16 Стар сум и млад, со будалечки и со мудречки стаж, безобѕирен за другите а напати грижно ги љубам татковски дури и мајчински, дете сум колку и маж, исполнет сум со фина граѓа исто колку и со груба, припадник на Нацијата од многу нации составена, со правда и за мали и големи еднакво поставена, Јужњак и Северњак, плантажер весел од Окони, гостопримлив домаќин, особено за убави кокони, или Јенки своеглав, вештак за трговските знаци, светски патник со најсвитливи и најцврсти краци, Кентакиец во уресени ногавици од еленска кожа, Луизијанец ил`Џорџијанец но капитал си множам, лаѓар што плови преку езеро или само по крајот, горд граѓанин на Индијана, Висконсин или Охајо; по дома, во снежни гофи или во лов по грмушките, или со рибарите и ловците извештени со пушките, по дома, во флота од ледни чамци со други едрам, по дома во Вермонт, Мејн, Тексас, на земја штедра, другар на ќумурџии и сплавари од западната страна, другар на луѓето што се ракуваат и на ручек те канат, ученик кај простите луѓе а учител кај најмислечките, почетник а со искуства што ги совладале пречките, од секоја вера и положба, од секоја боја и каста, поп, уметник, насилник и господин од род прастар. Сй совладувам подобро одошто моето шаренило, дишам воздух но зад мене полнотата пак останува, не сум горд туку оној што љубопитство го пленило, и на вистинското место сум и добро разбранувам. (и кртот, и икрата, и сонцата, сй е на своето место, и опипливото и неопипливото се на својот престол.) 17 Ова навистина се мисли на сите луѓе од сето време, не извираат од мене туку во сите земји тие се семе, ако не се ваши колку и мои, тие скоро ништо не се, а такви се и ако ако не се загатка туку ребус лесен. Ова е тревата што расте сегде кај земја вода впива, ова е обичниот воздух во кој земјината топка плива. 18 Доаѓам со јака музика, со моите јасни труби и тапани  маршот е за победници ама и за поразени и скапани! Било добро да се победува но добро е и да се паѓа! Битка се губи во ист дух како и победата што се раѓа. Бијам во тапан и дувам низ мојот писок за оние мртви што подлегнале, што потонале и битките ги загубиле, ги славам победниците еднакво како и нивните жртви, слава им на очајниците што во зорт самите се убиле.  19 За природната глад овој ручок со месо е сервиран, еднакво за никаквецот и праведникот, сите ги честам; не сакам никој да биде запоставен и да се нервира, канам држанка, готован, апаш, роб со уста таралеста. Еднаков ќе биде мојот третман за венерични и чисти, за рака бархетна, за коса смрдлива, за ќопавиот крак. Бакнеж со тебе е ова, копнежлив мрмор да сме исти, грижливиот мој зарон во себе и мој излез надвор пак.   Се сомневаш дека во сето ова имам скриени намери? Ги има дождот априлски, и карпестиот лискун блескав. Може се чудиш и мислиш, има многу да ми се замери, но зар не е чудо зората и страчката што лудо вреска?  Дали од нив повеќе јас те зачудувам? Дали те лажам? Јас секому не се исповедам ама тебе сй ќе ти кажам. 20 Кој тука минува гол и груб и копнеж таинствен носи? Како тоа, од месото што го јадам црпам сила свежа?  И што е воопшто човекот, и што сум јас, и ти што си? На она што го проповедам постави му противтежа, твое сопствено, за како денгуба да не те обележат. Не цимолам ко некои што болникаво имаат цимолено, дека тлото е ѓубре и кал а месеците празнина за грев. Нека цимолат моите братучеди од четвртото колено, по дома и надвор јас шапката си ја носам по мој ќеф. Зошто да молам и да се клањам според церемонија, ил` стиховите мои да ги римувам и редам под ѓонија? Та, јас риев и пребарував слоеви на земјината кора, пред доктори-научници покажував соодветен восхит, дур до влакно сй проучив и еве кажувам што морам: не најдов подобар џемпер од салото врз моите коски. Во сите луѓе се гледам себе и никој не ме надвишува, доброто или злото што е мое и ним им го припишувам. Здрав сум, реат вселенски појави и во мене се сечат, да ги разгатнувам и тајните нивни вам да ви ги речам. Знам, бесмртен сум и знам дека тесарскиот шестар мене не ќе може да ме опчекори од дното до врвот, знам дека нема да минам без почести и први места оти не сум детски круг нацртан со недогорено дрво. Знам, величествен сум и јас својот дух не го мачам да биде јасен и да се правда оти високо ќе се качам, впрочем, гледам дека елементарните закони молчат, не се извинуваат дур во аванот без милост нй толчат, (и вкрај, ценам дека со повеќе гордост не се сладам одошто либелата безмилосна со која куќата ја градам.) Постојам каков што сум и тоа е доволно за мојот мир, дал`некој ме забележува ил`не мене исто ми се фаќа. Еден свет ме забележува, и тој е важен за мојот пир - тој свет сум јас самиот и на останатите порака праќам: дали денес или по милион години да моето ќе стигнам, му се радувам сега но и радо цела вечност ќе дремам, мојот потпор е цврсто стегнат, на гранит-камен дигнат, врз пространството на времето е и знам, распад нема. 21 На Телото и Душата сум поет, во мене сй сум собрал, со блаженства рајски и болки пеколни се занимавам,  првите ги множам, ги претворам во племенити добра, а вторите со разбирлив јазик, подносливи ги правам. Јас за жената исто колку и за мажот создавам бајка, и им велам: величие е да си прав маж и жена права, и нема ништо поголемо од тоа на луѓето да си мајка. Јас пеам песна за тоа ширење ил`за гордоста наша, ние доволно коленичевме барајќи ја туѓата милост, а на оној што не му е јасно и за одговор ме прашал,  му велам: развојот е наша награда, наше крвно било. Да не си Претседател та на други им делиш прекори? Ситница е тоа, други те надминале и напред врват. Јас сум оној што во нежна и растечка ноќ зачекори, ги викам копното и морето за со мене да се стрват. Стисни се до мене, о, ти нежна ноќ со градите голи, ти си ноќ на јужни ветрови и на ретки големи ѕвезди, ти доилка си и магнет трепетен, твојта голотија боли, насмеј се сладострасна земјо дур врз ноќта ездиш! Земјо на стебла расточени што во пазуви ти дремат! Земјо, твојте врвови на зајдисонце магично блештат! Земјо, од исцедок на месечева мена поубаво нема! Земјо, од сјајот и мракот во речната плима е фешта! Земјо, со јаболков цвет и лакти кои надалеку грабат! Земјо, сивите облаци засјајуваат и светат зарад мене! Земјо, насмеј се, доаѓа твојот љубовник и не е лабав, ти љубов ми подари и затоа мојта љубов ќе те крене! 