@ :: Волт Витман, Песна за мене 40

Постинг

Обратно към блога | Предишен постинг | Следващ постинг

06.01.2015 18:39 - Волт Витман, Песна за мене 40

Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия

Прочетен: 1089 Коментари: 0 Гласове:

Последна промяна: 07.01.2015 09:21

Сонце, не ми треба потпора од твојата мишка,
ти осветлуваш само површини а јас и длабини.
Земјо, доста се петелиш со твојата кикиришка,
моите зборови ги оклопуваат твоите слабини!
Луѓе, да не се лажеме дека премногу ве сакам,
не би рекол дека и во вас е она што е во мене,
копнежот што го имам е моја спасувачка рака,
пулс на моите денови што од калта ќе ме крене.
Гледајте, јас не попувам ни милостиња давам,
туку дарувам само содржина од мојата глава. 10
Алипнику чии колена не ја држат својата става,
отвори уста со здивов рбетност да ти ставам,
рашири ги сетилата, отвори ги ганглиите твои
впиј ги во сржта поуките што за тебе ги скроив.
Не прашувам и не ми е важно кој си и што си,
оти друго не можеш да бидеш освен мој здив,
кон роб од памучните полиња порив ме носи,
кон чистач на нужници и кон несреќен јуродив,
со братски бакнеж образот да му го допрам,
за таквите, моите дарови нема да ги сопрам. 20
На трудници дарувам поголеми и вешти деца.
(Баш денес вбризгувам срж за република цела).
Ни кон оние на умирачка јас не се штрецам,
ги бркам оние од докторската и попската фела,
го грабам умирачот и пукам со духовна пушка:
“Очајнику, не оди в гроб, еве ти ја мојата гушка,
обеси ја својата тежина на мојот жилав врат,
те крепам со здив и снага како да си мој брат,
доведов сили да те чуваат жив и да те кренат,
саноќ со пријателите ќе стражариме на смена, 30
ни сомнеж ни смрт ќе се осмели да те допре,
мојата прегратка нивниот црн поход го сопре,
спиј спокојно, јас ќе те чувам ко најмил створ,
утре, буден, ќе видиш дека сум човек од збор.“
Ова е оригиналот:
40
Flaunt of the sunshine I need not your bask—lie over!
You light surfaces only, I force surfaces and depths also.
Earth! you seem to look for something at my hands,
Say, old top-knot, what do you want?
Man or woman, I might tell how I like you, but cannot,
And might tell what it is in me and what it is in you, but cannot,
And might tell that pining I have, that pulse of my nights and days.
Behold, I do not give lectures or a little charity,
When I give I give myself.
You there, impotent, loose in the knees,
Open your scarf ’d chops till I blow grit within you,
Spread your palms and lift the flaps of your pockets,
I am not to be denied, I compel, I have stores plenty and to spare,
And any thing I have I bestow.
I do not ask who you are, that is not important to me,
You can do nothing and be nothing but what I will infold you.
To cotton-field drudge or cleaner of privies I lean,
On his right cheek I put the family kiss,
And in my soul I swear I never will deny him.
On women fit for conception I start bigger and nimbler babes.
(This day I am jetting the stuff of far more arrogant republics.)
To any one dying, thither I speed and twist the knob of the door.
Turn the bed-clothes toward the foot of the bed,
Let the physician and the priest go home.
I seize the descending man and raise him with resistless will,
O despairer, here is my neck,
By God, you shall not go down! hang your whole weight upon me.
I dilate you with tremendous breath, I buoy you up,
Every room of the house do I fill with an arm’d force,
Lovers of me, bafflers of graves.
Sleep—I and they keep guard all night,
Not doubt, not decease shall dare to lay finger upon you,
I have embraced you, and henceforth possess you to myself,
And when you rise in the morning you will find what I tell you is so.

Нагоре