Ова е мој препев на песната “Погрешни теории“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1 Според картаџиските правила нема забуна, секоја друга боја на срцето-херц плаќа цех ,- така и дваесеттиот, на вековите што е круна, ко курва легнува под дваесет и првиот век.  2 Мислам дека учените  имаат грешка, не мала, со дупки им се теориите, нема да ги купам: светов не се развива како елегантна спирала ами накриво, накосо, стресно и прекутрупа.
Ова е оригиналот:


У профессиональных игроков

   У профессиональных игроков     Любая масть ложится перед червой,-     Так век двадцатый - лучший из веков -     Как шлюха упадет под двадцать первый.          Я думаю, ученые наврали,     Прокол у них в теории, порез:     Развитие идет не по спирали,     А вкривь и вкось, вразнос, наперерез.

  Ова е мој препев на песната “Кривичниот законик“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Што ќе ни е нам некакво сиже со интрига,
кога сѐ си знаеме, од јабана до абраш.
Еве пример: на светов за најдобра книга
јас го сметам кривичниот законик наш.
2
И ако сум растревожен, ме мачи несоница,
или сум мамурлија и од киселина ждригам,
го вртам законикот на омилената страница
и со ќеф дури до крајот ја читам таа книга.
3
Јас на другарите совети не им давав, траев,
грабежите им се прашање на чест и лезет;
но еве што е битно за тие дела да се знае -
затвор три години ама не повеќе од десет.
4
Глејте, тоа се прости редови, како окови,
што ќе ни се романи од целиот свет!
Во нив е сѐ, логор, бараки, долг, рокови,
скандали и карти – измамата комплет!
5
Во тие ретчиња гледам ал-време и место,
во секое од нив нечија судбина се скрила!
Се радувам ако ни се случи, не баш често,
парче среќа да ни донесе добрата вила!
6
И срцето ми бие како на ранета птица
кога својот член го читам вo книгата добра:
крвта в глава ми се крши како штица,
баш како кога полицијата за в апс ме собра.

Ова е оригиналот:

Уголовный кодекс ♫ ◡

Нам ни к чему сюжеты и интриги, -
Про всё мы знаем, что ты нам ни дашь.
Я, например, на свете лучшей книгой
Считаю кодекс уголовный наш.

И если мне неймется и не спится
Или с похмелья нет на мне лица -
Открою кодекс на любой странице,
И не могу, читаю до конца.

Я не давал товарищам советы,
Но знаю я – разбой у них в чести.
Вот только что я прочитал про это:
Не ниже трех, не свыше десяти.

Вы вдумайтесь в простые эти строки, -
Что нам романы всех времен и стран!
В них всё – бараки, длинные, как сроки,
Скандалы, драки, карты и обман.

Сто лет бы мне не видеть этих строчек -
За каждой вижу чью-нибудь судьбу!
И радуюсь, когда статья – не очень:
Ведь всё же повезет кому-нибудь…

И сердце бьется раненою птицей,
Когда начну свою статью читать.
И кровь в висках так ломится, стучится -
Как мусора, когда приходят брать.

   

  Ова е мој препев на песната “Дресура“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Кај домашни и грабливи ѕверки има знаци
дека кон човечки вкус и мирис се склони.
А цел живот да се оди на задните краци -
тоа е жална судба на човечките милиони.
2
Публиката денес одбегнува да се препотува,
скротителите кај неа веќе не се на цена.
А ако некој има желба некого да скротува,
нека работи в полиција, во ноќна смена.
3
На многу мал број луѓе среќата им се згоди
со човечки вкус и мирис да се благословени;
а секој ден на задни краци да мора да се оди -
тоа е жална судбина на зверовите уловени.
4
Веќе преку глава им е на денешните жители,
одбиваат дресура од партиските скротители.
А кој сака на други врат да им искривува -
ене го циркусот па таму нека се изживува.

 

Ова е оригиналот:

У домашних и хищных зверей
У домашних и хищных зверей
Есть человечий вкус и запах.
А целый век ходить на задних лапах -
Это грустная участь людей.

Сегодня зрители, сегодня зрители
Не желают больше видеть укротителей.
А если хочется поукрощать -
Работай в розыске,- там благодать!

У немногих приличных людей
Есть человеческий вкус и запах,
А каждый день ходить на задних лапах -
Это грустная участь зверей.

Сегодня жители, сегодня жители
Не желают больше видеть укротителей.
А если хочется поукрощать -
Работай в цирке,- там благодать!