22 Ти море! Твоите прсти поканувачки нема да сопрат, насетувам, нема да се повлечеш без да ме допрат, се соблекувам и се предавам на твоите смерници, да се тркаламе, свиткај ме во твојте меки перници, дремката на брановите да ми биде постела слатка, далеку од погледи нека плови твојот лулачки сплав, облиј ме со љубовна лигавост и ќе стокмам вратка, на подарок ќе ти се дадам цел, со напон дигноглав. О, море, со тантели од земјани набори ти се красиш, со виежни бури како светска нарикача ти се гласиш, пресол на животот си, дишиш со најголеми дробови, ни нудиш неископани ама секогаш спремни гробови, иако си хировито и разгалено, во тебе ќе се слијам, иако само миг сум, сето време во него ќе го збијам, прилив и одлив сум и злоба и прошка нема да кријам, славам пријателки и пријатели што прегрнати спијат. Јас сум чесен попишувач што сочувство навестува, во пописот на сй куќата што го содржи ја сместувам. Не сум исклучиво поет на добрината ами и на злото, оно ме движи напред но и поправањето ми е мото, ладен сум, мојот од не е дипла критизерски чекори, не сум корав судија што наоколу дели само прекори, ама не сум ни празнозборен моралистички пророк што стално потпалува дискусии за доблест и порок, јас ги разгледувам нештата како домаќин спастрен кој му ги топи корењата на сй што никнало и расте. Ве страв ли од гушавоста на неуморната плодност? Да не мислите небесните закони да ги поправате? Сметам дека двете страни се во рамнотежен однос, не треба ни на мека ни на тврда ука фора да давате  зашто, мислите и делата наши предвреме се перчат - соковите што ги хранат од дамнешните извори течат. И не е чудно што јунакот денешен од минатото црпи, едино е чудо како земјава подлеци и неверници трпи. 23 Во бесконечното откривање на пароли на вековите, со мојата “во масите“ на јадот му ги кршам оковите. Тоа е парола на верата што никогаш не те залажува, сега или подоцна, сеедно ми е, ич не ме натажува, јас Времето безусловно и помирливо го уважувам, тоа недофатно загадочно чудо не знае да кокетира, едино оно е без цепки, сй заокружува, комплетира. Стварноста ја прифаќам без сомнеж или теснотија, во просторот материјализмот продира со леснотија, да живее експериментот! за позитивната наука, Ура!  измешајте жедник, кедар и јоргован во нова култура! еве учен хемичар, еве за стари хиероглифи вештак, еве математичар, еве виртуоз со скалпел и клешта, еве храбар морепловец чиј брод морињата ги ора, еве геолог што го открил папокот на земјината кора. Господа, почести за вас, знаме на највисокиот кран,   вашата фактографија е корисна ама не е мој стан, преку неа сал минам за до него лесно да стигнам, колку помалку моите зборој до јаснотија ги дигнам, толку повеќе наликуваат на неизговорливиот живот, на излез од препреките без оглед на право и криво, и ни малку не се однесуваат на штири и кастрати туку на храбрите мажи и жени со сите салтанати, против лошата власт они во гонгот за буна бијат, помагаат на бегалци и завереници што се кријат. 24 Јас сум Волт Витман, космос а син на Манхетен, палав, страсник, ладнокрвен, со апетит огромен, не се двојам од луѓето ама не сум им ни штетен, и фалбаџија не сум повеќе одошто сум скромен.  Отшрафете ги бравите а и вратите од тие рамки! Бидејќи јас луѓето ги сакам како да се мои браќа оној што човек понижува и врз мене фрла дамки, и што и да се стори или каже, мене ми се враќа.  Преку мене музата оперира, струја сум и попис, лозинка кажувам, на демократијата давам опис.10 Жими Бога, нејќам предност туку сметки чисти, примам само ако и другите имале услови исти.  Преку мене оживуваат многу занемени гласови на безбројни поколенија робови и затвореници, на крадци, измамници, луѓе во смртните часови, гласови на џуџиња, предавници и преродбеници, гласови на бројни циклуси на подготовка и раст, на нишките што спојувале ѕвезди и матки и затки, глас на правото угнетениот да урне лоша власт,    гласови на сакати, досадни, глупи, гадни и слатки,20 глас на магла и на патник што во неа наслепо талка, глас на бумбар што херкуловски топче измет валка. Допуштам преку мене и забранети гласови да ечат, оние на половата страст моите зборови ќе ги речат, и сите други матежни јас ги бистрам и преобликувам, не покривам уста пред ништо туку јасно отсликувам, мислам дека утробата е исто вредна како и главата, еднакво со смртта и спарувањето си ја има славата, верувам во плотта и во страста ако не се во блудот, видот, слухот, допирот - целото тело за мене е чудо.30 Божествен сум  во душа и тело, со допир осветувам, она кое мене и со сенка ќе ме допре станува свето, мирисот на пазувите на најслатка молитва потсетува, главава надвишува цркви и било кој библиски метод. Она што јас го обожувам мора од моето тело да иде, а мојот целосен и провиден калап ти треба да бидеш!  Сеновит видиковец за одмор треба да бидете вие! Цврст и продорен да е плугот со кој мажот ќе рие! Сето она што ме преорува во секој од вас се крие! Крв скапоцена и матица млечна сте на моево тело,40 од вас извира сиот мој живот, моето поетско дело, прегратката со вас ме брани да не останам прелог. Мој мозок треба да бидат вашите мистични свивки! Корен на слатката трева и на шлуката чекори тивки! Добро прикриено гнездо со две јајца што ги квачат! Бушаво сено на глава, сокот што јаворите го лачат! Свиленкастата коса на цврсто мажествено клавче! Сонце чиј одраз плеска в лице од готварско тавче! Поточиња пот и роса, ветрови што сладосно вијат  дур скокотливите срамни органи од мене ги тријат!50 Вие мора да бидете полињата со мускулесто жито, гранки на даб зелен под кој вљубен денгуба квакнал, животот што се иссеал од мртовецот како од сито, раце што сум ги зграбил, лицето што сум го бакнал. Јас сум скапоцено множество и залудено се љубам, ме потресува до солзна радост секој миг и настан, во мракоум за мојот од и моите желби јас се губам, не знам ни зошто од пријателства духовно растам. И така јас наведнат, горе-долу шетам па застанувам, и си мислам: верно ли е ова или јас само бранувам,60 но глетката низ прозорецот, како сонцето глава дига, ме уверува подобро од било која метафизичка книга. Огромните прозрачни сенки светлото лакомо ги јаде, воздухот е многу течен па и јас го голтам како гладен.   Светот е раздвижен и невино накосо рипка како јаре, молкум нараснува, наново се поти како маж во харем. Мориња од светол сок го поплавуват небото со зраци, нешто што не го распознавам исправа похотни краци. Земјата в небо се впила во мазен чин на дневен спој а истокот мене предизвикувачко прашање ми подари,70 боцкање облечено во костумче со потсмешлив крој: “Дали батката Витман во поезијата ќе загосподари?“ 25 Од страотно блескавиот изгрев јас брзо би пропаднал да не се извештив секогаш со грбот да му се свртам. О, душо моја, сй што е наше во зората ми се допадна, за навек во нас нејната тишина и ладовина се вцрта. Она што очите не го дофаќаат, го словува мојот глас, томови светови со еден свив на јазикот опфаќам јас. Говорот е близнак на видот а самиот нема мера права, и тој, предизвикувајќи ме, постојано зајадливо грака: “Волт има содржина но скржав е и од себе не ја дава!“ Говору, вистина е дека зборот не е танталова мака, но ти се перчиш ко од тебе нештата да се створени, зар забораваш дека под тебе пупките се затворени? Чекаат в темнина, заштитени од мразните штикови,  гнасотијата оретчува пред моите пророчки крикови, ги подредувам причините и на дното тие ќе лежат, за со моето знаење и состојките на мојата мрежа да се поклопуваат и бидат во конечна рамнотежа, како Среќа скриена во ловиштето на мојата душа за секој оној што било кога зборот мој ќе го слуша. Но, што точно јас навистина сум не ви кажувам мојта конечна вредност не сакам да ја сервирам, опфаќајќи светови, и најситното го истражувам, но одбегнувам самиот себе си да се дефинирам, еден мој поглед вашата залижаност ја елиминира. Само писмото и зборовите не се мојата маскота, на лицето носам и други нешта, јас сум полнота, моите занемени усни сомничавиот ќе го скротат.
**********
Целата книга ја има на овој линк: http://www2.hn.psu.edu/faculty/jmanis/whitman/leaves-of-grass6x9.pdf
 

