Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.45 1. Со елементите воздух и огин, јас сум цел, и обата се со тебе кога ќе ме јавне грижа; воздухот е моја мисла, огнот копнеж врел, и ко тркачи, час-таму, час-ваму се движат. 2. Во мисија нежна мојата љубов да ти ја дарат, брзите тркачи-амбасадори кон тебе поаѓаат; оставен со двата тешки елементи да се кара на мојот живот на гости тага и јад му доаѓаат. 3. А животот ќе се излекува и пак ќе има снага штом откај тебе тие гласници ќе се вратат и дека си жива и здрава ќе кажат вест драга што ко вратка за тагата ми е одлична плата. 4. Но, радоста само за кратко мирот ми го враќа оти мислата и копнежот пак кај тебе ги праќам. =================== А ова е оригиналот: Sonnet 45 The other two, slight air and purging fire, Are both with thee, wherever I abide; The first my thought, the other my desire, These present absent with swift motion slide. For when these quicker elements are gone In tender embassy of love to thee, My life, being made of four, with two alone Sinks down to death, oppressed with melancholy; Until life’s composition be recured By those swift messengers returned from thee, Who ev’n but now come back again, assured Of thy fair health, recounting it to me. This told, I joy, but then no longer glad, I send them back again and straight grow sad. ========

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.44 1. Ако цврстиот дел од мене мислата беше сама, одвоеноста од тебе немаше да ме ранува вака; оти, наспроти неа, секогаш, сал со еден замав, таму кај што ти си ќе слетав од каде и да сакам. 2. Не ќе беше тогаш важно и најдалеку да бидам, во крајната пустина или мразната невиделица; ќе скокав преку океани и преку највисоки ридја, зашто човечката мисла е најбрза птица селица. 3. Ме убива мисла што од мисла не сум створен да скокнам километри кога за тебе сум желен; вместо тоа, телово е толку многу копно и море да мора времето да го минам во солзи и лелек. 4. Од тие тешки елементи што друго да чекаме - само тешки солзи додека еден за друг пекаме. =================== А ова е оригиналот:     Sonnet 44   If the dull substance of my flesh were thought, Injurious distance should not stop my way; For then, despite of space, I would be brought From limits far remote where thou dost stay. No matter then although my foot did stand Upon the farthest earth removed from thee, For nimble thought can jump both sea and land As soon as think the place where he would be. But ah, thought kills me that I am not thought To leap large lengths of miles when thou art gone, But that so much of earth and water wrought, I must attend time’s leisure with my moan, Receiving naughts by elements so slow But heavy tears, badges of either’s woe. ==========

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.43 1. Откако везден очиве неважни работи следат и навечер умората ќепенците ќе им ги стави, додека заспивам, пак низ нив во тебе гледам и нивниот блесок темното светлина го прави. 2. Очиве не те гледаат а толку силно им блескаш создавајќи од сенковната сенка среќна глетка; а сред бел ден да те видам, ќе паднам во треска - оти ликот твој и од сонцето посилно ќе светка. 3. Гледајќи те тебе, реална во светлината на денот, си велам, колку ли моиве очи се благословени кога дури и во мртвата ноќ ти пак си им пленот иако и тие самите од мракот и сонот се уловени. 4. Сите денови ми се како ноќите во кои те гледам а сите ноќи ми се дни кога низ сните те следам.   =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 43   When most I wink, then do mine eyes best see, For all the day they view things unrespected; But when I sleep, in dreams they look on thee, And, darkly bright, are bright in dark directed. Then thou, whose shadow shadows doth make bright— How would thy shadow’s form form happy show To the clear day with thy much clearer light, When to unseeing eyes thy shade shines so? How would, I say, mine eyes be blessиd made By looking on thee in the living day, When in dead night thy fair imperfect shade Through heavy sleep on sightless eyes doth stay? All days are nights to see till I see thee, And nights bright days when dreams do show thee me. ===========

