in and out of the dark

1 my wife likes movie houses, the popcorn and soft drinks, the
2 settling into seats, she finds a child’s delight in
3 this and I am happy for her—but really, I myself, I must have
4 come from another place, I must have been a mole in another
5 life, something that burrowed and hid alone:
6 the other people crowded in the seats, near and far, give me
7 feelings that I dislike; it’s stupid, maybe, but there it
8 is; and then
9 there’s the darkness and then the
10 giant human faces, bodies, that move about on the screen, they
11 speak and we
12 listen.
13 of one hundred movies there’s one that’s fair, one that’s good
14 and ninety eight that are very bad.
15 most movies start badly and steadily get
16 worse;
17 if you can believe the actions and speech of the
18 characters
19 you might even believe that the popcorn you chew also
20 has a meaning of
21 sorts.
22 (well, it might be that people see so many movies
23 that when they finally see one not
24 so bad as the others, they think it’s
25 great. an Academy Award means that you don’t stink
26 quite as much as your cousin.)
27 the movie ends and we are out in the street, moving
28 toward the car; “well,” says my wife, “it wasn’t as
29 good as they say.”
30 “no,” I say, “it wasn’t.”
31 “there were a few good parts, though,” she replies.
32 “yeah,” I answer.
33 we are at the car, get in, then I am driving us out
34 of that part of town; we look around at the night;
35 the night looks good.
36 “you hungry?” she asks.
37 “yes. you?”
38 we stop at a signal; I watch the red light;
39 I could eat that red light—anything, anything at
40 all to fill the void; millions of dollars spent to create
41 something more terrible than the actual lives of
42 most living things; one should never have to pay an
43 admission to hell.
44 the light changes and we escape,
45 forward.

Веројатно е дека јас ги имам повеќе од било кој и тие сеуште не ме убиле но некои од нив ги чувствувам како страшно многу блиски до смрт.
Како што знаете, најлошо е пиењето на празен стомак, додека непрестано пушите и се налевате со многу различни типови на алкохол.
И најлоши мамурлаци се кога ќе се разбудите во вашето авто или во непозната соба или среде некој дрворед или во затвор.
Најлоши се мамурлаците кога ќе се разбудите и ќе сфатите дека претходната ноќ сте направиле нешто апсолутно подло, простачки и веројатно опасно ама не можете брзо да се сетите што точно тоа било.
И се будите во разни состојби на неред – делови на вашето тело се оштетени, ви ги нема парите и/или можно и често вашето авто, ако сте го имале.
Вие можете да ѝ телефонирате на госпоѓата, ако сте со некоја, но многу често ќе ви биде спуштена слушалката. Или, ако госпоѓата тогаш е до вас, ќе ја почувствувате омразата во нејзиниот накострешен бес.
Пиењето никогаш не е простливо. Но пијаниците си простуваат самите на себе бидејќи тие мораат да пијат пак. Нужна е безбожна истрајност за да се биде пијаница во текот на повеќе децении. Опивањето веќе ги убило вашите компањони во него. Напати и вие самите сте во или вон болниците каде предупредувањето често гласи:“ Еден пијалак повеќе ќе ве убие!“ но вие возвраќате со тоа што пиете повеќе од еден пијалок повеќе. И како вашата возраст наближува кон три четвртини од векот вие утврдувате дека треба повеќе и повеќе пијалак за да се опиете а мамурлаците се полоши и опоравувачката фаза е подолга. И најзабележителното глупо нешто е тоа дека вие не сте незадоволни од сето тоа што сте го правеле и дека сеуште го правите.
Јас ова го пишувам како шега после еден од моите најлоши мамурлаци а во моментов на приземјето сум сместил различни колекции на шишиња со алкохол. Сетоа тоа е така ѕверски прекрасно, таа луда река, тоа поткопувачки пленувачко лудило што јас не би му го пожелал никому освен на мене самиот, амин.