Ова е мој препев на строфите 6-15 од “Песна за мене“ од американскиот писател Волт Витман.
Оригиналот тука

6 Дете праша “Што е тоа трева?“ Каков одговор да дадеш? Нагаѓам дека тоа мора да е знамето на мојата склоност, исткаено од зелените клопчиња на неисцрпливата надеж, или шамивче Божјо, намерно испуштено далеку од тронот, да го најдеш и сознаеш дека Неговите денови ги крадеш.    Нагаѓам дека тревата и самата е дете на вегетацијата. Нагаѓам дека она е еднозначен хиероглиф што кажува: “Никнувам и растам насекаде врз земјата на нацијата, меѓу белците и црнците, и богати и сиромаси уважувам, и кога се дарувам и кога ги примам, исто сум загрижена.“ А мислам дека она е на гробовите коса непотстрижена. Трево, ќе го пипкам секое твое ливче кадраво устроено, ти можеби никнуваш од градите на некој млад човек, може да си од некој старец или доенче рано упокоено па ти сега си му мајчина прегратка што го топли довек. Оваа трева е претемна за да е од старици белокоси, цврста и темна е како да доаѓа од непце бледоцрвено. Вкрај, гледам толку речити јазици, секој тајна си носи, сакам да го одгатнам значењето навек во нив здрвено. Сите мртви, млади и стари, негде живеат и се здрави, најмалата тревка докажува дека всушност смрт нема, а и кога би постоела, за нови животи патеки таа прави, и штом тие ќе се појават, таа се одмора во таа шема. Сй оди понатаму, на видело, и ништо живо не пропаѓа, умирањето е посреќно од она што нам не ни се допаѓа. 7 Има ли некој што мисли дека среќно е што се родил? Е па исто така среќно е и да се умре, го знам тоа јас. Умирачките и смртта ги надминувам со вакви згоди: бебе родено бањаат а оно се развикало на цел глас; јас не сум само телото меѓу шапката и моите чизми, јас сум ум што истражува и разни нешта споредува разнообразни предмети низ добро брусени призми, од земјата до ѕвездениот рој што не се догледува. Не сум земја ами другар на луѓето што не се свесни дека се бесмртни и неразгатливи - како моите песни. Секој сој е свој, за мене - мојот машко-женски свет во кој се оние момци што со жените сакале помин, горд човек што сетил бодеж кога си понижен и клет, оние силни мајки и баби, вереници па и стари моми, оние усни кои се смешкале и очи што ронеле солзи, родител на дете готов за неговата среќа и да ползи. Соголете се! За мене вие не сте напуштената скрка, неуморно сум околу вас и никој не може да ме брка. 8 Малечко в лулка спие, јас бркам муви што се стрват. Момчак и две девојки кон грмушките на ридот врват,  јас од одозгора ѕиркам и лигавам како хиена гладна. Во спална соба спружен труп на самоубиец, крвав, со коса усирена, а јас гледам каде пиштолот паднал. Калдрмата офка под тркалата и чизмите што ја газат, ѕвечат потковани коњски копита, клопоти омнибусот, бодрења на милиот водач со “Напред, нема назад!“, бес на толпа што на животот му го загубила вкусот, носилка во која под завеси в болница некого носат, средба на непријатели, пцости, тупаници, крв и пад, дебели прејадени господа, толпа гладни што просат, груб полицаец како симбол на немоќта на овој град; излижаните камења ја впиваат и повраќаат таа врева од каллив и клокотен говор што постојано ги глода; апсења, навреди, прелаги, присилби, кркор на црева, немоќ на трудни жени што брзаат дома за да родат - јас ги следам тие слики или нивното ехо - и си одам. 9 Големата врата на селската плевна е отворена и спремна, на бавна запрега ја товарат жетвата од исушената трева, конци светлина се ткајат на потка начас зелена, час темна, заграбите се пластат на стогот што полека угоре се крева.  Јас сум качен врз него, притискач сум за стабилна целина, и легнат, со неговите затресувања тој ваму-таму ме носи, скокам газ преку глава, фаќам мачкини опашки, детелина, нивните опојни перчиња ги испреплетувам со моите коси.    10 Се чувствувам лефтерно, весело, целосно исполнето, додека сам во далечна планинска дивина ловејќи акам, а приквечер, за ноќевањето си барам место засолнето, палам оган, печам од уловот, долго тегавото го џвакам, а потоа заспивам со кучето крај мене и пушката в рака. Брзиот брод со едра напнати сече водни искри и пена, јас над водата се веднам, рипам и викам како во борба, повикот на бродарите и школкарите одрано ме крена, со нив убаво си поминав, фалеше само уште сирена - требаше и вие да бидете таму, да вкусите рибја чорба. Еден стапичар со девојка црвенокожа се венчаваше,  роднините крснозе седеа, кружеше лулето со тревка, младоженецот, облечен во кожа, гордо се исправаше, среќен шеташе по брегот држејќи ја невестата кревка, убава, со долги трепки, гологлава, со водопад од коси кој врз нејзините сладострастни колкови се подаваше за конечно да ги допре трепетно нејните стапала боси. Избеганиот роб дојде и седна на ќутук во мојот двор, го видов откај кујната, му пријдов со смирувачки збор, дома го прибрав, за бањата цела крбла вода згреав, телото измачено да го ослободи од несносната реа, и соба му дадов до мојата, и облека стара но чиста, беше збунет а среќен што наишол во мојот пристан, вратот, рачните и ножните зглобови му беа со рани му мачкав мелем, цела седмица спремав јаки храни, зацели и заличи на човек таа ропска душа измачена а ни еден од нас не помисли од другиот да се брани иако мојата пушка стално и на дофат беше закачена. 11 Дваесет и осум младичи на океанскиот брег се капат, дваесет и осум младичи ко карпа цврсти, со крв вруќа! Дваесет и осум години таа жена со осаменост ја апат, таму, на вишинката од брегот, во нејзината празна куќа! Прекрасна, леко облечена зад прозорската ролетна, таа ѕирка долу и дума кое момче е најдобро набиено? Та и најобичниот младич за неа е аполонски светнат! И, дури нејзиното копнежно тело во собата е скриено, јавната на својата желба, таа право кон водата летна! Таа стана дваесет и деветтиот капач, во танц и смеа, ги надлета сите а никој не ја виде но сите се запотија, од набрекнатите тела се развеваше копнежната реа и младичите со нејзината желба магично се сплотија.  Легнати на грб, невидливата рака ги милува тие тела, од главите и пазувите до мевовите набрекнати доле, не знаат тие кој ги зграбил и ги запотува нивните чела, не знаат кој забревтан ги јава со сладострасен полет, не знаат кого ќе испрскаат со млазот од пената бела.   12 Јас зјапачки по пазарот скитам да му го осетам вкусот, и гледам, месарскиот чирак ја соблекува крвавата фута, или вешто си го остри ножот завлекувајќи го на брусот,  или брзо и досетливо одвраќа на некоја забелешка лута. Понатаму, на камен праг наросен со пепел застанувам, жар од огништето со жештина воздухот го разбранува, до наковалната се ковачите со градите рунтави и чадни, секој си има свој токмак и нивните движења се складни, тие мускулести раце се издигаат над свивливиот струк,  меко, танцовито, ги препуштаат мавањата еден на друг, и на кованицата, полека, сигурно, сите се редат  во круг.  13 Од каменоломот излегува коњска четворна теретна кола, на неа под врзаниот синџир колебливо грамада се клати, но црнецот-возач со уздите убедливо одржува контрола, стои висок и стамен, на крстот на рудата потпора фатил, откроената кошула го истакнува неговиот мускулест врат, со поглед мирен, тој е заповедникот на овој тегобен пат, симнува капа, кадравата коса ги впива сончевите зраци, они блескаат на црнината на неговите совршени краци.  