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.42 1. Тоа што ти,момче, неа ја имаш некако и се јаде и сеуште може да се рече дека нежно ја љубам; ама тоа што таа тебе те има ме прави страден и срцево ме боли зашто твојата љубов ја губам. 2. Љубени џелати, сепак јадот мој не ќе ве срами: зашто, момче мое, ти ја љубиш оти јас ја сакам а и таа исто, со тебе, моето љубено, ме мами оти знае дека си ми пријател па не ми е мака. 3. Ако те губам, мојата загуба е мој љубовен ќар а кога неа ја губам, профитира твој стојко цврст; вие обајцата се наоѓате а јас ве губам како пар и обајцата, за моја слава, ме распнувате на крст. 4. А бидејќи момчето и јас сме една среќна душа испаѓа дека женскава само мене ќе ме слуша!   =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 42   That thou hast her it is not all my grief, And yet it may be said I loved her dearly; That she hath thee is of my wailing chief, A loss in love that touches me more nearly. Loving offenders, thus I will excuse ye: Thou dost love her because thou knowst I love her; And for my sake even so doth she abuse me, Suff’ring my friend for my sake to approve her. If I lose thee, my loss is my love’s gain, And losing her, my friend hath found that loss; Both find each other, and I lose both twain, And both for my sake lay on me this cross. But here’s the joy; my friend and I are one; Sweet flatt’ry! Then she loves but me alone. ==========

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.41 1. Слободата ти дава и со палавост да се дичиш кога напати окото на твоето срце не ме гледа; на твојата убавина и годините токму им личи секогаш такви искушенијата тебе да те следат. 2. Племенита сорта си на која милно се атакува, прекрасен си и мноштво околу тебе се бутка; а пред додворлива жена кој маж ќе јунакува - кисело да ја остави кога таа самата се кутка? 3. Но, пробај да не буричкаш во моите брави и тури му узда на твојот младешки порив кој развратно кај нив во дилема те стави да се колебаш кое од овие две да сториш: 4. или да го брцнеш стојко за да не му биде тажно или да се види – нашето пријателство ти е важно.   =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 41   Those pretty wrongs that liberty commits When I am sometime absent from thy heart, Thy beauty and thy years full well befits, For still temptation follows where thou art. Gentle thou art, and therefore to be won; Beauteous thou art, therefore to be assailed; And when a woman woos, what woman’s son Will sourly leave her till he have prevailed? Ay me, but yet thou might’st my seat forbear, And chide thy beauty and thy straying youth, Who lead thee in their riot even there Where thou art forced to break a twofold truth: Hers by thy beauty tempting her to thee, Thine by thy beauty being false to me. ============

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.40 1. Укради ги сите мои љубови, момче, нека се твои; зар така ќе бидеш побогато за љубов спремен? Не е тоа љубов, момче, за вистинска да ја броиш оти сето мое беше твое и пред да си го земеш! 2. Ако од атер кај себе ги вртиш сите мои дами не можам да те тужам што од нив и ќар ќе имаш. Но заслужуваш тужба ако себе си се мамиш кога, развратно сит, мојата љубов не ќе ја примаш. 3. Јас ти го простувам грабежот, со љубезен гнев, зашто ми однесе љубов невредна ни да ја згазиш; и згора на тоа, една Љубов знае, поголем е грев погрешно да љубиш одошто правилно да мразиш. 4. Похотлива милосност, од твојата немилост сум ранет, и сето зло да е во тебе, непријател нема да ми станеш. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 40   Take all my loves, my love; yea, take them all. What hast thou then more than thou hadst before? No love, my love, that thou mayst true love call. All mine was thine before thou hadst this more. Then if for my love thou my love receivest, I cannot blame thee, for my love thou usest. But yet be blamed, if thou thyself deceivest By wilful taste of what thyself refusest. I do forgive thy robb’ry, gentle thief, Although thou steal thee all my poverty; And yet love knows it is a greater grief To bear love’s wrong than hate’s known injury. Lascivious grace, in whom all ill well shows, Kill me with spites; yet we must not be foes. ==============  

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.39 1. О, како да те опеам со најправеден манир кога ти си подобрата половина во мене? Пофалбата за тебе, повеќе мене ме храни па така таа над мене нема да те крене! 2. Е затоа ај ние да си живееме секој башка, нашата племенита љубов нека не е една: раздвоеноста ќе ми биде прилика машка да го давам она за кое само ти си вредна. 3. О, отсутност! за доказ каков ли чемер ќе се сака дека не си слатка дозвола со зјаење да се висело во време кога забава ќе ми е измамувачката мака дека грозјето на мојата љубена сеуште е кисело! 4. Одвоеноста ќе ме научи како една двојка да сме - во песнава тебе те фалам а ти надвор ќе раснеш. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 39   O how thy worth with manners may I sing, When thou art all the better part of me? What can mine own praise to mine own self bring, And what is’t but mine own when I praise thee? Even for this, let us divided live, And our dear love lose name of single one, That by this separation I may give That due to thee which thou deserv’st alone. O absence, what a torment wouldst thou prove, Were it not thy sour leisure gave sweet leave To entertain the time with thoughts of love, Which time and thoughts so sweetly dost deceive, And that thou teachest how to make one twain, By praising him here who doth hence remain. ===========