hangovers

1 I’ve probably had about more of them
2 than any person alive
3 and they haven’t killed me
4 yet
5 but some of those mornings felt
6 awfully near
7 death.
8 as you know, the worst drinking is done
9 on an empty stomach, while smoking
10 heavily and downing many different
11 types of
12 libations
13 and the worst hangovers are when you
14 awaken in your car or in a strange room
15 or in an alley or in jail.
16 the worst hangovers are when you
17 awaken to realize that you have done
18 something absolutely vile, ignorant and
19 possibly dangerous the night before
20 but
21 you can’t quite remember what it
22 was.
23 and you awaken in various states of
24 disorder—parts of your body
25 damaged, your money missing
26 and/or possibly and often your
27 car, if you had one.
28 you might place a telephone call to
29 a lady, if you were with one, most
30 often to have her slam the phone
31 down on you.
32 or, if she is next to you then,
33 to feel her bristling and outrageous
34 anger.
35 drunks are never forgiven.
36 but drunks will forgive themselves
37 because they need to drink
38 again.
39 it takes an ungodly durability to
40 be a drinking person for many
41 decades.
42 your drinking companions are
43 killed by it.
44 you yourself are in and out of
45 hospitals
46 where the warning often is:
47 “One more drink will kill
48 you.”
49 but
50 you beat that
51 by taking more than one more
52 drink.
53 and as you near three quarters of
54 a century in age
55 you find that it takes more and more
56 booze to get you
57 drunk.
58 and the hangovers are worse,
59 the recovery stage is
60 longer.
61 and the most remarkably stupid
62 thing is
63 that you are not unpleased that
64 you have done it
65 all
66 and that you are still
67 doing it.
68 I am typing this now
69 under the yoke of one of my
70 worst hangovers
71 while downstairs now
72 sit various and sundry
73 bottles of
74 alcohol.
75 it’s all been so beastly
76 lovely,
77 this mad river,
78 this gouging
79 plundering
80 madness
81 that I would wish upon
82 nobody
83 but myself,

Душкачите на несреќи се насекаде. Наутро се будат и почнуваат да бараат кои работи се погрешни и побеснуваат околу тоа, бесот им трае дури до вечерта пред спиење кога се превртуваат во својата несоница, неспособни да си ги ослободат умовите од ситните пречки на кои наишле.
Тие се наострени против тоа бидејќи тоа е заговор.
И за да бидат постојано бесни, тие негуваат чувство дека постојано се во право.
Нив можете да ги видите во сообраќајот како здивено гракаат и за најситни прекршоци, ригајќи ги своите клетви и пцости.
Нив можете да ги сретнете во редовите пред банкарските шалтери, во супермаркетите, на кино, тие ве притискаат од зад грб, ви ги подгазуваат петиците, тие се нестрпливи до разбеснување. Тие се насекаде и во сѐ, тие насилнички несреќни души.
Всушност, тие се исплашени, не очекувајќи дека некогаш можеби грешат, тие незапирно се нафрлаат. Тоа е болката и болеста на тој сој.
Првиот таков што јас го забележав беше мојот татко и оттогаш имам видено илјадници татковци, десетици илјади татковци, кои ги упропастуваат своите животи со омраза и со бомбастични говори си ги фрлаат во кантата за отпадоци.

they are everywhere

1 the tragedy-sniffers are all
2 about.
3 they get up in the morning
4 and begin to find things
5 wrong
6 and they fling themselves
7 into a rage about
8 it,
9 a rage that lasts until
10 bedtime,
11 where even there
12 they twist in their
13 insomnia,
14 not able to rid their
15 minds
16 of the petty obstacles
17 they have
18 encountered.
19 they feel set against,
20 it’s a plot.
21 and by being constantly
22 angry they feel that
23 they are constantly
24 right.
25 you see them in traffic
26 honking wildly
27 at the slightest
28 infraction,
29 cursing,
30 spewing their
31 invectives
32 you feel them
33 in lines
34 at banks
35 at supermarkets
36 at movies,
37 they are pressing
38 at your back
39 walking on your
40 heels,
41 they are impatient to
42 a fury.
43 they are everywhere
44 and into
45 everything,
46 these violently
47 unhappy
48 souls.
49 actually they are
50 frightened,
51 never wanting to be
52 wrong
53 they lash out
54 incessantly …
55 it is a malady
56 an illness of
57 that
58 breed.
59 the first one
60 I saw like that
61 was my
62 father
63 and since then
64 I have seen a
65 thousand
66 fathers,
67 ten thousand
68 fathers
69 wasting their lives
70 in hatred,
71 tossing their lives
72 into the
73 cesspool
74 and
75 ranting

Луѓето се одржуваат во живот сакајќи да се издигнат со мазни раце полни со ништо. Се сеќавам на песната “Луѓето, Да!“ од Карл Сандберг.
Убава мисла ама целосно погрешна: луѓето не опстануваат преку благородна моќ туку преку лажење, компромис и итроштина.
Јас живеев со тие луѓе, јас не сум сигурен со какви луѓе живеел Сандберг но од неговата песна секогаш ми пукаше филмот. Тоа беше поема која лаже.
Тоа е “Луѓето, Не!“ Тогаш и сега. И не треба да си човекомразец за тоа да се каже. Да се надеваме дека идните славни песни како оваа на господинот Сандберг ќе имаат повеќе смисла.