Го сакам тој сликовит и набрекнат џин, тука не останувам, се качувам на колата, лошиот пат обајцата ќе не бранува. Каде и да отидам, јас животот го љубам на сите страни, не пропуштам ништо, сите слики во песнава се збрани. Волови, во сенка додека одморате во заслужен почин, или додека спрегнати во јарем синџири тресете диво, која таинствена вистина ми ја изразуваат вашите очи? Чинам, повредна е од сй што прочитав во мојот живот! Талкајќи в шума, моите чекори патор и патка исплашија, они со протестни крици летнаа и заедно околу кружат, верувам дека ќе можат дупка во душава да ми зашијат, црвеното, жолтото, белото, мене спокој ќе ми пружат, со намера постојат кикиришки и зелена и лилава зелка, и не е безвредна оти не е нешто друго бавната желка, не учела солфеж страчката но ѝ ја признавам славата, погледот врз кобила ми ги брка глупостите од главата. 14 Дивиот гусок го води својто јато што во ладна ноќ лета, ја-хунк, се огласува тој, се чини како и мене да ме кани, може некој сезнајко тоа за бесцелен крик да го смета но јас знам, на небото зимско крикот од лутање брани. Мачка на прагот, острокопитест лос в санка впрегнат,  прериско куче, мисирки и барски птици што се ведат,  гровтање на маторица дур прасињата боски ѝ тегнат - знам дека во нив и во мене ист стар закон се гледа. Сто последици предизвикува секој мој тежок чекор, расказите за нив - ми се смеат со подбивен прекор! Вљубен сум во живот вонка, долж отворен простор, со вкус на океан или шума, во луѓе стока што чуваат, кормилари и градители, мајстори на чукот и лостот - би бил со кочијаши и со недели ветришта да дуваат.  Јас сум изданок од најобичното и најефтино племе, трагам по огромни добивки и сй што имам арчам, му се придружувам на првиот што радо ќе ме земе, не барам небото да клекне за на него да се качам, под него дарежливо го сеам моето духовно семе. 15 На галеријата со оргуљи, чист контраалт надига гради, столарот мазни штица, пишти јазикот на стругот негов, за денот благодарствен брзаат дома и стари и млади, цврстиот пилот вешто води брод да не удри во брегот, во китоловецот, харпунот е остар, кормиларот спремен, ловецот на патки час тихо поодува час втренчен демне, крај олтарот, ѓаконите со раце вкрстени на ред служат, за конци да нададе, кон чекркот предачка раце пружа, на празник, надгледувајќи посеви ратарите се дружат, за улавиот нема лек, врзан го носат во лудница да вие,10 како во лулката на мајка си никогаш веќе нема да спие.  Словослагар сед, со лице испиено, залак тутун џвака, дур мижаво чита и букви подредува со трепетна рака. Несреќник со нозе здробени, врзан на хуруршка маса, му сечат и фрлаат во корпа, (за пците ручок прва класа). Девојка, сал четврт-црна, продаваат на пазарска бина, пијаничишта до кафеанската печка полузаспани слинат, машиновозач ракави засукува, полицаец е во патрола, портирот во тефтер бележи луѓе што низ врата минат, момок што не го знам ама го сакам, бали вози во кола. 20   Да учествува во трка, мелез ги пристега чевлите лесни, за ловот на мисирки и старо и младо се собрало тука, едни се потпрени на пушките, други седнати пеат песни, од толпата, на линија излегува стрелец, нишани и пука. Групи дојдени имигранти со власта се во првата врска, црнци со мотики под стража окопуваат шеќерна трска, труба на танц кани, господа кон госпоѓи со наклон одат дур младич на таван слуша музика од дождовната вода. На поточе во Хјурон што се влива, ловец стапици става, монистрени торби и мокасини Индијанка со попуст дава,30 зналец на уметност во изложбен салон вкус си негува дур по рампата толпата патници од параброд излегува, намотките од конец на рацете ги шири сестрата кротка а постарата јазли врзува и конецот во клопче го мотка, мажена жена закрепнува од породот на првото дете, американска девојка, убаво исчешлана, шие и плете, калдрмџија се потпира на својот дворачен набивач, фирмописец метални букви на месарницата забива, по бележникот репортеровиот молив забрзано лета, госпоѓа со слуга товарен со нејзината нова тоалета,40 морнар од брод за возење по каналот коноп тегне, со навосочен конец чевларот цврсто ѓон ќе стегне, диригент дава такт на својот бенд, свирачите следат, дете држат на крштевка, преобратеник се исповеда, бродски натпревар тече во заливот под лазур ведар, како балони ветрот ги надул добро стегнатите едра.   говедар своето стадо го пази, напати и му запејува, толпата на своите простачки досетки се засмејува, испотен патувачки трговец под тежок товар стенка, додека купувачот за мала разлика во цена се ценка,50 вереница својата свадбена облека истрајно ја пегла, мамурен наркоман ишка оса што во глава му влегла,  минутната стрелка на саатот со забавен чекор мрда, пијана проститутка шета по улица, исприштена и грда, мажите намигаат еден на друг и в лице ѝ се клештат (бедници! јас ја жалам, од несреќа не бидува фешта!).  Претседателот со секретарите држи седница на влада, рака под рака, на корзото шета дама со ќерката млада, посада на рибарски чамец истовара сандаци со риба, човек од Мисури ја брои стоката дури ветрот го шиба,60 кондуктер мине низ воз ѕвечкајќи со ситни пари в рака, тесар мести под, лимар кров, ѕидар мек малтер сака, држејќи ги чиниите работници во менза чекаат храна, годишни времиња се менуваат, од досада нй бранат,  празник четврти јули мноштво луѓе слави со викотници, од топови и поситни оружја ечат поздравни пукотници, годишните времиња се менуваат, орач ора, косач коси, плодови се збираат и сушат, житото во амбари се носи, зиме, на смрзнато езеро крај дупка, рибар демне штука, населеник големи ќутуци цепи, со чивии и секира ги чука,70 лаѓари на плоснати чамци во самрак крај шума се сидрат, по Црвената Река и Тенеси ловци ловат мечка или видра, против мракот на Арканзас луѓе со факли се вооружени, старешини навечер со синовите и внуците се опкружени, по дневниот лов, ловци во куќи и шатори ќе се скријат, живите свое време спијат, мртвите свое време спијат, старец со жена и младич со жена спијат, јас ги сонив, кон мене внатре идат а јас се буткам надвор кон нив, горедолу, јас сум како еден од нив, и жив и скаменет,     од секој од нив и од сите, си ја ткаам песната за мене.80