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.38 1. Како може мојата муза за израз да бара тема додека ти дишеш врз моите стихови со роса? Ти самата си слатка тема но естетика ќе нема - преодлична си за прости книшки да те носат. 2. Речи си фала, ако се` што за тебе пишав вреди да се чита спроти тебе, глетка жива; та зарем има такви што не си им на нишан кога во тебе сама стихот веќе готов плива? 3. Ти биди Муза десетта, над деветте застарени, десетпати повредна и не барај им да те молат; истури им рими, нека се поетите претоварени со стихови што до вечност со убавина ќе болат. 4. Ако мојата бледа муза сепак прави некој ќеф, заслугата е твоја а напорот мој е само блеф. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 38   How can my muse want subject to invent While thou dost breathe, that pour’st into my verse Thine own sweet argument, too excellent For every vulgar paper to rehearse? O give thyself the thanks, if aught in me Worthy perusal stand against thy sight. For who’s so dumb that cannot write to thee, When thou thyself dost give invention light? Be thou the tenth muse, ten times more in worth Than those old nine which rhymers invocate; And he that calls on thee, let him bring forth Eternal numbers to outlive long date. If my slight muse do please these curious days, The pain be mine, but thine shall be the praise. ============

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.37 1. Како што татковците окапани, восхит црпат од младешките дела на дрчните деца свои така и јас, сакат, обречен пизма да трпам, утешен сум од верноста и доблестите твои. 2. Убавина, потекло, богатство и мудра памет - заслужено со нив ко круна твојот грб е красен; и кон сето тоа јас се прикрепувам како намет, ја калемам мојата љубов кон нив да срасне. 3. Под твојата сенка што со супстанца ме роси престанувам да сум сакат, презрен и беден; твоето изобилие мене комплетност ми носи и како дел од твојата слава и јас сум вреден. 4. Што и да е најдобро, пожелувам да го имаш веќе а јас и со само оваа желба десетпати сум среќен! =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 37 As a decrepit father takes delight To see his active child do deeds of youth, So I, made lame by fortune’s dearest spite, Take all my comfort of thy worth and truth. For whether beauty, birth, or wealth, or wit, Or any of these all, or all, or more, Entitled in thy parts do crownиd sit, I make my love engrafted to this store. So then I am not lame, poor, nor despised, Whilst that this shadow doth such substance give That I in thy abundance am sufficed, And by a part of all thy glory live. Look what is best, that best I wish in thee. This wish I have; then ten times happy me. ==============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.36 1. Нашите љубови се сплотени во една енигма но сепак ние двајцата сме два различни света. Затоа, нека остане само врз мене оваа стигма и без твоја помош ќе ја удавам во реката Лета. 2. Нашите две љубови делат само еден респект иако животите ни ги водат раздвојливи инати кои, немоќни да го поделат љубовниот ефект, му крадат слатки часови во расправии минати. 3. Не може засекогаш да се посипувам со пепел за мојата вина да не те направи лош пример; ниту на твојата јавна љубезност би се лепел бидејќи тоа ќе ја намали честа на твоето име. 4. Така, се повлекувам во платонска контемплација - моја љубов ќе ми биде твојата чесна репутација.   =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 36   Let me confess that we two must be twain, Although our undivided loves are one. So shall those blots that do with me remain Without thy help by me be borne alone. In our two loves there is but one respect, Though in our lives a separable spite, Which, though it alter not love’s sole effect, Yet doth it steal sweet hours from love’s delight. I may not evermore acknowledge thee, Lest my bewailиd guilt should do thee shame; Nor thou with public kindness honor me, Unless thou take that honor from thy name. But do not so; I love thee in such sort, As, thou being mine, mine is thy good report. ========= Препев од Владимир Свинтила: 36
Със теб сме две отделни същества, при все че в любовта сме с теб едно. Но ти не бива да делиш това позорно мое гибелно петно. Еднакво ни обвързва любовта, но своя скръб ти имаш, своя — аз. И любовта ни не променя тя, но граби радостта й час след час. Не смея да ти кимна със глава. Клеймото си ще нося твърдо сам. Не ме посрещай с почести: с това поемаш част от моя тежък срам.
Но аз без туй така се чувствам твой, че твойта чест е моя, друже мой.