this rejoinder

1 the people survive to come up with flat fists full
2 of nothing.
3 I remember Carl Sandburg’s poem, “The
4 People, Yes.”
5 nice thought but completely inaccurate:
6 the people did not survive through a noble
7 strength but through lie, compromise and
8 guile.
9 I lived with these people, I am not so sure
10 what people Sandburg lived
11 with.
12 but his poem always pissed me off.
13 it was a poem that lied.
14 it is “The People, No.”
15 then and now.
16 and it doesn’t take a misanthrope to
17 say this.

18 let us hope that future famous poems
19 such as Mr. Sandburg’s
20 make more

Слушајќи на радио музика од оргули во оваа студена вечер, при отворена врата на малиот балкон, во единаесет часот пред полноќ, во оваа ноќ на тишината ако го изземеме радиото и неговата музика, јас си создавам привидение за тенок, висок маж застанат пред клавијатурите, тој е повеќе одошто блед, речиси варовито бел. Музиката зоврива во тегобност. Ѕидовите околу него се неваросани, ладни, строго рамнодушни. Десно од него, на рапава рачно изработена маса стои полна чаша вино. Музиката протекува низ неговите коски, векови се сврзуваат и одврзуваат како невидливото куче на темнината одејќи во полукруг зад него а потоа се сливаат во невроните. Мажот продолжува да свири. Светот почнува да се врти наопаку, со втренчена кроткост, но ѕидовите, мажот и звуците, продолжуваат како и дотогаш. Потоа светот се враќа на својот природен курс. Еден тоналитет пораѓа друг. Звуците на црното се нижат како монистра. Звукот е еден а и сеуште не е еден. Тогаш музиката запира. Мажот седнува. Тој е безгрижен. Клавијатурите на оргулите се протегаат во недоглед. Ѕидовите околу него ги снемува побрзо одошто окото може да забележи а потоа тие пак се враќаат. Мажот кашла, погледнува налево, погледнува надолу, ги допира клавијатурите и сето почнува одново.

the open canvas

1 listening to organ music on the radio
2 tonight,
3 the door to the small balcony is
4 open,
5 it is 11:07 p.m., cold, a night of
6 silence except for the
7 radio, the
8 organ music,
9 and I get this vision
10 of a thin, tall man at the key-
11 board, he is more than pale, al-
12 most a chalky
13 white.
14 the music boils in the
15 gloom.
16 the walls about him are
17 unpainted, cold,
18 austerely
19 indifferent.
20 a full glass of wine sits
21 untouched
22 on a rough hand-made table
23 to his
24 right.
25 the music seeps through his
26 bones,
27 centuries bend and
28 unwind as the invisible dog
29 of darkness
30 walks by
31 in a half circle
32 behind him,
33 then blends into
34 neurons.
35 the man continues to
36 play.
37 the world turns upsidedown
38 with a fixed gentleness
39 but the walls, the man,
40 the sounds continue
41 as before.
42 then the world returns to its
43 natural course.
44 one tonality breeds
45 another.
46 the sounds of black strings
47 of beads.
48 the sound is one
49 yet not one.
50 then the music
51 stops.
52 the man sits.
53 he is thoughtless.
54 the keys of the organ assume
55 an immensity.
56 the walls about him move away
57 faster than the eye
58 can note,
59 then they
60 return.
61 the man coughs, looks to
62 his left,
63 looks down,
64 touches the keys and
65 is taken
66 again.

in the shadow of the rose

1 branching out, grubbing down,
2 taking stairways down to hell,
3 reestablishing the vanishing
4 point, trying a different
5 bat, a different stance, alter-
6 ing diet and manner of
7 walking, readjusting the
8 system, photographing your
9 dinosaur dream,
10 driving your machine with
11 more grace and care,
12 noticing the flowers talking
13 to you,
14 realizing the gigantic agony
15 of the terrapin,
16 you pray for rain like an
17 Indian,
18 slide a fresh clip into the
19 automatic,
20 turn out the lights and
21 wait.

in the shadow of the rose

1 branching out, grubbing down,
2 taking stairways down to hell,
3 reestablishing the vanishing
4 point, trying a different
5 bat, a different stance, alter-
6 ing diet and manner of
7 walking, readjusting the
8 system, photographing your
9 dinosaur dream,
10 driving your machine with
11 more grace and care,
12 noticing the flowers talking
13 to you,
14 realizing the gigantic agony
15 of the terrapin,
16 you pray for rain like an
17 Indian,
18 slide a fresh clip into the
19 automatic,
20 turn out the lights and
21 wait.