 

  Ова е мој препев на песната “Арамиска судбина“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Судбината на арамиите ја следи модата,
во нашите животи така бидува често:
кога ние ќе се збогуваме со слободата,
наш брат весело доаѓа на наше место.
2
Животот умирачка можеби ми спрема,
ретко на небото блеснува сончев зрак.
Знаеш, љубена, ловци на гаврани нема,
сал ние славејчињата во кафези сме пак.

 

Ова е оригиналот:

Такова уж воровская доля

Такова уж воровская доля,
В нашей жизни часто так бывает:
Мы навеки расстаемся с волей,
Но наш брат нигде не унывает.

Может, жизнь погибель мне готовит,
Солнца луч блеснет на небе редко.
Дорогая, ведь ворон не ловят,
Только соловьи – сидим по клеткам.

 

  Ова е мој препев на песната “За преселбата на душите“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Некој верува во Мухамед и Алах, некој во Бог Исус,
некој во ништо не верува, дури ни во ѓаволска шема;
многу добра религија измислил некој бистар Индус, -
дека ние не умираме туку друг живот ни се спрема.
2
Се стремела душата твоја кон виножито,
мечтата твоја ти била спасоносен јатак,-
но ако како свиња во кал си барал жито,
ќе останеш да се валкаш пак во батак.
3
Не грижи се ако те тпчат и те држат на прагот,
наеткан си но ќе се родиш како вешт за злоба.
И ако во овој живот ја виде смртта на врагот,
во другиот око милостиво ќе имаш за проба.
4
Живеј си најнормално, од поуките учи,
од приликите за веселба ти не се дели:
та нели многу веројатно е да се случи
душата твоја во началник да се всели.
5
Какви ситуации! Ширпростор за вообразни!
Се раѓаш како будала а си бил горд и учен.
А ако тоа не те радува та дури и те дразни,
кажи си фала што не си се родил како куче.
6
Па и поарно веднаш од збор на дело,
зошто навредите свои да ги ѕидаш?
Зашто, ако за ситници делуваш смело,
веројатно ќе се дотркалаш до гнида.
7
Домар си бил ама судба на роб ти се згоди,
а после од роб ти министер може да станеш!
Но, ако си тупав, како баобаб ќе се родиш
и ќе чекаш со векови друг циклус да фанеш.
8
Непријатно е да бидеш папагал,
или како отровна змија да лазиш.
Зар не е подобро, макар и в кал,
како човек ти гордо да газиш?
9
Сега, кој е кој и што ли бил, ништо не се знае
а од гени и хромозоми генетиката се збрка.
Можеби тој оќелавен мачор подлец бил таен,
а тој миличок човек порано бил пес за трка.
10
Од возбуда јас сеуште скокам
но есејов треба да се скуси.
Многу добра религиозна стока
измислиле браќата Индуси.

Ова е оригиналот:

Песенка о переселении душ ♫ ♩ ◡

Кто верит в Магомета, кто – в Аллаха, кто – в Иисуса,
Кто ни во что не верит – даже в черта, назло всем, -
Хорошую религию придумали индусы:
Что мы, отдав концы, не умираем насовсем.

Стремилась ввысь душа твоя -
Родишься вновь с мечтою,
Но если жил ты как свинья -
Останешься свиньёю.

Пусть косо смотрят на тебя – привыкни к укоризне, -
Досадно – что ж, родишься вновь на колкости горазд.
И если видел смерть врага еще при этой жизни,
В другой тебе дарован будет верный зоркий глаз.

Живи себе нормальненько -
Есть повод веселиться:
Ведь, может быть, в начальника
Душа твоя вселится.

Такие ситуации! Простор воображению!
Был гордым и почтенным, а родился дураком.
А если мало радует такое положение,
Скажи ещё спасибо, что не сделался скотом.

Уж лучше сразу в дело, чем
Копить свои обиды,
Ведь если будешь мелочен,
Докатишься до гниды.

Пускай живешь ты дворником – родишься вновь прорабом,
А после из прораба до министра дорастёшь, -
Но, если туп, как дерево – родишься баобабом
И будешь баобабом тыщу лет, пока помрёшь.

Досадно попугаем жить,
Гадюкой с длинным веком, -
Не лучше ли при жизни быть
Приличным человеком?