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.35 1. За она кое си го сторила немај мисла жалка: и розата е боцкава а изворот тињеста дупка, и сонцето и месецот облак или мена ги валка а гнасна гасеница живее и во слатката пупка. 2. Сите грешат, дури и јас со ова што ми текна да те оправдувам преку споредби од школа, се поткупувам со мелем, раните да смекнат, ги проштевам и повеќе отколку што ме болат. 3. Им станав адвокат на твоите грешни сетила вместо тужител, одбрана им подигнав стројна; против мене тврдам дека ништо не си ветила - мојата љубов и омразата се во граѓанска војна. 4. Така мене соизвршителска улога ми се даде - сладок апаш што од мене киселиот те краде. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 35   No more be grieved at that which thou hast done. Roses have thorns, and silver fountains mud; Clouds and eclipses stain both moon and sun, And loathsome canker lives in sweetest bud. All men make faults, and even I in this, Authуrizing thy trespass with compare, Myself corrupting, salving thy amiss, Excusing these sins more than these sins are. For to thy sensual fault I bring in sense— Thy adverse party is thy advocate— And ‘gainst myself a lawful plea commence. Such civil war is in my love and hate That I an бccessory needs must be To that sweet thief which sourly robs from me. ========= А еве како овој сонет го препеал Владимир Свинтила: 35
Ти не скърби за тая си вина. Не зная рози без бодли да има. Мъглата скрива светлата луна и в пъпката живее идна зима. Грешихме всички. Моят тежък грях са тези мои гибелни сравнения. Аз всички твои грешки оправдах и ти простих за всички прегрешения. В съда аз взимам другата страна, но неусетно пак застъпвам тази. Вилнее в мене гражданска война, воюват обич, страсти и омрази.
От теб ограбен, пак във този спор споделям с тебе грях, вина, позор.

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.34 1. О, сонце мое, зашто убав ден ми вети  па запатував без опремата за лошо време и тек кога по патот напреднав ти се сети дека во гадни, тешки облаци ти се дреме? 2. Тоа што пердето од облаци потоа го раскина, за од расплаканото лице дождот да се суши, мелем е едвај колку за човек да не е настинат оти рана лекува а немилоста и понатаму гуши. 3. Не може срамот да ја излекува мојата жалост, спроти твоето покајание, загубата стои цврсто; тагата на грешникот дава олеснување мало на оној што тешки навреди издржа на крстот. 4. Но со тие солзи твојата љубов бисер- ѓердан сплела, тој е толку драгоцен и ќе ги откупи сите злобни дела. =================== А ова е оригиналот:
Sonnet 34
Why didst thou promise such a beauteous day And make me travel forth without my cloak, To let base clouds o"ertake me in my way, Hiding thy brav"ry in their rotten smoke? "Tis not enough that through the cloud thou break, To dry the rain on my storm-beaten face. For no man well of such a salve can speak That heals the wound and cures not the disgrace. Nor can thy shame give physic to my grief; Though thou repent, yet I have still the loss. The offender’s sorrow lends but weak relief To him that bears the strong offense’s cross. Ah, but those tears are pearl which thy love sheds, And they are rich, and ransom all ill deeds. ==============
Еве како овој сонет го препеал Владимир Свинтила:
34   Безоблачен ми бе предсказан ден. И тръгнах аз без плащ, но изведнъж студена сянка легна върху мен: застигнат бях от буря с град и дъжд. И нищо, че след туй изгря за миг и с нежност спря на моето лице от облаците твоят плах светлик. Не стопли той раненото сърце. Не ме лекува твоята печал и тоя срам във скъпите очи. Това, че ти сега изпитваш жал, обидата едвам ще облекчи.   Но твоите сълзи — тоя жив порой, изми, изкупи всичко, друже мой.