, He most honors my style who learns under it to destroy the teacher. The boy I love, the same becomes a man not through derived power, but in his own right, Wicked rather than virtuous out of conformity or fear, Fond of his sweetheart, relishing well his steak, Unrequited love or a slight cutting him worse than sharp steel cuts, First-rate to ride, to fight, to hit the bull’s eye, to sail a skiff, to sing a song or play on the banjo, Preferring scars and the beard and faces pitted with small-pox over all latherers, And those well-tann’d to those that keep out of the sun. I teach straying from me, yet who can stray from me? I follow you whoever you are from the present hour, My words itch at your ears till you understand them. I do not say these things for a dollar or to fill up the time while I wait for a boat, (It is you talking just as much as myself, I act as the tongue of you, Tied in your mouth, in mine it begins to be loosen’d.) I swear I will never again mention love or death inside a house, And I swear I will never translate myself at all, only to him or her who privately stays with me in the open air. If you would understand me go to the heights or water-shore, The nearest gnat is an explanation, and a drop or motion of waves key, The maul, the oar, the hand-saw, second my words. No shutter’d room or school can commune with me, But roughs and little children better than they. The young mechanic is closest to me, he knows me well, The woodman that takes his axe and jug with him shall take me with him all day, The farm-boy ploughing in the field feels good at the sound of my voice, In vessels that sail my words sail, I go with fishermen and seamen and love them. The soldier camp’d or upon the march is mine, On the night ere the pending battle many seek me, and I do not fail them, On that solemn night (it may be their last) those that know me seek me. My face rubs to the hunter’s face when he lies down alone in his blanket, The driver thinking of me does not mind the jolt of his wagon, The young mother and old mother comprehend me, The girl and the wife rest the needle a moment and forget where they are, They and all would resume what I have told them.

Нагоре