Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.66 1. Уморен од сето ова, кон смртта ми се ита: наспроти заслужноста, падната и поразена, гледам како израдувани никаквеци се китат со триумф врз чистата вера в кал згазена. 2. На злобници златни почести им се дадени, грубоста со моминската невиност е платена, совршенствата со беззаконие се разјадени, од поткупливата власт,јакоста е осакатена. 3. Уметноста со јазик во узда на власта врзан, лудоста се перчи ко ангел што ќе не` спаси, простотилакот заслепено пред мудроста брза а добрината е заробена и слуга е на гнаси. 4. Од сето тоа волјата за живот ми е загубена, не умирам оти сама ќе остане мојата љубена. ================================================= А ова е оригиналот: Sonnet 66 Tired with all these, for restful death I cry, As to behold desert a beggar born, And needy nothing trimmed in jollity, And purest faith unhappily forsworn, And gilded honor shamefully misplaced, And maiden virtue rudely strumpeted, And right perfection wrongfully disgraced, And strength by limping sway disablиd, And art made tongue-tied by authority, And folly, doctor-like, controlling skill, And simple truth miscalled simplicity, And captive good attending captain ill. Tired with all these, from these would I be gone, Save that to die, I leave my love alone. =================
А еве како овој Шекспиров сонет на бугарски јазик го препеал Валери Петров: 
Сонет № 66 Зова смъртта. До гърлото съм сит заслугата да виждам просекиня, и глупостта - в костюм със бисер шит, и честността - удавена във тиня, и простият език - немил-недраг, и пъченето - признак за наука, и чистото моминство - във бардак, и почестите - пръскани наслука, и нрава строг - покварен от властта, и гордото достойнство - на заплата, и творчеството - с вързани уста, и правдата - във служба на лъжата. Охотно с тази смрад се бих простил, но как да те оставя, друже мил?

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.8 1. Музика слушаш а таа те поклопува со тажна плима? Мед со мед не војува, радоста од радост не се жали. Зошто некогаш го сакаш она кое нерадо го примаш а напати со ќеф го гушкаш она кое лутина ти пали? 2. Ако вистинско едногласие од добро угодени звуци, налик на сложна фамилија,ко пискот го слушаш, тоа е само прекор да не се арчиш на никакви цуци туку да се спастриш во брак со сродната душа. 3. Запикасај добро како двете сопружнички струни во усогласен редослед еднододруго се гласат а меѓу нив, една слична на нив, детински ѕуни и сите заедно милно пеат за до тебе да стаса. 4. Таа песна едно значи иако е без зборој: ништожен си ако скапеш сам и без пород!

========================

Еве го оригиналниот текст: VIII Music to hear, why hear’st thou music sadly? Sweets with sweets war not, joy delights in joy. Why lov’st thou that which thou receiv’st not gladly, Or else receiv’st with pleasure thine annoy? If the true concord of well-tuned sounds, By unions married, do offend thine ear, They do but sweetly chide thee, who confounds In singleness the parts that thou shouldst bear. Mark how one string, sweet husband to another, Strikes each in each by mutual ordering, Resembling sire and child and happy mother, Who all in one, one pleasing note do sing; Whose speechless song, being many, seeming one, Sings this to thee: “Thou single wilt prove none.”

==================================

А еве како српскиот поет Стеван Раичковиќ го препеал овој Шекспиров сонет: Sto muziku slusas , a tuzan si tako? Slatko sa slatkocom nikad ne ratuje. Zasto volis ono sto ne primas lako, A lako ga primas , pa te rastuzuje? Ako prava skladnost zglasenih zvukova, Kao sklad vencanih,vredja tvoje usi, To ti samo zvuci salju kivna slova Sto tvojom jednoscu i tvoj cilj se rusi. Slusaj kako struna,drugoj muz premili, Odjekne , pa onda sve zazvuce skladom, Ko muz i cedo i majka da se slili U jedno nad istom svojom pesmom radom. Mnoge neme strune zvuk ti salju ledan: “Biti jedan znaci biti i – nijedan.”

  1. Од твоето лице во огледалото ти не бегај туку поведи го храбро во трагачка хајка; ќе бидеш измамник ако не се обновиш сега оставајќи без благослов некоја да е мајка. 2. Зар не ќе е за никаде таа прекрасна матка без орањето на твојот земјоделски алат? Зар не е будала тој што гробот му е затка за самољубието што нема никои да го жалат? 3. На твојата мајка мазно огледалото ти си, во тебе е љубениот април на нејната зора; низ тебе таа, без брчки и кожа што виси, кажува дека дошло време за и ти да ораш. 4. А ако зрелоста не остави нешто за спомен сликата нејзина умира без изложбен домен. ======= Еве го и оригиналот: III   Look in thy glass and tell the face thou viewest Now is the time that face should form another; Whose fresh repair if now thou not renewest, Thou dost beguile the world, unbless some mother. For where is she so fair whose unear’d womb Disdains the tillage of thy husbandry? Or who is he so fond will be the tomb Of his self-love, to stop posterity? Thou art thy mother’s glass and she in thee Calls back the lovely April of her prime; So thou through windows of thine age shalt see, Despite of wrinkles this thy golden time. But if thou live, remember’d not to be, Die single and thine image dies with thee.

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.1 1. Од прекрасните суштества пород си сакаме ние за така никогаш да не ни умре убавата роза оти и на презреаноста и` доаѓа време да гние а спомените за неа во наследниците се возат. 2. Но ако ти секој ден пред себе молитвено паѓаш и твојот восхит само сликата твоја го храни, создаваш глад таму кајшто изобилието се раѓа, свиреп кон љубезноста што треба да те брани. 3. Ти што си украс на светов и сопствена пупка, гласник за обнова на твојот црцорлив полен, не биди нежен простак што сам во себе цупка правејќи едино боклук како скржавец долен. 4. Ако таков си, светот ќе те заборави од мака! Затоа сожали го и дај му го тоа што го сака! ================
Еве го оригиналот: I From fairest creatures we desire increase, That thereby beauty’s rose might never die, But as the riper should by time decease, His tender heir might bear his memory: But thou contracted to thine own bright eyes, Feed’st thy light’s flame with self-substantial fuel, Making a famine where abundance lies, Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel: Thou that art now the world’s fresh ornament, And only herald to the gaudy spring, Within thine own bud buriest thy content, And, tender churl, mak’st waste in niggarding: Pity the world, or else this glutton be, To eat the world’s due, by the grave and thee.