Ова е мој препев на првите 5 строфи (а има 52) од “Песна за мене“ од американскиот писател Волт Витман.  1 Се прославувам самиот и се опевам самиот себе, а она што си го допуштам мора и тебе да ти следува, оти секој мој атом едновремено ти припаѓа и тебе, а за тоа, песнава можеби и давежно ќе те убедува. Роден сум овде, од предци тукашни неколку колена,  секој мој збор, атом и дамар, од оваа земја се крева. Пладнувам со душава, гостинка за восхит осоколена, тепаме време гледајќи ги копјестите ливчиња трева. Млад и здрав, се надевам до смртта да сум дирек, срамлив сум но не заборавам што се вери и школи, пристан сум на добро и лошо, во беља сум смирен, природата без пречка нека рчка, колку тоа и да боли. 2 Куќи и соби со мириси се натрупани од под до таван, ми се допаѓа да го вдишувам и мојот сопствен мирис, прочистувањето би ме опијанило но јас не му давам, атмосферата е чиста но без вкус што би ме смирил, ја сакам бидејќи засекогаш за устава е залак нужен, но и лудувам за со допирот нејзин да сум здружен - ќе појдам до брегот и потполно гол ќе сум спружен. Еха, жубори, брмчења,облак од мојот сопствен здив,  корен на љубовта, свилен конец, расчатален чокот,  моето срце кога од вдахновение пулсот станува див,  крв и воздух во моите гради во животворен скокот, реата на зелените и суви лисја, на сеното во штала,  на морскиот брег и неговата лигава и темна скала, звукот на зборовите што ветрот ги одвеа со вртеж, неколку бегли бакнежи, малку гушкање, мал цртеж  на кој на стеблото многу сенки породил еден блесок, насладата од самост, од уличната врева или тресок, чувството дека сум здрав додека по рид напредувам, песна за мене кај се будам и сонцето го здогледувам. Сметаш ли дека петстотини акри е голема површина?  Или дека не ќе можам планетава пловејќи да ја минам? Дали фактот дека описменувачката не ти беше лесна те возгордеа дека ја фаќаш смислата на секоја песна? Остани со мене, од сонцето и земјата ќе го имаш ќарот, на потеклото на сите милиони песни ти ќе бидеш царот, отсега нема да се учиш бегло, од втора или трета рака, ниту низ очите на славен мртовец твојот поглед ќе ака,  не сметај дека мојот поглед е готвачот што ќе те храни, а ни некоја сенишна книга нема да биде твоја аргатка: биди љубoпитко, врти се и наслушувај на сите страни и од самиот себе избистри ја секоја животна загатка. 3 Сум ги слушал тие што дрдорат за постанок и крај, а знам, никогаш немало повеќе почетоци како сега, ни повеќе младост и старост, ни повеќе пекол и рај, и, како никогаш досега - совршенството не ни бега! Нагон, тој породилен нагон, капка топлина во мразот! Од мрак избиваат спротивни парници, плотта израснува, секогаш полови, истоветноста и разликата во јазол, секогаш лулка на живот што не треба да се разјаснува, еднакво ја чувствуваат и неук питач и крал со жезол. Сигурни ко очебијна извесност, ко диреци исправени под добро вклештени греди, како коњи сме жилави, разнежено, безобразно и електрично сме составени јас и ова таинство - и ништо не може да нй искилави! Јасна и слатка е душава моја, такво е и сй околу неа! Без неа и другото го нема, невидливото си сака доказ, видливото него го докажува, а штом и оно стане реа, стрпливо чека ред за пак да биде изнесено на показ. Најдоброто да го издвоиш од најлошото е мака вечна, но бидејќи ја знам совршената рамнодушност на сето, јас си молчам дури трае расправата проливно течна, се бањам и восхитен од себе, му вртам грб на светот.  Добредојде за секој мој орган и секоја моја особина, добредојде од мене и за секој човек срдечен и чист, нема пакост ни зло во инчот, ниту во од него дробина, и за малото и за големото аршинот треба да биде ист. Задоволен сум - гледам, танцувам, се смеам и пеам, дур саноќ со милуваната љубена ја делевме страста, а на разден, таа станува крадешкум со притаена смеа, ми остава кошеви полни чаршави што куќата ја красат, - ќе ја одвратам ли мојата наклоност и исполнетост стара  престанувајќи по неа долж улицата да зјапам како дете и веднаш да ја изпресметам точно, до последната пара, вредноста на едното и другото и кое е повредно од двете? 4 Излетници и љубопитници што ги среќавам по пат, народ, друштва, најнови средби, изуми, откритија, влијанието на мојот претходен живот во друг град, стари и нови писатели, ручеци, ласкања, собитија, рамнодушностa на човек или жена што ја љубам, неволја, болест на роднина или моја, јад или спас, ужаси на братоубиствена војна, пари што ги губам - тоа иде и си оди ама тоа не е моето вистинско Јас. Она што сум Јас стои скраја од дрпање и влечење, стои и ужива, сомилосно, самодоволно, како легач, како да е тука но и како да не е во сето тоа гмечење, дебне чудејќи се за минатото кога од кавги не бегав. Немам веќе причина со поруга на друг да му врекам, не се расправам залудно и само како сведок чекам. 5 Јас верувам во тебе, душо моја. Пред она другото јас, ти нема да се понижуваш но и ти за него не биди прима. Залегни со мене на тревата, пушти го твојот грлен глас, не ни треба други зборови, правила, подуки ниту рима, твојата приспивна песна ќе е доволна за мој и твој спас.  Помнам, додека лежевме во проѕирно утро сред лето, како ти нежно врз раскопчаното срце ми положи глава  и со јазикот нурна во залистоците како пчела во цветот, и дотера дотаму да си поиграш со брадата моја плава, од што под моите нозе како пијан се затетерави светот. Мир и наука за доказите на земјата никнат и сфаќам - дека сите било кога родени луѓе биле и се мои браќа,  дека Божјата рака е трасантот а мојата рака е трасат,  и сознавам дека Духот на Господ на духот мој е брат, дека како кобилицата бродот, љубовта светов го крепи, и дека безброј лисја свенати и скапани по поле лежат и извор на мали кафеави мравки тлото под нив го цепи, и врз него крастосани црвливи огради и грамади тежат а врз нив царство од грмушки и плевелни треви се лепи. 
