Ова е мој препев на Сонет 72 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Љубена, во своите касарни зимата се всели ,
почвата своите жолти дарови ги втемелува,
и ние со рака прочешлуваме дални предели
на косата на географијата што се пожелува.
2
На тркала, бродови – да тргнеме сега напред,
во авиони челични бескрајот да нѐ стрефи,
свадбен мирис на архипелагот да нѐ запре,
лонгитудиналното брашно да ни се ќефи!
3
Стани, да појдеме, закити се и прибери сила
за трката и црцорот да ти бидат главни дела,
ајде во возовите на Арабија или Токопила,
да пробаме дали поленот и таму е вреден -
таму кај од партали и гардении се оние села
со кои владее кралот, бесчевлен и беден.
==========
Еве го оригиналот:
Soneto LXXII
Amor mнo, el invierno regresa a sus cuarteles,
establece la tierra sus dones amarillos
y pasamos la mano sobre un paнs remoto,
sobre la cabellera de la geografнa.
Irnos! Hoy! Adelante, ruedas, naves, campanas,
aviones acerados por el diurno infinito
hacia el olor nupcial del archipiйlago,
por longitudinales harinas de usufructo!
Vamos, levбntate, y endiadйmate y sube
y baja y corre y trina con el aire y conmigo
vбmonos a los trenes de Arabia o Tocopilla,
sin mбs que trasmigrar hacia el polen lejano,
a pueblos lancinantes de harapos y gardenias
gobernados por pobres monarcas sin zapatos.
=============
англиски превод
72
My love, winter returns to quarters.
The land puts forth its yellow gifts,
and we pass our hand over a faraway country,
over the resplendent locks of geography.
To leave!  Today!  Onward, on wheels, vessels, and bells,
airplanes turned to steel by daylight’s infinity,
to the archipelago’s nuptial scent,
the longitudinous flour of delight.
Let’s go! Get up!  Put up your hair, and climb
and drop and run and sing with me and the air,
let us go, you and I, on Arab trains or Tocapilla trains,
simply voyage to the far off pollen,
to countries lanced with tatters and gardenias,
governed by the shoeless kings of poverty.
________________________________________
Tocapilla- A seaport in the north of Chile.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
72.
Ljubavi moja, zima se vraca u svoje kasarne,
zamlja ucvršcuje svoje žute darove
i prelazimo rukom preko dalkog mjesta
na kosi geografije.
Podimo! Danas! Naprijed, kotaci, brodovi, zvona,
avioni celicni od dnevnog beskraja
prema svadbenom mirisu arhipelaga,
po longitudinalnom brašnu užitka!
Podimo, ustani i okiti se i popni se,
i sidi i trci i cvrkuci sa zrakom i sa mnom,
udimo u vlakove Arabije i Tocopilla,
tek da bi smo odselili prema dalekoj peludi,
prema probadajucim selima od prnja i gardenija
u kojima vladaju ubogi bez cipela.

Ова е мој препев на Сонет 71 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Од бол до бол љубовта по острови копа длапки,
сади корења што потоа ги наводнува солзна срча
и никој, никој не може да им избега на тие стапки
со кои молчаливо и крволочно срцето ни трча.
2
Така ти и јас бараме друга планета, пукнатина,
каде солта не ќе може да ја допре твојата коса,
каде болката не ќе може да расте по моја вина
а лебот ќе живее без мувла од агонијска роса.
3
Планета заплеткана во далечини и драки,
во камен пустош сув, но ненаселена со јад -
такво гнездо сакавме за љубовните маки;
но за љубовта осамувањата ич не вредат
и ние еве сме, ранети жители во луд град
каде луѓето полека на балконите бледат.
===============
Еве го оригиналот:
Soneto LXXI
De pena en pena cruza sus islas el amor
y establece raнces que luego riega el llanto,
y nadie puede, nadie puede evadir los pasos
del corazуn que corre callado y carnicero.
Asн tъ y yo buscamos un hueco, otro planeta
en donde no tocara la sal tu cabellera,
en donde no crecieran dolores por mi culpa,
en donde viva el pan sin agonнa.
Un planeta enredado por distancia y follajes,
un pбramo, una piedra cruel y deshabitada,
con nuestras propias manos hacer un nido duro,
querнamos, sin daсo ni herida ni palabra,
y no fue asн el amor, sino una ciudad loca
donde la gente palidece en los balcones.
==============
англиски превод
71
From pain to pain, love crosses its islands
and puts down roots watered by weeping,
and no one, no one can avoid the steps
the heart takes, quieted and carnivorous.
So it was that you and I searched out a hollow, another planet,
where the salt would not touch your hair,
where I caused no sorrows to grow,
where bread lives free of agony.
A planet enmeshed in underbrush and distances,
a high plain, a cruel unpeopled rock
where, with our own hands, we wished
to build a hardened nest . . . no  damage, wounds, or words.
And that was not love, rather a crazy city
where the people pale on the balconies.
Translation: Terence Clarke
==============
хрватски превод
71.
Od bola do bola prelazi ljubav otoke svoje
i postavlja korijenje koje zatim natapa plac,
i nitko, nitko ne može umaci koracima
srca koje trci šutljivo i krvolocno.
Tako ti i ja tražimo pukotinu, drugu planetu
gdje sol ne ce moci dirnuti tvoju kosu,
gdje boli nece moci rasti mojom krivnjom
i gdje ce živjeti hljeb bez agonije.
Planeta zapletena u lišcu i daljini,
pustoš, kamen suv i nenastanjen,
svojim vlastitim rukama htjeli smo sagraditi
tvrdo gnijezdo, bez nevolje, bez rane i bez rijeci,
no ljubav ne bijaše takva, tu je sumanuti grad
u kome ljudi polako na balkonima blijede.

Ова е мој препев на Сонет 70 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Иако не крварам, можеби имам рана
од некој од зраците на твојот живот
и сред шума нешто ме запира да станам -
дожд кој паднал сосе небесниот свод.
2
Потоа срцето наврнато си го допирам,
твоите очи дека таму продираат знам,
во домот на мојта болка што не сопира,
и шепотот на сенката се подига сам:
3
Кој е? Но и на патот и сред шумата глува
безимени беа лисјата и трепетната вода
а сепак знаев дека некој раната ми ја чува:
иако беше молк а зборуваше сенката само,
во таа темнина настана мелемска згода
оти ти, љубена, ме прибра на твоето рамо.
=============
Еве го оригиналот:
Soneto LXX
Tal vez herido voy sin ir sangriento
por uno de los rayos de tu vida
y a media selva me detiene el agua:
la lluvia que se cae con su cielo.
Entonces toco el corazуn llovido:
allн sй que tus ojos penetraron
por la regiуn extensa de mi duelo
y un susurro de sombra surge solo:
Quiйn es? Quiйn es? Pero no tuvo nombre
la hoja o el agua oscura que palpita
a media selva, sorda, en el camino,
y asн, amor mнo, supe que fui herido
y nadie hablaba allн sino la sombra,
la noche errante, el beso de la lluvia.
=============
англиски превод
70
Perhaps, though not bloodied, I go wounded
down one of the lines of your life
where, far into the jungle, the water detains me:
rain that falls with the sky itself.
Then I touch the rain-drenched heart.
I know that, there, your eyes penetrated
to the vast region of my grief,
and a single sigh surged from the shadow,
Who’s there?  Who’s there?  But the leaf
had no name for it, nor the dark water quivering
deep in the jungle, deaf on the jungle path.
And so, my love, I knew I was wounded
and that no one spoke there except the shadow,
the errant night and the rain’s kiss.
Translation: Terence Clarke
==============
хрватски превод
70.
Možda sam ranjen, a da ne krvarim
jednom od zraka tvoga života
i posred šume zaustavlja me voda:
kiša koja je pala sa svojim nebom.
Zatim dodirujem prokislo srce:
tamo znam da tvoje oci prodiru
u prostrano podrucije mog bola
i šapat sjene sam se podiže:
Tko je? Tko je? Ali bijaše bez imena
list ili tamna voda što drhti
posred šume, gluha, i na putu,
i tako, ljubavi, doznah da sam bio ranjen
i nitko nije govorio, jedino sjena,
noc koja je lutala, jedino poljubac kiše.  

Ова е мој препев на Сонет 69 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Да не бидам можеби значи без тебе да бидам,
да те нема како модар цвет што пладнето го сече,
и подоцна повторно да не можам да те видам
кога помеѓу маглата и тулите чекор ти се влече,
2
да го нема она светло кое раката ти го носи,
кое другите, можеби, не ќе видат дека расне
како румено потекло на некоја роза со осип
што кисел дожд посакал за срце да ја касне,
3
твоето доаѓање да го нема, да не си ми Деница,
така остра, возбудлива, животот да ми го знаеш,
да не си сјаен трн на роза и на ветрот пченица:
ама тебе те има и ти сето тоа си, лик свиден,
па оттука, и моето битисување очигледно трае,
за со твоето љубовна татковина да ни биде.
============
Еве го оригиналот:
Soneto LXIX
Tal vez no ser es ser sin que tъ seas,
sin que vayas cortando el mediodнa
como una flor azul, sin que camines
mбs tarde por la niebla y los ladrillos,
sin esa luz que llevas en la mano
que tal vez otros no verбn dorada,
que tal vez nadie supo que crecнa
como el origen rojo de la rosa,
sin que seas, en fin, sin que vinieras
brusca, incitante, a conocer mi vida,
rбfaga de rosal, trigo del viento,
y desde entonces soy porque tъ eres,
y desde entonces eres, soy y somos,
y por amor serй, serбs, seremos.
====================
англиски преводи
1
69
LXIX From: ‘Cien sonetos de amor’
Perhaps not to be is to be without your being,
without your going, that cuts noon light
like a blue flower, without your passing
later through fog and stones,
without the torch you lift in your hand
that others may not see as golden,
that perhaps no one believed blossomed
the glowing origin of the rose,
without, in the end, your being, your coming
suddenly, inspiringly, to know my life,
blaze of the rose-tree, wheat of the breeze:
and it follows that I am, because you are:
it follows from ‘you are’, that I am, and we:
and, because of love, you will, I will,
We will, come to be.
—–
2
69
Perhaps not being is being, but without you,
without your setting out to cut the noon
like a blue flower, without your walking
later on across the bricks and the fog,
without that light you carry in your hand,
which maybe others will not see turned to gold,
that maybe no one even knew was growing
like the red origin of the rose,
without your being, in the end, without your coming
excitedly, abruptly, to know my life . . .
gust of rosebushes, wheat of the wind,
and since then, I am because you are.
and since then you are, I am, we are,
And through love I and you and we will be.
Translation: Terence Clarke
===========
хрватски превод
Vece 69.
Možda ne biti znaci biti bez tebe,
da ne ideš režuci podne
kao modri cvijet, da ne koracaš
kasnije izmedu magle i opeka,
da nema onog svjetla koje nosiš u ruci,
koje drugi, možda, nece vidjeti da je raslo
kao rumeno porijeklo neke ruže,
i da ne postojiš, najzad, da nisi došla
opora, uzbudljiva, da upoznaš moj život vjetra,
i otada postojim jer ti postojiš,
i otada jesam, jesi i jesmo,
u za ljubav bit cu, bit ceš, bit cemo.

Ова е мој препев на Сонет 68 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
(маскота на брод)
1
Девојчето од дрво не дојде чекорејќи по слава,
таа веќе седеше таму врз калдрмисаната влага;
старото цвеќе на морето ја покри нејната глава,
нејзиниот поглед имаше длабококоренска тага.
2
Таа гледа како нашите отворени животи минат,
во раѓање, одење, растење и враќање во тлото,
во денови кои обезбоените китки си ги кинат.
Да бдее и кога не нѐ гледа, тоа е нејното мото.
3
Од браној древни има круна, за да не ѝ тежат,
гледа од предникот со своите севидни очи:
знае дека живееме во некаква далечна мрежа
од време и бран, од звук и дожд оштетена,
во двоум дали сал сон сме од нејниот почин
ил`господари сме на приказнава испреплетена.
=================
Еве го оригиналот:
Soneto LXVIII
(Mascarуn de Proa)
La niсa de madera no llegу caminando:
allн de pronto estuvo sentada en los ladrillos,
viejas flores del mar cubrнan su cabeza,
su mirada tenнa tristeza de raнces.
Allн quedу mirando nuestras vidas abiertas,
el ir y ser y andar y volver por la tierra,
el dнa destiсendo sus pйtalos graduales.
Vigilaba sin vernos la niсa de madera.
La niсa coronada por las antiguas olas,
allн miraba con sus ojos derrotados:
sabнa que vivimos en una red remota
de tiempo y agua y olas y sonidos y lluvia,
sin saber si existimos o si somos su sueсo.
Йsta es la historia de la muchacha de madera.
==========
англиски преводи
1
68
LXVIII  From: ‘Cien sonetos de amor’
(Figurehead from a ship)
The little girl made of timber didn’t arrive by walking:
there she was, all of a sudden, sitting among the cobbles,
ancient flowers, of the sea, were a coronet on her forehead,
her gaze was filled by deep rooted sadness.
There she rested, gazing, at our empty existence,
the doing, and being, and going, and coming, all over Earth,
and day was discolouring its measure of petals.
She watched us, without seeing, the girl-child of timber.
The girl-child who was crowned by the ancient waters,
sat there gazing, with eyes overwhelmed:
she knew we are living in a distant trawl-net,
of time, and water, and waves, and sounds, and rain,
and don’t know if we’re beings, or if we are her dreaming.
This is the fable of the girl who’s made of timber.
——–
2
68
The girl in wood did not come here on foot:
there she was, all at once, seated on the bricks.
Old sea flowers covered her head,
and her look contained the sadness of their roots.
There she sat, looking on at our open lives,
the going, being, moving on about this earth, and returning,
the day fading its gradual petals.
She looked after us, not seeing us, the girl in wood.
The girl crowned with ancient waves,
there she stared with her defeated eyes.
She knew we lived in a remote net
of time and water, of waves, sounds, and rain,
but did not know if we really were, or were just her dream.
Thus the story of the girl in wood.
Translation: Terence Clarke
========
хрватски превод
68.
Djevojcica od drveta ne dode hodajuci:
sjedila je odjednom tamo na opekama,
staro cvijece mora pokri njenu glavu,
njezin je pogled imao nešto od tuge korijenja.
Gledala je otamo naše živote otvorene,
postojanje i kretanje i kruženje zemljom,
i dan koji skida boju svojih postepenih latica.
Bdjela je, ne videci nas, djevojcica od drveta.
Djevojcica okrunjena drevnim valovima
gledala je otamo svojim razbitim ocima:
znala je da živimo u nekoj dalekoj mreži
vremena i vode, valova, zvuka i kiše,
ne znajuci živimo li, ili smo iz njenih snova.
To je prica o dvevojcici od drveta.

Ова е мој препев на Сонет 67 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Пороен јужен дожд на Исла Негра падна
и беше како една огромна и проѕирна капка;
устата од ладно лисје морето ја зина гладна
и тлото ја разбра судбата на пехарната длапка.
2
Љубена, бакнежите и со солена вода ти се вкусни,
месеците чекање со медот на пределот ги примам
и со мирисот искапен во илјадници небесни усни -
награда од светото трпение за ова море в зима.
3
Нешто нѐ повикува, сами се отвораат сите врати,
водата на прозорците озборувања им проповеда
и небото расте удолу сакајќи корењата да ги фати.
Така во својата небеска мрежа денот се снове,
со време, со сол, со шепот, со пасишта и говеда,
со жена, со маж и со зимата на земјата – довек.
================
Еве го оригиналот:
Soneto LXVII
La gran lluvia del sur cae sobre Isla Negra
como una sola gota transparente y pesada,
el mar abre sus hojas frнas y la recibe,
la tierra aprende el hъmedo destino de una copa.
Alma mнa, dame en tus besos el agua
salobre de estos mares, la miel del territorio,
la fragancia mojada por mil labios del cielo,
la paciencia sagrada del mar en el invierno.
Algo nos llama, todas las puertas se abren solas,
relata el agua un largo rumor a las ventanas,
crece el cielo hacia abajo tocando las raнces,
y asн teje y desteje su red celeste el dнa
con tiempo, sal, susurros, crecimientos, caminos,
una mujer, un hombre, y el invierno en la tierra.
================
англиски преводи
1
67
LXVII From: ‘Cien sonetos de amor’
The heavy rain of the south falls over Isla Negra
like a solitary drop transparent and weighty:
the sea opens its cool leaves to receive it:
the earth learns the wet fate of the glass.
My soul, grant me in your kisses the briny
water of these months, the honey of the region,
the fragrance moistened by the sky’s thousand lips,
the sacred patience of the sea in winter.
Something calls us: all the doors open by themselves,
the water tells a great story to the window-panes,
the sky extends down to touch the roots,
and like this the day weaves and unweaves its celestial net
with time, salt, murmurs, growth, pathways,
a woman, a man, and winter on the Earth.
——–
2
67
The great rains from the south fall on Isla Negra
like a single transparent and weighty drop.
The sea opens its cold eyes and takes it in,
the earth learns the damp destiny of a cup.
My soul, give me in your kisses the saline
waters of these seas, the territory’s honey,
the fragrance dampened by the thousand lips of heaven,
the sacred patience of the winter sea.
Something calls us, each door opens itself,
water relates a long-held rumor to the windows,
the sky grows downward to touch the roots,
and so the day weaves and unweaves its heavenly web,
with time, salt, whispers, growing and roads,
a woman, a man, and winter on the earth.
Translation: Terence Clarke
=========
хрватски превод
67.
Velika kiša juga padala na Isla Negru
kao jedina kaplja prozracna i teška,
prima je more i otvara svoje studeno lišce
i zemlja razumije vlažnu sudbinu pehara.
Dušo moja, daj mi svojim poljupcima
gorku vodu ovih mjeseci, med podrucja,
miris okupan tisucama usana neba,
sveto strpljenje ovog mora u zimi.
Nešto nas zove, sva vrata se sama otvaraju,
pripovjeda voda dugi šum prizorima,
i nebo dolje raste dodirujuci korijenje.
Tako dan plete i rasplice svoju nebesku mrežu
s vremenom, solju, šapatom, rastom i putevima,
ženom, muškarcem i zimom na zemlji.

  Ова е мој препев на Сонет 66 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Ако го изземеме тоа дека те сакам, не те сакам,
од љубов до несакање, трескавично се клатам,
и кога не те чекам од болот на чекањето макам,
од мраз до пламен одејќи, срцето заслужи плата.
2
Те сакам едино зашто ти си тоа што го сакам,
те мразам бескрајно и така мразејќи те молам,
и мојата љубов скитачка може да се каже вака:
те сакам со љубовта на слепец, огнена и гола.
3
Можеби суровиот зрак на јануарското око
ќе го заапе срцево и како сакас ќе ме џвака
за да останам без клучот на мојот спокој.
Во сторијава мојата смрт пушта нога
и ќе умрам од љубовта, бидејќи те сакам,
а те сакам, љубена, со крв и со оган.
===========
Еве го оригиналот:
Soneto LXVI
No te quiero sino porque te quiero
y de quererte a no quererte llego
y de esperarte cuando no te espero
pasa mi corazуn del frнo al fuego.
Te quiero sуlo porque a ti te quiero,
te odio sin fin, y odiбndote te ruego,
y la medida de mi amor viajero
es no verte y amarte como un ciego.
Tal vez consumirб la luz de Enero,
su rayo cruel, mi corazуn entero,
robбndome la llave del sosiego.
En esta historia sуlo yo me muero
y morirй de amor porque te quiero,
porque te quiero, amor, a sangre y fuego.
===========
англиски превод
66
I don’t love you, except I do,
so that, from loving you I come to not loving you,
and from awaiting you when I am not waiting,
my heart passes from freezing to fire.
I love you only because it’s you I love.
I hate you no end, and so hating give in to you,
and the measure of my voyaging love
is to see you not and, blinded so, so to love you.
Perhaps the cruel beam of January light
will consume my entire heart,
taking from me the key to peace.
In this story I simply die,
and I will die of love because I love you,
because I love you, love, in blood and fire.
Translation: Terence Clarke
===============
хрватски превод
66.
