Свештеници од сите времиња и од целиот свет,
и најголемата и најмалата вера ко моја ја примам,
и старинскиот и модерниот култ за мене е свет,
и по пет илјади години пак на земјава ќе ме има,
ќе прашувам пророчишта и богови ќе честам,
сонцето ќе го поздравувам од фетишни места,
духот на амбис ил`ќутук ќе го повикувам со стап,
ко шаман, поп, лама или браман ќе бидам ербап,
од чаша од череп ќе пијам мед засладен со крв,
на улица во литија фалусна ќе бидам танчер прв,10
во шуми ќе бидам занесен и строг гимнософист,
за Шастра, Веда и Куранот восхитот ќе ми е ист,
во божјата кула за изгревот сончев да се зачува 
по скали омрсени со човечка крв ќе се качувам,
од чукање во тапан од змија рацете ќе ми капнат,
ќе го примам евангелието и оној што бил распнат,
знам сигурно, божествен е и на миса ќе клечам,
во лудачка криза и јас свети зборови ќе речам,
во страв од божји гнев само арабески ќе цртам
и во занес свет во круг како дервиш ќе се вртам. 20
Потиштени сомнежливци, лути, тупи и одлачени, 
лекомислени, намќорести, ненаспани, измачени,
во тоа море на агонија поединечно секого знам,
распнати сте помеѓу очајот и неверничкиот срам.
Метилавата риба се прпелка и се извива како црв,
ко гргорна молња да се родила во нејзината крв! 
Бидете мирни, метилни риби од неверничкиот круг,
со вас сум исто толку близок колку и со секој друг,
и мене и вас минатото нѐ товарило со тежина иста,
а непробаните нешта допрва темелно ќе нѐ чистат. 30
Непробаното не знам што е, времето само ќе каже,
дал`за скокање или за бесење, секој ќе добие јаже.
Младичот умрен и закопан одминат нема да биде,
ни момата заљубена што починала од жал по него,
ни детето што ѕирна оддома и никој веќе не го виде,
ни старецот што алчно со жолч го отру своето его,
ни пијаниците што умреа мочајќи на дрво потпрени, 
ни мноштвото мирољубиви луѓе во колежи сотрени,
ни било што живо кое оди, лета, ползи или плива -
не ќе биде одмината ни најмалата материја жива. 40

Ова е оригиналот:
43
I do not despise you priests, all time, the world over,
My faith is the greatest of faiths and the least of faiths,
Enclosing worship ancient and modern and all between ancient and
modern,
Believing I shall come again upon the earth after five thousand years,
Waiting responses from oracles, honoring the gods, saluting the sun,
Making a fetich of the first rock or stump, powowing with sticks in the
circle of obis,
Helping the llama or brahmin as he trims the lamps of the idols,
Dancing yet through the streets in a phallic procession, rapt and austere
in the woods a gymnosophist,
Drinking mead from the skull-cap, to Shastas and Vedas admirant,
minding the Koran,
Walking the teokallis, spotted with gore from the stone and knife,
beating the serpent-skin drum,
Accepting the Gospels, accepting him that was crucified, knowing
assuredly that he is divine,
To the mass kneeling or the puritan’s prayer rising, or sitting patiently
in a pew,
Ranting and frothing in my insane crisis, or waiting dead-like till my
spirit arouses me,
Looking forth on pavement and land, or outside of pavement and land,
Belonging to the winders of the circuit of circuits.
One of that centripetal and centrifugal gang I turn and talk like man
leaving charges before a journey.
Down-hearted doubters dull and excluded, Frivolous, sullen, moping,
angry, affected, dishearten’d, atheistical,
I know every one of you, I know the sea of torment, doubt, despair and
unbelief.
How the flukes splash!
How they contort rapid as lightning, with spasms and spouts of blood!
Be at peace bloody flukes of doubters and sullen mopers,
I take my place among you as much as among any,
The past is the push of you, me, all, precisely the same,
And what is yet untried and afterward is for you, me, all, precisely the same.
I do not know what is untried and afterward,
But I know it will in its turn prove sufficient, and cannot fail.
Each who passes is consider’d, each who stops is consider’d, not single
one can it fall.
It cannot fall the young man who died and was buried,
Nor the young woman who died and was put by his side,
Nor the little child that peep’d in at the door, and then drew back and
was never seen again,
Nor the old man who has lived without purpose, and feels it with
bitterness worse than gall,
Nor him in the poor house tubercled by rum and the bad disorder,
Nor the numberless slaughter’d and wreck’d, nor the brutish koboo
call’d the ordure of humanity,
Nor the sacs merely floating with open mouths for food to slip in,
Nor any thing in the earth, or down in the oldest graves of the earth,
Nor any thing in the myriads of spheres, nor the myriads of myriads
that inhabit them,
Nor the present, nor the least wisp that is known.