Так кто есть кто, так кто был кем? – мы никогда не знаем.
С ума сошли генетики от ген и хромосом.
Быть может, тот облезлый кот – был раньше негодяем,
А этот милый человек – был раньше добрым псом.

Я от восторга прыгаю,
Я обхожу искусы, -
Удобную религию
Придумали индусы!

 

  Ова е мој препев на песната “Глупоста на послужавник“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Глупоста на послужавник: ја фрлам оти е грда.
Гледајте, луѓе, смело носам протестна лента!
Иако икам, сепак, како и Спасителот, тврдам,
и страдам за идејата во отрезнувачки центар.
2
Еве, засвирела музика за секого соодветна,
се подига и стар и млад, на поредок свикнат,
танцува секој развеселен, во лицето светнат,-
но јас си ѕенѕам, во некое ќоше сум пикнат,
кога е танго, јас нога врз нога ќе си метнам.
3
Прогласен е рибен ден но не спуштај го носот!
Кркај риба од конзерва и да молчиме ко риби -
и ефтиниот хак е побратим на скапиот лосос!
За да летнеме, птичјиот ден ќе ни биде алиби,
а кога ќе паднеме – на раните ракија и просо!

Ова е оригиналот:

Муру на блюде доедаю подчистую

Муру на блюде доедаю подчистую.
Глядите, люди, как я смело протестую!
Хоть я икаю, но твердею, как Спаситель,
И попадаю за идею в вытрезвитель.

Вот заиграла музыка для всех -
И стар и млад, приученный к порядку,
Всеобщую танцуют физзарядку,-
Но я – рублю сплеча, как дровосек:
Играют танго – я иду вприсядку.

Объявлен рыбный день – о чем грустим!
Хек с маслом в глотку – и молчим, как рыбы.
Не унывай: хек семге – побратим…
Наступит птичий день – мы полетим,
А упадем – так спирту на ушибы!

 

Ова е мој препев на песната “На реки ли, на езера“ од рускиот поет Владимир Висоцки
1
На реки ли, на езера, здравје си срутив,
работев на булдожер со силен порив,
во комбинезон, голтав прашини лути,
неуморно ринтав јас од зори до зори,
како да сметав дека црвците се адути,
како рубли да беа и најмалите спори.
2
Судбината мене не ме тераше со сила,
ниту пак таму пронајдов златна жила, -
туку кон коцкање си бев многу склон,
природно бев алчен како гладен слон.
3
Ти мене напорки немој да ме гледаш,
не сме ние ангели ами сплавари вешти
и нам никој не може да ни заповеда.
Ти може си богот кој може да трешти
а јас сум факман за трупци да се редат
и весело шетам по депото кое блешти.
4
Судбината мене не ме тераше со сила,
ниту пак таму пронајдов златна жила, -
туку кон коцкање си бев многу склон,
природно бев алчен како гладен слон.

Ова е оригиналот:

На реке ль, на озере

На реке ль, на озере -
Работал на бульдозере,
Весь в комбинезоне и в пыли,-
Вкалывал я до зари,
Считал, что черви – козыри,
Из грунта выколачивал рубли.

Не судьба меня манила,
И не золотая жила,-
А широкая моя кость
И природная моя злость.

Мне ты не подставь щеки:
Не ангелы мы – сплавщики,-
Недоступны заповеди нам…
Будь ты хоть сам бог-аллах,
Зато я знаю толк в стволах
И весело хожу по штабелям.

Не судьба меня манила,
И не золотая жила,-
А широкая моя кость
И природная моя злость.

 

  Ова е мој препев на песната “ Ние сме древни“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Ние сме древни коњи, сорта добра,
победоносци јавале на нас без параноја.
И не еден велик мајстор-зограф
копитата ни ги насликал со златна боја.
2
И најдолен рицар и рицарот благороден
рбети ни свива со оклоп ко тешка стена.
Еден од нашите за почести бил роден,
царот Калигула го стори член на сенат.

Ова е оригиналот:
Мы древние, испытанные кони
 

Мы древние, испытанные кони.
Победоносцы ездили на нас,
И не один великий богомаз
Нам золотил копыта на иконе.

И рыцарь-пес и рыцарь благородный
Хребты нам гнули тяжестию лат.
Один из наших, самый сумасбродный,
Однажды ввез Калигулу в сенат.

