Убавината сама по себе за љубената не се брои,

нејзиниот шарм од многуте особини е мешавина,

иако секоја има име, зад неа со блескот таа стои,

и понатаму поразлична и со таинствена убавина:

набројувај колку сакаш, пак од неа има оставина.

Кадриците нејзини се за восхит, глетка омилена,

нејзиното тело е дух што пробува да биде она,

нејзината половина е сновалка за преѓа свилена,

устата ѝ е рубин-црвена но тоа не е мојата дона:

речи сѐ за неа и пак сметката ќе биде обессилена.

Да, некој убавината според  самовила би ја годел,

но тоа не е терк за убавина за моите гладни очи

убавината на мојта љубена е единствениот модел:

до оваа пролет роза за која се молам без почин

и со солзи ѝ заливам корен за сладост да дрочи.

Твојата веѓа цврст лак е а ти стреличарка смела,

штом погледот го кренеш, пушташ слатка стрела,

а милостиво моето срце за твоја мета си го зела!

2

До тајната на љубовта ниеден човек не долетал,

иако, љубејќи, секој е убеден во мудроста своја;

љубовта е како ливада поплавена со пролетта,

но во есенската сенка притаените лаги се ројат

и птицата на мудроста е наплашена глас да крене,

и да пее песна крај исчезнувачката роза која вене.

3

Хафиз, твоето срце чудна сила го зема во посед,

скоро како крадец во твојата песна се вовлекува,

ја величаш љубената но ова не е уметнички досег,

преку твојот кавал невообичаен восхит те лекува

со милината на солзите во овој твој поетски посег.

Оригиналот тука: