1
Во водата мирна и темна, каде ѕвездите позаспале,
како голем лилјан бледоликата Офелија плови,
завиена во нејзините долги превези што папсале...
Од шумата одекнува рог на толпата која лови. 
Веќе илјада години останките на Офелија ѝ тежат
на долгата и темна река, како бел дух за жалење,
а романсата за нејзиното лудило сеуште е свежа
и долж бреговите ветрецот ја мрмори со галење.
Ветрот ѝ ги бацува градите, ги развива во корона
нејзините превези а бранчиња како да ги ткаат;
врз нејзините рамења жалните врби солзи ронат,
над нејзиното чело трските мечтателно чмаат. 
Водните лилјани воздивнуваат околу неа често,
напати, во некоја заспана јасика таа пак се раѓа,
ил во гнездо кај мали крилца вежбаат во место;
и сето тоа таинствено од златните ѕвезди паѓа.
2
О бледолика Офелијо! ти си убава како снегот,
ти почина како дете, во прегратките на водата!
А ветриштата норвешки се сноваат на брегот
и зборуваат тивко за горчливоста на слобода!
Нивниот здив ти ја мрси косата во венец бушав,
во твојот заспан дух внесува чудна врева што ала;
пушти го срцето песни на природата да слуша,
и воздишки на ноќта со кои дрвјата за тебе жалат.
А ете, гласот на лудите мориња со моќниот рик
ти секна здив и те стори така човечки соголена;
тоа е тој што во априлско утро се правеше штик,
беден будала, занемен, седнат на твоите колена!
Небо! Љубов! Слобода! Будалест сон ти внушија!
Како снегот пред огнен виор ти за него се стопи:
твоите големи очекувања зборовите ги загушија,
бесконечноста на стравот твојте сини очи ги опи. 
3
Читателу, ако звездени зраци и китки ти се жива згода,
другаде не ги барај туку ќе ги најдеш во речната вода,
таму, во долгите превези како во ангелските крилја,
бледоликата Офелија и денес плови ко голем лилјан.

Оригиналот и превод на англиски:
http://www.poemhunter.com/poem/ophelia-8/

Arthur Rimbaud
Ophйlie
I

Sur l"onde calme et noire oщ dorment les йtoiles
La blanche Ophйlia flotte comme un grand lys,
Flotte trиs lentement, couchйe en ses longs voiles ...
- On entend dans les bois lointains des hallalis.
Voici plus de mille ans que la triste Ophйlie
Passe, fantфme blanc, sur le long fleuve noir;
Voici plus de mille ans que sa douce folie
Murmure sa romance а la brise du soir.
Le vent baise ses seins et dйploie en corolle
Ses grands voiles bercйs mollement par les eaux;
Les saules frissonnants pleurent sur son йpaule,
Sur son grand front rкveur s"inclinent les roseaux.
Les nйnuphars froissйs soupirent autour d"elle;
Elle йveille parfois, dans un aune qui dort,
Quelque nid, d"oщ s"йchappe un petit frisson d"aile:
- Un chant mystйrieux tombe des astres d"or.

II

O pвle Ophйlia! belle comme la neige!
Oui, tu mourus, enfant, par un fleuve emportй!
- C"est que les vents tombant des grands monts de Norwиge
T"avaient parlй tout bas de l"вpre libertй;
C"est qu"un souffle, tordant ta grande chevelure,
A ton esprit rкveur portait d"йtranges bruits;
Que ton coeur йcoutait le chant de la Nature
Dans les plaintes de l"arbre et les soupirs des nuits;
C"est que la voix des mers folles, immense rвle,
Brisait ton sein d"enfant, trop humain et trop doux;
C"est qu"un matin d"avril, un beau cavalier pвle,
Un pauvre fou, s"assit muet а tes genoux!
Ciel! Amour! Libertй! Quel rкve, ф pauvre Folle!
Tu te fondais а lui comme une neige au feu:
Tes grandes visions йtranglaient ta parole
- Et l"Infini terrible effara ton oeil bleu!

III

- Et le Poиte dit qu"aux rayons des йtoiles
Tu viens chercher, la nuit, les fleurs que tu cueillis,
Et qu"il a vu sur l"eau, couchйe en ses longs voiles,
La blanche Ophйlia flotter, comme un grand lys.