 

  Ова е мој препев на песната “Височинка“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Во височинката, они во окопи беа спремени.
Минофрлачки оган блуеше вражјата ала.
А ние, во лазечка толпа кон неа устремени,
како да беше гага бифе во танцова хала.
2
Нашите јуришни извици си земаа починка,
за шрапнели да голтаме, во крв да се давиме.
Седум пати ја зазедовме ние таа височинка
и седум пати моравме пак да им ја оставиме.
3
И одново во напад, сакам-нејќум нема,
земјата се вжешти како загорена каша.
Осмиот пат висот го освоивме сосема,
своето го ослободивме со крвта наша.
4
А можеше таа точка да ја заобиколиме,
зошто кон неа бевме толку цврсти?
Но, ете, Судбината и без да ја молиме,
нашите патишта на тој вис ги вкрсти.

 

Ова е оригиналот:
Высота

Вцепились они в высоту, как в свое.
Огонь минометный, шквальный…
А мы все лезли толпой на нее,
Как на буфет вокзальный.

И крики “ура” застывали во рту,
Когда мы пули глотали.
Семь раз занимали мы ту высоту -
Семь раз мы ее оставляли.

И снова в атаку не хочется всем,
Земля – как горелая каша…
В восьмой раз возьмем мы ее насовсем -
Свое возьмем, кровное, наше!

А может ее стороной обойти,-
И что мы к ней прицепились?!
Но, видно, уж точно – все судьбы-пути
На этой высотке скрестились.

 

  Ова е мој препев на песната “Можеби е чудно“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Може некој се чуди а можеби и се лути
што не ја забележуваме попатната красота
но на патувањe ние губиме сал минути
а по станици со часови секој од нас се мота.
2
Ја засилуваме машината дур`до галоп,
летаме, не ни треба Јахве ни Азазел!
За едни, под тркалата е нивниот гроб,
за други – само пат кон нивната цел.
3
Што чума се луѓето, на ветерот се вејки:
рака на воланот, и засекогаш во прав!
Но на постојките ние губиме сал копејки,
a на патување, рубли губиме без страв.
4
Ја засилуваме машината дури до галоп,
летаме, не ни треба Јахве ни Азазел!
За едни, под тркалата е нивниот гроб,
за други – само пат кон нивната цел.

 

Ова е оригиналот:

Быть может, покажется странным… ♩ ♩ ◡

Быть может, покажется странным кому-то,
Что не замечаем попутной красы,
Но на перегонах мы теряем минуты,
А на остановках – теряем часы.

Посылая машину в галоп,
Мы летим, не надеясь на Бога!..
Для одних под колесами – гроб,
Для других – просто к цели дорога.

До чего же чумные они человеки:
Рука на баранке, и – вечно в пыли!..
Но на остановках мы теряем копейки,
А на перегонах теряем рубли.

Посылая машину в галоп,
Мы летим, не надеясь на Бога!..
Для одних под колесами – гроб,
Для других – просто к цели дорога.

   

  Ова е мој препев на песната “Бања до бел жар“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Наложи ми ја бањата, усвити до бел жар,
од бел свет сум одвикнат вечност цела,
да се угорам, и јас страден да имам ќар,
да ми го разврзе јазикот пареата врела.
2
Наложи ми ја бањата, стопанке мила,
да се вивнам, да ја стопам оваа ганѕа,
на дрвената клупа, до последна сила,
да истребам секое сомнение и јанѕа.
3
Го разбирам срамот и неприличноста,
црпалка ладна вода на грб ќе си сипам,
ќе се види знак од култот на личноста,
заради вождот тетовиран не ќе липам.
4
Наложи ми ја бањата, усвити до бел жар, од бел свет сум одвикнат вечност цела, да се угорам, и јас страден да имам ќар,
да ми го разврзе јазикот пареата врела.
5
Колку маки и патеки се поминати од нас,
колку вери и кории се исечени до корен,
а над десната града Маринка е во анфас,
над левата, профил на Сталин истопорен!
6
Ех, за мојата пожртвувана вера и служба
колку ли години јас во рајот ќе се шетав!
Но, се променив, ја растурив таа дружба,
штом пуштив глупоста во мене да влета.
7
Наложи ми ја бањата, усвити до бел жар, од бел свет сум одвикнат вечност цела, да се угорам, и јас страден да имам ќар,
да ми го разврзе јазикот пареата врела.
8
Си спомувам, на брат ми тоа утро рано
успеав да му кажам моите да ги чува,
а двајца преубави стражари, по планот,
ме поведоа во сибирската тајга глува.
9
Потоа, в каменолом ил`каде и да било,
голтајќи солзи мешани со горка слина,
до срце го дупчевме Сталин-профилот,
да може да чуе како срцата ни се кинат.
10
Наложи ми ја бањата, усвити до бел жар, од бел свет сум одвикнат вечност цела, да се угорам, и јас страден да имам ќар,
да ми го разврзе јазикот пареата врела.
11
Ох, ме тресе помислата на времето гадно,
но пареата ми ги брка мислите за тие дела.
Од маглата на минатото кое беше ладно,
нурнувам во маглата на сегашноста врела.
12
Ми затропаа мислите под голото теме,
изгледа напразно го носам јас тој жиг.
И за да си го олеснам малку тоа бреме,
со метличка брезова млатам по тој лик.