Ова не оди, морам да признаам дека западнав во мојата прва вистинска писателска блокада после повеќе од пет децении пишување.
Имам некои оправданија: прележав долга болест и наближувам кон возраста од 70 години. А кога сте близу тие години, вие секогаш треба да ја земате предвид можноста за опаѓање на животоспособноста.
Но, јас сум охрабрен од фактот дека Сервантес неговото најголемо дело го напишал на возраст од осумдесет години. Но колку Сервантеси има овде?
Јас бев разгален од лесниот начин на кој ги пишував моите дела и сега еве ја оваа мизерна пречка. Овој духовен запек раздразливо расте, веќе два пати оваа недела ѝ се развикав на жена ми, еднаш скршив чаша во мијалникот. Лоша форма, болни живци, лош стил. Треба да ја прифатам оваа писателска блокада. По ѓаволите, јас сум среќен, јас сум жив. Среќен сум што немам рак. Среќен сум на стотина разни начини. Понекогаш ноќе, околу еден или два часот наутро, сакам да размислувам колку јас сум среќен и тоа ме држи буден. Сега, јас секогаш пишував на мој себичен начин, така се задоволував самиот себе. Пишувајќи за нештата, јас станував поспособен да живеам со нив. Сега тоа престана.
Гледам други стари луѓе со бастуни како седат на клупите на автобуските постојки, зјапаат право во сонцето и ништо не гледаат. И знам дека во болниците и старечките домови има други стари луѓе кои седнати врз нокширите пишкаат во нивните кревети. Смртта е ништо, брату, животот е тоа што е тешко.
Пишувањето беше моја фонтана на младоста, моја курва, моја љубов, мој комар.
Боговите ме разгалиле. Сеуште гледам, сеуште сум среќен, да се пишува за писателската блокада сеуште е подобро одошто воопшто да не се пишува.

only one Cervantes

1 it’s no use, I’ve got to admit,
2 I am into my first real
3 writer’s block
4 after over
5 5 decades
6 of typing.
7 I have some excuses:
8 I’ve had a long
9 illness
10 and I’m nearing the age of
11 70.
12 and when you’re near
13 70 you always consider the
14 possibility of
15 slippage.
16 but I am bucked-up
17 by the fact that
18 Cervantes
19 wrote his greatest work
20 at the age of
21 80.
22 but how many
23 Cervantes
24 are there?
25 I’ve been spoiled with the
26 easy way I have created
27 things,
28 and now there’s this
29 miserable
30 stoppage.
31 and now
32 spiritually constipated I’ve
33 grown testy,
34 have screamed at my wife
35 twice this week,
36 once smashing a glass
37 into the sink.
38 bad form,
39 sick nerves,
40 bad
41 style.
42 I should accept this
43 writer’s block.
44 hell, I’m lucky I’m alive,
45 I’m lucky I don’t have
46 cancer.
47 I’m lucky in a hundred
48 different ways.
49 sometimes at night
50 in bed
51 at one or two a.m.
52 I will think about
53 how lucky I am
54 and it keeps me
55 awake.
56 now I’ve always written in a
57 selfish way, that is, to please
58 myself.
59 by writing things down I have
60 been better able to
61 live with them.
62 now, that’s
63 stopped.
64 I see other old men with canes
65 sitting at bus stop benches,
66 staring straight into the sun and
67 seeing nothing.
68 and I know there are other
69 old men
70 in hospitals and nursing
71 homes
72 sitting upright in their
73 beds
74 grunting over
75 bedpans.
76 death is nothing, brother,
77 it’s life that’s
78 hard.
79 writing has been my fountain
80 of youth,
81 my whore,
82 my love,
83 my gamble.
84 the gods have spoiled me.
85 yet look, I am still
86 lucky,
87 for writing about a
88 writer’s block
89 is better than not writing
90 at all.