Ова е оригиналот: SONG OF MYSELF 1 I celebrate myself, and sing myself, And what I assume you shall assume, For every atom belonging to me as good belongs to you. I loafe and invite my soul, I lean and loafe at my ease observing a spear of summer grass. My tongue, every atom of my blood, form’d from this soil, this air, Born here of parents born here from parents the same, and their parents the same, I, now thirty-seven years old in perfect health begin, Hoping to cease not till death. Creeds and schools in abeyance, Retiring back a while sufficed at what they are, but never forgotten, I harbor for good or bad, I permit to speak at every hazard, Nature without check with original energy. 2 Houses and rooms are full of perfumes, the shelves are crowded with perfumes, I breathe the fragrance myself and know it and like it, The distillation would intoxicate me also, but I shall not let it. The atmosphere is not a perfume, it has no taste of the distillation, it is odorless, It is for my mouth forever, I am in love with it, I will go to the bank by the wood and become undisguised and naked, I am mad for it to be in contact with me. The smoke of my own breath, Echoes, ripples, buzz’d whispers, love-root, silk-thread, crotch and vine, My respiration and inspiration, the beating of my heart, the passing of blood and air through my lungs, The sniff of green leaves and dry leaves, and of the shore and darkcolor’d sea-rocks, and of hay in the barn, The sound of the belch’d words of my voice loos’d to the eddies of the wind, A few light kisses, a few embraces, a reaching around of arms, The play of shine and shade on the trees as the supple boughs wag, The delight alone or in the rush of the streets, or along the fields and hill-sides, The feeling of health, the full-noon trill, the song of me rising from bed and meeting the sun. Have you reckon’d a thousand acres much? have you reckon’d the earth much? Have you practis’d so long to learn to read? Have you felt so proud to get at the meaning of poems? Stop this day and night with me and you shall possess the origin of all poems, You shall possess the good of the earth and sun, (there are millions of suns left,) You shall no longer take things at second or third hand, nor look through the eyes of the dead, nor feed on the spectres in books, You shall not look through my eyes either, nor take things from me, You shall listen to all sides and filter them from your self. 3 I have heard what the talkers were talking, the talk of the beginning and the end, But I do not talk of the beginning or the end. There was never any more inception than there is now, Nor any more youth or age than there is now, And will never be any more perfection than there is now, Nor any more heaven or hell than there is now. Urge and urge and urge, Always the procreant urge of the world. Out of the dimness opposite equals advance, always substance and increase, always sex, Always a knit of identity, always distinction, always a breed of life. To elaborate is no avail, learn’d and unlearn’d feel that it is so. Sure as the most certain sure, plumb in the uprights, well entretied, braced in the beams, Stout as a horse, affectionate, haughty, electrical, I and this mystery here we stand. Clear and sweet is my soul, and clear and sweet is all that is not my soul. Lack one lacks both, and the unseen is proved by the seen, Till that becomes unseen and receives proof in its turn. Showing the best and dividing it from the worst age vexes age, Knowing the perfect fitness and equanimity of things, while they discuss I am silent, and go bathe and admire myself. Welcome is every organ and attribute of me, and of any man hearty and clean, Not an inch nor a particle of an inch is vile, and none shall be less familiar than the rest. I am satisfied—I see, dance, laugh, sing; As the hugging and loving bed-fellow sleeps at my side through the night, and withdraws at the peep of the day with stealthy tread, Leaving me baskets cover’d with white towels swelling the house with their plenty, Shall I postpone my acceptation and realization and scream at my eyes, That they turn from gazing after and down the road, And forthwith cipher and show me to a cent, Exactly the value of one and exactly the value of two, and which is ahead? 4 Trippers and askers surround me, People I meet, the effect upon me of my early life or the ward and city I live in, or the nation, The latest dates, discoveries, inventions, societies, authors old and new, My dinner, dress, associates, looks, compliments, dues, The real or fancied indifference of some man or woman I love, The sickness of one of my folks or of myself, or ill-doing or loss or lack of money, or depressions or exaltations, Battles, the horrors of fratricidal war, the fever of doubtful news, the fitful events; These come to me days and nights and go from me again, But they are not the Me myself. Apart from the pulling and hauling stands what I am, Stands amused, complacent, compassionating, idle, unitary, Looks down, is erect, or bends an arm on an impalpable certain rest, Looking with side-curved head curious what will come next, Both in and out of the game and watching and wondering at it. Backward I see in my own days where I sweated through fog with linguists and contenders, I have no mockings or arguments, I witness and wait. 5 I believe in you my soul, the other I am must not abase itself to you, And you must not be abased to the other. Loafe with me on the grass, loose the stop from your throat, Not words, not music or rhyme I want, not custom or lecture, not even the best, Only the lull I like, the hum of your valved voice. I mind how once we lay such a transparent summer morning, How you settled your head athwart my hips and gently turn’d over upon me, And parted the shirt from my bosom-bone, and plunged your tongue to my bare-stript heart, And reach’d till you felt my beard, and reach’d till you held my feet. Swiftly arose and spread around me the peace and knowledge that pass all the argument of the earth, And I know that the hand of God is the promise of my own, And I know that the spirit of God is the brother of my own, And that all the men ever born are also my brothers, and the women my sisters and lovers, And that a kelson of the creation is love, And limitless are leaves stiff or drooping in the fields, And brown ants in the little wells beneath them, And mossy scabs of the worm fence, heap’d stones, elder, mullein and poke-weed. **** Целата книга на англиски ја има тука  

• Животот е само сон
  Азурното небо на денот јулски врел, Лежи врз бротче што се лула без цел. Итри дечиња три на брегот залегнале Со желба за бајка уши и очи спрегнале А јас треба да сум раскажувачот смел.
  Поминаа години од таа јулска слика, Летото го погреба мразовитата есен. Еве, и мене мудро сениште ме вика, За отчет да му дадам, дал`бев чесен, Алиса што ја втурнав во земја на чуда, Намќорести ликови од сон да ги будат Сите деца на светов со приказна луда?
  Летото нивно е бротче што се лула Игриво следејќи ја матицата речна. Дали животот е само на сонот кула, Лажирана трпеза за дилема вечна?
  *Нужно беше да го преоформам оригиналот, заради остварување на акростихот Алиса Плезанс Лидл.
  
  

  LIFE IS BUT A DREAM

  by: Lewis Carroll (1832-1898)

  A boat, beneath a sunny sky
  Lingering onward dreamily
  In an evening of July--

  Children three that nestle near,
  Eager eye and willing ear,
  Pleased a simple tale to hear--

  Long has paled that sunny sky;
  Echoes fade and memories die;
  Autumn frosts have slain July.

  Still she haunts me, phantomwise,
  Alice moving under skies
  Never seen by waking eyes.

  Children yet, the tale to hear,
  Eager eye and willing ear,
  Lovingly shall nestle near.

  In a Wonderland they lie,
  Dreaming as the days go by,
  Dreaming as the summers die;

  Ever drifting down the stream--
  Lingering in the golden gleam--
  Life, what is it, but a dream?

  
  
   

  Мој препев на сонетот на Вилијам Вордсворт

Олеснување од слободата
1 
За тесните собички монахињите не се жалат,
испосникот е презадоволен со својата ќелија;
студентот и во замислениот замок е делија
момите со смеа го вовираат ткајачкиот алат. 
2
Весели и среќни, ко пчели по нектар трагаат,
се извишиле и повисоко од крстот на Водно,
со саати проповедаат колку им било згодно
што скудноста своја со пердуви си ја вагаат.
3
Таквиот затворенички манир и за мене важи,
па кога еднаш бев западнал во сонетна суша,
за таа творечка беља наумив секој да слуша -
да направам ќеф на душевните жени и мажи.
4
Кога слободниот стих ќе му стежне на поетот
за утешение нека ги навре оковите на сонетот.