 

Ова е оригиналот:
Банька по-белому ♫ ◡

Протопи ты мне баньку по-белому -
Я от белого свету отвык.
Угорю я, и мне, угорелому,
Пар горячий развяжет язык.

Протопи ты мне баньку, хозяюшка,
Раскалю я себя, распалю,
На поло́ке, у самого краюшка,
Я сомненья в себе истреблю.

Разомлею я до неприличности,
Ковш холодный – и всё позади.
И наколка времен культа личности
Засинеет на левой груди.

Протопи ты мне баньку по-белому -
Я от белого свету отвык.
Угорю я, и мне, угорелому,
Пар горячий развяжет язык.

Сколько веры и лесу повалено,
Сколь изведано горя и трасс,
А на левой груди – профиль Сталина,
А на правой – Маринка анфас.

Эх, за веру мою беззаветную
Сколько лет отдыхал я в раю!
Променял я на жизнь беспросветную
Несусветную глупость мою.

Протопи ты мне баньку по-белому -
Я от белого свету отвык.
Угорю я, и мне, угорелому,
Пар горячий развяжет язык.

Вспоминаю, как утречком раненько
Брату крикнуть успел: «Пособи!»
И меня два красивых охранника
Повезли из Сибири в Сибирь.

А потом на карьере ли, в топи ли,
Наглотавшись слезы и сырца,
Ближе к сердцу кололи мы профили
Чтоб он слышал, как рвутся сердца.

Протопи ты мне баньку по-белому -
Я от белого свету отвык.
Угорю я, и мне, угорелому,
Пар горячий развяжет язык.

Ох, знобит от рассказа дотошного,
Пар мне мысли прогнал от ума.
Из тумана холодного прошлого
Окунаюсь в горячий туман.

Застучали мне мысли под темечком,
Получилось – я зря им клеймён,
И хлещу я березовым веничком
По наследию мрачных времён.

Протопи ты мне баньку по-белому -
Я от белого свету отвык.
Угорю я, и мне, угорелому,
Пар горячий развяжет язык.

   

  Ова е мој препев на песната “Луѓето роптаа“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
А луѓето роптаа во нашата комуна,
справедливост бараа да им се даде:
тие во ред први стоеја, без збор буна,
а оној зад нив веќе почнува да јаде.
2
А им објаснија, мирно и без пцости -
нашите им се драги, од нив не се гадат,
но работите угостителски се прости -
зашто странци се оние кои веќе јадат!
3
А луѓето пак роптаа во нашата комуна,
справедливост бараа да им се даде:
тие во ред први стоеја, без збор буна,
а оној зад нив веќе почнува да јаде.
4
А админот објасни, полесно да се сфати -
за денес е готово, ги замоли да си одат,
тие кои јадат се комунистички делегати
а нашите, да извинат, само се гола вода!

Еве го оригиналот:

А люди все роптали и роптали

А люди все роптали и роптали,
А люди справедливости хотят:
- Мы в очереди первыe стояли,
А те, кто сзади нас, – уже едят.

Им объяснили, чтобы не ругаться:
- Мы просим вас, уйдите, дорогие!
Те, кто едят, ведь это – иностранцы,
А вы, прошу прощенья, кто такие?

А люди все роптали и роптали,
А люди справедливости хотят:
- Мы в очереди первыe стояли,
А те, кто сзади нас, – уже едят.

Но снова объяснил администратор:
- Я вас прошу, уйдите, дорогие!
Те, кто едят, ведь это – делегаты,
А вы, прошу прощенья, кто такие?

А люди все роптали и роптали,
А люди справедливости хотят:
- Мы в очереди первыe стояли,
А те, кто сзади нас, – уже едят.