the eagle of the heart

1 what will they be writing about 2,000 years from
2 now
3 if they are
4 here?
5 now
6 I drink cabernet sauvignon while
7 listening to
8 Bach: it’s
9 most curious: this
10 continuing death
11 this
12 continuing life
13 as
14 I look at this hand
15 holding a cigarette
16 I feel as if
17 I have been here
18 forever.
19 now
20 troops with bayonets
21 sack
22 the town below.
23 my dog, Tony, smiles at
24 me.
25 it is well
26 to feel good
27 for no reason;
28 or
29 with a limited
30 choice to
31 choose
32 anyhow;
33 or with a little love,
34 not to buckle to
35 hatred.
36 faith, brother, not in the
37 gods
38 but in
39 yourself:
40 don’t ask,
41 tell.
42 I tell you
43 such fine
44 music
45 waits
46 in the
47 shadows
48 of
49 hell.

Некогаш помислувам на нештата кои ги издржав обидувајќи се да бидам писател, на сите тие соби во сите тие градови, на грицкањето малечки парчиња храна што ни стаорец не би го одржале во живот. Бев толку слаб што можев леб да сечам со моите лопатки, само што ретко кога имав леб.
Во меѓувреме, на парчиња хартија непрестано пишував за разни нешта.
И кога ќе се селев од едно на друго место, мојот картонски куфер изгледаше токму вака: надворешна хартија начичкана со хартијата однатре.
Секоја нова газдарица ме прашуваше:“Што работиш?“/“Јас сум писател.“/“Ох!“
Кога се вселував во нивните мали соби, за да ја поткрепат мојата вештина, многу од нив ме сожалуваа и ми даваа по малу јаболки, ореви или праски.
Малку од нив знаеја дека тоа беше единствената моја храна.
Но, нивното сожалување престануваше штом во собата ќе ми најдеа шишиња ефтино вино. Исправно е да се биде гладен писател ама не и гладен писател кој се опива. Пиењето не е изговор за било што. Но кога светот изгледа дека скоро ќе заврши, шише вино ви изгледа како многу разумен пријател.
Ах, сите тие газдарици, многу од нив дебели, бавни, нивните сопрузи одамна починале, јас сеуште можам да ги видам тие качувања горе/долу по скалите на нивниот свет. Тие го управуваат моето суштинско постоење: без нивното попуштање барем за еднонеделна кирија, и тогаш и сега, јас бидувам на улица и не можам да ПИШУВАМ на улица. Ми беше и ми е многу важно да имам соба, врата, ѕидови околу мене. Ох, тие мрачни утра во тие кревети кога ги слушам нивните чекори, нивното кашлање, истекувањето на водата во нивните клозети, кога го сеќавам мирисот на нивната готвена храна додека чекам да ми стигне некој абер за моите ракописи во Њујорк и целиот свет, за моите ракописи пратени до тие едуцирани, интелигентни снобови, така природни формалисти, така прилагодени на ексцентричност, тие луѓе навистина си го трошеа времето за да речат, не.
Да, во тие мрачни кревети, додека газдариците шепотат за бесполезни покупки и за светнување на садовите, јас често размислувам за тие уредници и издавачи кои таму далеку не распознаваат што точно јас се обидувам да кажам на мој оригинален начин и мислам дека тие мора да се во грешка. Потоа, тоа може да биде следено со многу полоша мисла од таа: би можело јас да сум будала – та речиси секој писател мисли дека тој пишува исклучителни дела. Тоа е нормално. Нормално е да се биде будала. И тогаш јас станувам од кревет, наоѓам празен лист хартија и почнувам повторно да пишувам.

