Час за објаснување! Познатото го тргам встрана,
сите луѓе со мене во Непознатото ги вовлекувам!
Саатот часови голта, на вечноста што ѝ е храна? 
Изеде трилион години а уште трилион ја очекува!
Богатство и разновидност ни донесоа породите,
и други такви каравани кон нас дарежливо идат,
не ги делам според придобивките или незгодите
ако го исполниле своето доба, исти ќе ми бидат.
Може спрема некои од вас, браќа и сестри мои,
човештвото да се покажа крволочно или обидно?10
Жал ми е за тоа, за мене оно љубезност скрои,
постигнат зенит сум и запредок за растење идно.
Скала од гроздови доба пред мене е исправена
и јас по највисоките пречки веќе се јазам смело,
невиден бев во ПраНиштото, Аветта е оставена
во маглите и јагленот на моето постигнато дело. 
А во прегработ нивен долго и грдо бев вклештен,
но имаше пријателска рака што лулката ми ја крена:
циклусите неа ја извеслаа преку океан вжештен
а ѕвездите се подместија да излезам јас на сцена.20
Генерации породи пробија пат пред и јас да писнам,
мојот ембрион никогаш не излади и не стана тром,
зарад него еден вселенски облак во тело се стисна
и слоеви и купишта растенија му дадоа храна и дом. 
Огромни диносауруси в усти го пренесуваа со грижа,
да ме оформат да уживам се сплотија море и суша,
и оттогаш до денес, во мене напредоците се нижат,
иако колку еден чеперок сум, имам ненаситна душа.

Ова е оригиналот:
44
It is time to explain myself—let us stand up.
What is known I strip away,
I launch all men and women forward with me into the Unknown.
The clock indicates the moment—but what does eternity indicate?
We have thus far exhausted trillions of winters and summers,
There are trillions ahead, and trillions ahead of them.
Births have brought us richness and variety,
And other births will bring us richness and variety.
I do not call one greater and one smaller,
That which fills its period and place is equal to any.
Were mankind murderous or jealous upon you, my brother, my sister?
I am sorry for you, they are not murderous or jealous upon me,
All has been gentle with me, I keep no account with lamentation,
(What have I to do with lamentation?)
I am an acme of things accomplish’d, and I an encloser of things to be.
My feet strike an apex of the apices of the stairs,
On every step bunches of ages, and larger bunches between the steps,
All below duly travel’d, and still I mount and mount.
Rise after rise bow the phantoms behind me,
Afar down I see the huge first Nothing, I know I was even there,
I waited unseen and always, and slept through the lethargic mist,
And took my time, and took no hurt from the fetid carbon.
Long I was hugg’d close—long and long.
Immense have been the preparations for me,
Faithful and friendly the arms that have help’d me.
Cycles ferried my cradle, rowing and rowing like cheerful boatmen,
For room to me stars kept aside in their own rings,
They sent influences to look after what was to hold me.
Before I was born out of my mother generations guided me,
My embryo has never been torpid, nothing could overlay it.
For it the nebula cohered to an orb,
The long slow strata piled to rest it on,
Vast vegetables gave it sustenance,
Monstrous sauroids transported it in their mouths and deposited it with care.
All forces have been steadily employ’d to complete and delight me,
Now on this spot I stand with my robust soul.