Повик отсред мноштвото луѓе, мојот сопствен глас,
громогласно распослана порака што води кон амин:
пријдете момци и девојки, мажи и жени, дојде час
изведувачот да запне силно, увертирата е на замин.
Со лефтерни акорди љубопитството ви го кревав
но осетив нетрпение во климаксот на вашата џева. 
Главава цврсто стои на вратот, на моите рамења,
музика одекнува диво, како од тркалачки камења,
луѓето што ме опкружуваат не се моите од дома -
и пак наидува една лавина од слики што ме ломат:10
цврсто тло што секогаш лапачи и пијаници крепи,
сонце што секогаш еднакво грее и окати и слепи,
плима што стално ги преплакнува своите поседи,
јас и маката со секогаш свежозлобните соседи,
палецов од кој ненаситно диши јадежот од трнот, 
неодговорено прашање од кое стално ми е црно,
липтежна е течноста на животот а ја копнее и рие 
постојано подбуцнување од итрецот што се крие
па иако со заштитни бинтови си го завиваме вратот
пак на патериците на смртта си го изодуваме патот.20
За ќеф на мевот слободоумните мозоци сркаат,
со сребро в очи, за печалби поголеми се тркаат,
се обложуваат, грабаат, продаваат богати да бидат,
но на гозба духовна веќе никогаш нема да отидат.
Многу луѓе се потат, ораат, сеат, жнеат и вршат, 
за потоа како плата да добијат сал плевна прша,
а неколкумина мрзливци што само јадат и серат
во своите складишта сета пченица ќе ја зберат.
Ова е градот, со сите, и јас сум играч во тимот,
ме интересира сѐ, од војни до недвижен имот. 30
Наоколу, врскосани и во фракови, манекени газат,
ја знам таа тајфа, во нив познавам мои дупликати,
таму кајшто јас веќе поминав они допрва ќе лазат,
со мене, и слабиот и јакиот бесмртност ќе го фати.
Си признавам, мојот егоизам многу добро го знам,
пишувам сештојадни редови и ни грам немам срам,
прашувам одненадеж и тебе, читателу, кој и да си, 
мојов пев те млати и од него ништо не ќе те спаси.
Книгава е печатена и подврзана, но мое ли е дело?
Зар печатарот и чиракот негов се помалку вредни? 40
Има и слики, но споредливи ли се со твоето тело,
со твојта прегратка што е заслон за слаби и бедни?
Железниот брод, неговите топови и оклопени кули,
споредени со капетанот и посадата, зар не се нули?
В куќа, намештајот и храната ли се нејзиното битие?
Или тоа се стопанот, домаќинката, и нивното житие?
Ширното небо над сите океани и сето копно виснало
а помил ти е сокакот каде твоето куќиче се стиснало?
Светците, мудреците и силниците историјата ја кројат 
но за судбината на светов зар помала е улогата твоја? 50
Теологијата цари но мозокот човечки е повисоко ниво,
зар некој сфатил што е разум, љубов, или што е живот?

Ова е оригиналот:
42
A call in the midst of the crowd,
My own voice, orotund sweeping and final.
Come my children,
Come my boys and girls, my women, household and intimates,
Now the performer launches his nerve, he has pass’d his prelude on the
reeds within.
Easily written loose-finger’d chords—I feel the thrum of your climax
and close.
My head slues round on my neck,
Music rolls, but not from the organ,
Folks are around me, but they are no household of mine.
Ever the hard unsunk ground,
Ever the eaters and drinkers, ever the upward and downward sun, ever
the air and the ceaseless tides,
Ever myself and my neighbors, refreshing, wicked, real,
Ever the old inexplicable query, ever that thorn’d thumb, that breath of
itches and thirsts,
Ever the vexer’s hoot! hoot! till we find where the sly one hides and
bring him forth,
Ever love, ever the sobbing liquid of life,
Ever the bandage under the chin, ever the trestles of death.
Here and there with dimes on the eyes walking,
To feed the greed of the belly the brains liberally spooning,
Tickets buying, taking, selling, but in to the feast never once going,
Many sweating, ploughing, thrashing, and then the chaff for payment
receiving,
A few idly owning, and they the wheat continually claiming.
This is the city and I am one of the citizens,
Whatever interests the rest interests me, politics, wars, markets, newspapers,
schools,
The mayor and councils, banks, tariffs, steamships, factories, stocks,
stores, real estate and personal estate.
The little plentiful manikins skipping around in collars and tail’d coats
I am aware who they are, (they are positively not worms or fleas,)
I acknowledge the duplicates of myself, the weakest and shallowest is
deathless with me,
What I do and say the same waits for them,
Every thought that flounders in me the same flounders in them.
I know perfectly well my own egotism,
Know my omnivorous lines and must not write any less,
And would fetch you whoever you are flush with myself.
Not words of routine this song of mine,
But abruptly to question, to leap beyond yet nearer bring;
This printed and bound book—but the printer and the printing-office boy?
The well-taken photographs—but your wife or friend close and solid in
your arms?
The black ship mail’d with iron, her mighty guns in her turrets—but
the pluck of the captain and engineers?
In the houses the dishes and fare and furniture—but the host and
hostess, and the look out of their eyes?
The sky up there—yet here or next door, or across the way?
The saints and sages in history—but you yourself?
Sermons, creeds, theology—but the fathomless human brain,
And what is reason? and what is love? and what is life?