the writer

1 when I think of the things I endured trying to be a
2 writer—all those rooms in all those cities,
3 nibbling on tiny bits of food that wouldn’t
4 keep a rat
5 alive.
6 I was so thin I could slice bread with my
7 shoulderblades, only I seldom had
8 bread …
9 meanwhile, writing things down
10 again and again
11 on pieces of paper.
12 and when I moved from one place to
13 another
14 my cardboard suitcase was just
15 that: paper outside stuffed with
16 paper inside.
17 each new landlady would
18 ask, “what do you
19 do?”
20 “I’m a writer.”
21 “oh …”
22 as I settled into tiny rooms to evoke my
23 craft
24 many of them pitied me, gave me little
25 tidbits like apples, walnuts,
26 peaches …
27 little did they know
28 that that
29 was about all that I
30 ate.
31 but their pity ended when
32 they found cheap wine bottles in my
33 place.
34 it’s all right to be a starving writer
35 but not
36 a starving writer who
37 drinks.
38 drunks are never forgiven
39 anything.
40 but when the world is closing in very
41 fast
42 a bottle of wine seems a very
43 reasonable friend.
44 ah. all those landladies,
45 most of them heavy, slow, their husbands
46 long dead, I can still see those
47 dears
48 climbing up and down the stairways of
49 their world.
50 they ruled my very existence:
51 without them allowing me
52 an extra week on the rent
53 now and then,
54 I was out on the
55 street
56 and I couldn’t WRITE
57 on the street.
58 it was very important to have a
59 room, a door, those
60 walls.
61 oh, those dark mornings
62 in those beds
63 listening to their footsteps
64 listening to them cough
65 hearing the flushing of their
66 toilets, smelling the cooking of
67 their food
68 while waiting
69 for some word
70 on my submissions to New York City
71 and the world,
72 my submissions to those educated,
73 intelligent, snobbish, inbred,
74 formal, comfortable people
75 out there
76 they truly took their time to
77 say, no.
78 yes, in those dark beds
79 with the landladies rustling about
80 puttering and snooping, sharpening
81 utensils,
82 I often thought of those editors and
83 publishers out there
84 who didn’t recognize
85 what I was trying to say
86 in my special
87 way
88 and I thought, they must be
89 wrong.
90 then this would be followed
91 with a thought much worse
92 than that:
93 I could be a
94 fool:
95 almost every writer thinks
96 they are doing
97 exceptional work.
98 that’s
99 normal.
100 being a fool is
101 normal.
102 and then I’d
103 get out of bed
104 find a piece of
105 paper
106 and start
107 writing
108 again.

the sickness

1 if
2 one night
3 I write
4 what I consider to
5 be
6 5 or 6 good poems
7 then I begin
8 to worry:
9 suppose the house
10 burns down?
11 I’m not worried
12 about
13 the house
14 I’m worried
15 about
16 those 5 or 6
17 poems
18 burning
19 up
20 or
21 an x-girlfriend
22 getting in
23 here
24 while I’m away
25 and stealing or
26 destroying
27 the poems.
28 after writing
29 5 or 6 poems
30 I am fairly
31 drunk
32 and
33 I sit
34 having a few
35 more
36 drinks
37 while deciding
38 where to hide
39 the poems.
40 sometimes I
41 hide the poems
42 while
43 thinking about
44 hiding
45 them
46 and when I
47 decide to
48 hide them
49 I can’t find
50 them …
51 then
52 begins the
53 search
54 and the
55 whole room is
56 a mass of
57 papers
58 anyhow
59 and
60 I’m very clever
61 at
62 hiding poems
63 perhaps more
64 clever than I
65 am
66 at
67 writing
68 them.
69 so
70 then
71 I find them
72 have another
73 drink
74 hide them
75 again
76 forget it
77 then
78 go
79 to sleep …
80 to awaken in
81 late morning
82 to remember
83 the poems
84 and
85 begin the
86 search
87 again …
88 usually only a
89 ten or fifteen
90 minute
91 period of
92 agony
93 to find
94 them
95 and read
96 them
97 and then
98 not like them
99 very much
100 but you know
101 after all
102 that
103 work
104 all that
105 drinking
106 hiding
107 searching
108 finding
109 I decide
110 it’s only
111 fair
112 to send
113 them
114 out
115 as a
116 record of
117 my travail
118 which
119 if accepted
120 will appear in
121 a little
122 magazine
123 circulation
124 between
125 100 and
126 750
127 a year-and
128 one-half
129 later

the creation coffin

the ability to suffer and endure,
that’s nobility, friend.
the ability to suffer and endure
for an idea, a feeling, a way,
that’s art, my friend.
the ability to suffer and endure
when love fails,
that’s hell, old friend.
nobility, art and hell,
let’s talk about art for a while.
destiny is my crippled daughter.
look here, it’s difficult,
me against them,
with them.
Kafka, let me in!
Hemingway beware!
Hegel, you’re funny!
Cervantes, you mean you wrote that
novel at the age of
80?
great writers are indecent people
they live unfairly
saving the best part for paper.
good human beings save the world
so that bastards like me can keep creating art,
become immortal.
if you read this after I am long dead
it means I made it.
so writers of the world
it’s your turn now
to misuse your wife
abuse your children
love thyself
live off the funds of others
dislike all art created before and
during your time,
and dislike or even hate humanity
singly or en masse.
bastards, even if you read this
after I am long dead
forget about me. I
probably wasn’t that