1
Кон каменот непокорен бранот со удар збеснува
и светлината прскајќи својата роза си ја раѓа;
за да стане грозд, кругот на морето се стеснува
до една единствена капка модра сол која паѓа.
2
О, блескава магнолијо ослободена во пената,
магнетична патничке чија смрт цути рано
и вечно се враќа да биде во ништото крената:
разбиена сол, заслепувачки скок на океанот.
3
Дур` морето своите статуи дамнешни ги ништи
куткајќи ги кулите со бесот на брановата белина,
молчиме јас и ти, љубена, соединети во целина,
бидејќи од ударот на песокта и водата што пишти
во бреговните ткаенини, во невидливата потка -
сал ние ја браниме нежноста прогонета и кротка.
===========
Еве го оригиналот:

Soneto IX

Al golpe de la ola contra la piedra indуcil
la claridad estalla y establece su rosa
y el cнrculo del mar se reduce a un racimo,
a una sola gota de sal azul que cae.
Oh radiante magnolia desatada en la espuma,
magnйtica viajera cuya muerte florece
y eternamente vuelve a ser y a no ser nada:
sal rota, deslumbrante movimiento marino.
Juntos tъ y yo, amor mнo, sellamos el silencio,
mientras destruye el mar sus constantes estatuas
y derrumba sus torres de arrebato y blancura,
porque en la trama de estos tejidos invisibles
del agua desbocada, de la incesante arena,
sostenemos la ъnica y acosada ternura.
========
англиски превод
1
In the wave-strike over unquiet stones
the brightness bursts and bears the rose
and the ring of water contracts to a cluster
to one drop of azure brine that falls.
2
O magnolia radiance breaking in spume,
magnetic voyager whose death flowers
and returns, eternal, to being and nothingness:
shattered brine, dazzling leap of the ocean.
3
Merged, you and I, my love, seal the silence
while the sea destroys its continual forms,
collapses its turrets of wildness and whiteness,
because in the weft of those unseen garments
of headlong water, and perpetual sand,
we bear the sole, relentless tenderness.
——————-
хрватски превод
1
U UDARU vala protiv nepokorna kamena
svjetlo se raspada i uspostavlja svoju ruzu
i krug mora suzava se i postaje grozd,
jedna jedina kap modre soli što pada.
2
O blistava magnolijo oslobodjena u pjeni,
magneticna putnice cija smrt cvjeta
i vjecno se vraca da bude i ne bude ništa:
razbijena sol, zaslijеpljeni pokret morski.
3
Sjedinjeni ti i ja, ljubavi moja, šutimo,
dok more uništava svoje vjecne kipove
i obara svoje tornjeve bijesa i bjeline,
jer u tkanju tih tkanina nevidljivih
od vode razbješnjele i neprestana pijeska
branimo jedinu i progonjenu njeznost.