Еве го оригиналот:
Nuns fret not at their convent’s narrow room;
And hermits are contented with their cells;
And students with their pensive citadels;
Maids at the wheel, the weaver at his loom,
Sit blithe and happy; bees that soar for bloom,
High as the highest Peak of Furness-fells,
Will murmur by the hour in foxglove bells:
In truth the prison, into which we doom
Ourselves, no prison is: and hence for me,
In sundry moods, ’twas pastime to be bound
Within the Sonnet’s scanty plot of ground;
Pleased if some Souls (for such there needs must be)
Who have felt the weight of too much liberty,
Should find brief solace there, as I have found.

http://blog.bestamericanpoetry.com/.../wordsworths-sonnet... Wordsworth"s sonnet on the sonnet ("Nuns fret not. . . ") - The Best American Poetry     blog.bestamericanpoetry.com The subject of many poems is poetry itself, and here is a great example: Wordswo...Види повеќе

1 Како кротка поетеса таа проста вистина кажа, дека си може да е предмет на поетскиот напор, но призна дека не би можела да состави лажа, дека песна за четкичка за заби би звучела тапо. 2 Но, јас сум препејувач на рими од поети врвни, занаетот им го крадам, се подмладувам со ќеф, нивната творечка немоќ ми раѓа пориви стрвни: како ривал да ги надвијам без тоа да биде грев. 3 И така, напати четкичката за заби в клозет паѓа, ја фрламе, за хигиена на забите купуваме друга. Но, старскиот ум за неа племенита намена раѓа:  скришните гадни места во шолјата да ги струга. 4 Така тој случај ќе ве потсети дека плиток е јазот меѓу робувањето на устата и слободата на газот. ***************** Силвија Плат: Поезијата е тиранска дисциплина, морате да напредувате брзо, многу далеку, на мал простор, принудени сте да се откажете од сите тривијалности. А ми недостаигаат! Јас сум жена, ги сакам своите тривијалности, и чувствувам дека во романот би можела да зафатам повеќе живот, можеби не толку интензивен, но секако повеќе живот, и затоа станав многу заинтересирана за пишување роман.  Новинарот: Овој став ме потсетува на одредени ставови на др. Џонсон, зар не? Како велеше др. Џонсон, „постојат одредени нешта кои го наоѓаат своето место во поезијата и постојат такви кои не го наоѓаат“?  Силвија Плат: Како поетеса можам да кажам дека не е така, и дека си може да биде предмет на поетска обработка, но не можам четкичката за заби да ја сместам во песна, не можам!

 Мојата шеста книга “Повторно млад со Силвија Плат“ содржи 21 мои сонетни песни, 32 мои препеви на песни од американската поетеса Силвија Плат, едно интервју со неа и десетина мои препеви на песни од разни автори.

Може да ја симнете од овој линк:

http://www.mediafire.com/view/dqk98qecc9swbvh/Повторно_млад_со_Силвија_Плат.pdf

 

1
Тие се глутница што прозата ја расчеречува
и без основа од просенати партали ѓоа ткае.
Нивната мудроштина низ уши им протечува
и секој од нив има стил што само тој го знае.
2
Тие се плиткобраздни орачи на суво поле,
што семе на неразгатливи метафори сеат.
Плодовите нивни лек се за секој умоболен
што пред ветерот се засолнува под стреа.
3
Тие се касапите што делкаат саде сланина,
на чингели бесат песни без ритам и рими,
квасецот на нивната суета подига планина
зашто светот плевата ко поезија ја прими.
4
Со ритам и рими не мора да се штимува,
бело со бело секогаш одлично се римува.

 

  1 Љубена песно, со напор нов му се вратив на стихот ѓоа-слободен а всушност прозен, напернатоста моја со дебел срам ја платив но со ритам и рими ќе те исправам на нозе. 2 Извини што порано те распослав како плева, во покутура-редови што беа загорен пилав  чиј ритам наликуваше на кркорење од црева и ќопаво се влечеше како протурен од кила. 3 Еве, твоите размавани редови ги шалувам, да бидат цврсти колкови со кои ќе мешаш: секој поет со стрвен поглед да те погалува,  да посака да бидеш негова шербет-цреша. 4 А за слободниот стих, да му ебам мамата, ме излажа распрцаниот зајак на измамата.          





 

 
1
Јаснотиите во тавата на сонцето се пржат
а скриените значења се кочан-срца на генот,
ко арматура, исправен светот тие го држат,
преку лисјата му го цицаат млекото на денот.
2
Нивниот собирач и чувар е слепото кутре,
во ладот на мракот им ја крепи свежината -
семето на иднината да има надеж за утре
на светов бремен да му ја олесни тежината.
3
Скриеното значење е динамитна кататонија,
а напати и шизофрено во ребуси се изразува:
но трпеливо ко монах чека своја хиротонија,
знаејќи ја својата моќ со восхит да поразува.
4
Во поетскиот разврат најоргазмична е фората:
на слепото кутре да му ја дрпнеш метафората.

1
Ако си поет, не биди дрвосечач дрзок
што в час дрво кутка со моторна пила,
очекува ловорики да му постелат брзо
за текст без рими, безритмен и килав.
2
Искастри ги гранките, израмни тртки,
песната да биде сјаен зборовен поток,
не прави алиби дека пишуваш чкртки,
биди вол-браздец во ѕевгарот кроток.
3
Стихот нека се раѓа како плодна бразда,
за нередот песната некролог нека биде,
за спасение негово ритам и рими раздај
а не исцепени кори и раздробено фиде.
4
Слободниот стих песната само ја груби,
читателот ќе биде среќен што ти го уби.

1 Прекрасен пролетен сончев ден ми топли коски, за моето либидо и кондицијата спомени буди:  кога те растурав до твој страв од смртен восхит но смртта ме победи и сал парастос ми нуди. 2 И еве, бардаче со цреши-обетки си ми донела како тоа да сум јас, ме бацуваш, сок впиваш, карпата на гранитната љубов ич не се ронела, споменот е пустина во која ти сеуште пливаш. 3 И ете, заминуваш, љубопитно подигам плоча за повеќе од тебе да грабнам, душа да се слади, но видов како на еден дечко му стана кочан дури те гледаше како светот го кршиш одзади. 4 И ми стана мило што ти се погодил таксистот, дај боже со него да ти биде како со мене исто.  
*Денес е светскиот ден на вистинската поезија, па во нејзина чест, ја преработив мојата инвалидска песна “Гробјанска идила“ во нова верзија :-) 
Еве како беше инвалидната

ГРОБЈАНСКА ИДИЛА
Posted by lupcobocvarov on февруари 8, 2008
Прекрасен пролетен сончев ден што ми ги топли коските и ги буди во нив спомените кога со склекови и стомачни вежби моето либидо имаше кондиција да те растура до страв од  т в о ј а  умирачка.
И еве те, денска самовило, носиш бардаче велешко со обетки од цреши накитено и голтка вода отпиваш бакнувајќи му го грлото ко мене што ми правеше.
На гробот ми садиш перуники а сите мои колеги и колешки низ потподигнатите плочи зјапаат восхитени во тебе: машките ми завидуваат а женските веќе решија да те копираат – ако воскреснат.
А еве и плоча ми менуваш, црн гранит измазнет, со слика жолто-зелена на скрин-шут фатена, Nula dies sine linea пишува а едно гиф -бебе се искрши од танцување.