на Октавио

1
Таму книгата “Речникот на ангелите“ е тапа,
педесет години никој не се ни допрел до неа,
и јас прв ја отворив во љубопитствен напад:
капаците се распукнаа а листовите се ронеа.
2
Открив дека ангелите биле во огромни броеви,
како најплодната сорта муви да им била база,
небото стемнувало од нивните летечки роеви,
морало да мафтате со раце за да не ве лазат.
3
А сега, дур сонцето блескоти низ високите џамови,
во мракот на книгите ангелите и боговите чмаат.
Големото таинство ни лежи на полицата, за срамови,
додека госпоѓа Џонс прави обиколка секој саат.
4
Она е многу висока а кога оди, главата си ја крева,
втренчено е свртена кон полиците и како да слуша.
Јас ништо не слушам од книгите, ни шепот ни врева,
но госпоѓата Џонс ги слуша бидејќи слуша со душа.

Оригиналот:
In the Library
for Octavio

There’s a book called
“A Dictionary of Angels.”
No one has opened it in fifty years,
I know, because when I did,
The covers creaked, the pages
Crumbled. There I discovered

The angels were once as plentiful
As species of flies.
The sky at dusk
Used to be thick with them.
You had to wave both arms
Just to keep them away.

Now the sun is shining
Through the tall windows.
The library is a quiet place.
Angels and gods huddled
In dark unopened books.
The great secret lies
On some shelf Miss Jones
Passes every day on her rounds.

She’s very tall, so she keeps
Her head tipped as if listening.
The books are whispering.
I hear nothing, but she does.
*****
https://www.poets.org/poetsorg/poem/library