Во моите шеесетти години бидна жален и луд срам,
мојава белокоса глава се вљуби во девица млада;
се трудев за таа тајна на моето срце само јас да знам
ама се издадов та се виде и расчу како на парада.
Испаднав аџамија, нагазив стапица со запци од јад,
збудаленово срце по моите лакоми очи се стрча;
А сепак, во годините изминати, додека си бев млад,
ме сметаа умен, без бумбари што в глава брмчат.
2
Такви чудесии прават тие красни девици-жени,
брчките од времето можат да ти ги збришат,
и твојата снежнобела коса бојата да ја смени,
од траги на староста и твоето срце да го лишат,
па подмладено, со лакомите очи, надежи нуди
на внатрешната вистина што немоќна се чуди!
Ох, тоа е плиткоумност со која времето се шегува
за старецот заблуден младешки порив да негува!
3
Ах, секогаш тоа е така со нас, распеаните поети,
деца на имагинацијата, во нас е сила што мами,
што тера блудно да се нудиш, без да се срамиш,
да ја скинеш пупката што се подготвува да цвети.
Па, бери ум, Хафиз, иако си преполн со лудост
и срцето чудесната стапица со јадови ти го стега,
не станувај роб на фантазијата и нејзиното чудо,
за да не бидеш за смеа и срам како што си сега.

Оригиналот тука:
https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/