Ne volim te zato jer te volim
i od ljubavi do nevoljenja stižem
i do cekanja kada te ne cekam,
srce mi prolazi od zime do plamena.
Volim te jedino zato jer te volim,
mrzim te beskrajno i mrzeci te molim
i mjera moje ljubavi skitnicke
jeste da ne vidim i volim kao slijepac.
Možda ce izjesti januarsko svjetlo,
surova mu zraka, cijelo moje srce
i ukrasti mi kljuc spokojstva.
U ovoj prici umirem samo ja
i umret cu od ljubavi jer te volim,
jer te ljubim, ljubavi, krvalju i vatrom.  

Ова е мој препев на Сонет 65 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Матилдо, каде си? Не можам да се смирам,
меѓу краватата и срцето имам тегобна шема,
беспричинска тага меѓу ребрата ми пулсира
само затоа што покрај мене тебе те нема.
2
Ми недостига светлината на твојата снага,
џвакам залци на надежта, збајатени и ретки,
гледам како празнина ја поплави куќата драга,
останаа да пливаат само трагични глетки.
3
Кога ослушнува, толку молчелив е тој покрив,
дождови обезлистени и обезперјени го толчат
со сите стравови кои ноќта сал бегло ги сокри;
и така јас тегобно те чекам како куќа осамена,
да се вратиш во собите мои што сега молчат
оти на нив вместо прозорци болката е врамена.
=============================
Еве го оригиналот:
Soneto LXV
Matilde, dуnde estбs? Notй, hacia abajo,
entre corbata y corazуn, arriba,
cierta melancolнa intercostal:
era que tъ de pronto eras ausente.
Me hizo falta la luz de tu energнa
y mirй devorando la esperanza,
mirй el vacнo que es sin ti una casa,
no quedan sino trбgicas ventanas.
De puro taciturno el techo escucha
caer antiguas lluvias deshojadas,
plumas, lo que la noche aprisionу:
y asн te espero como casa sola
y volverбs a verme y habitarme.
De otro modo me duelen las ventanas.
================
англиски превод
65
Matilde, where are you?  I noticed, down here . . .
between the necktie and the heart . . . up a little . . .
a certain melancholy of the ribs:
you were so soon gone.
I missed your energy’s light,
and looked about, devouring hope,
looked at the emptiness that without you is just a house,
where nothing’s left but tragic windows.
The roof listens, pure and taciturn,
to the fall of leafless old rains,
to feathers, to whatever the night imprisoned.
And so I wait like a lonesome house for you.
And you’ll come back, you’ll see me, inhabit me.
Otherwise my windows ache.
Translation: Terence Clarke
============
хрватски превод
65.
Matildo, gdje si? Osjetih, tamo dole,
izmedu kravate i srca, gore,
neku sjetu izmedu rebara:
zato jer si odjednom bila odsutna.
Nedostajalo mi je svijetlo tvoje snage
i gledao sam, proždiruci nadu,
gledao sam prazninu, a to je kuca bez tebe,
ostadoše samo tragicni prizori.
Tako je šutljiv taj krov koji osluškuje
kako padaju kiše, drevne i bez lišca,
i perje i sve ono što je noc zatvorila:
i tako te cekam kao sama kuca,
vratit ceš se da me vidiš i nastaniš.
I dok se ne vratiš boljet ce me prozori.

Ова е мој препев на Сонет 64 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1 Од толкава љубов животот ми доби виолетов рам па појдов од немило до недраго ко птица слепа, сѐ додека, љубена моја, не стигнав до твојот џам и ти ми го чу срцето како за милостиња клепа. 2 Ненамерно, сум дошол до твојот житен амбар, од маглата, на твоите гради наслепо сум слетал, ме издигна морето кон твојот радосен дамар за меѓу твоите раце да ги живеам моите лета. 3  Никој не може да каже колку тебе ти должам иако ко корен роден во Арауканија тоа е јасно,  но дури и самиот јас да пресметам не ќе можам. Но, сигурно е, сето долгувано ѕвезда го полни, тоа е од шумскиот вруток кој клокоти гласно  каде времето ги чува своите скитнички молњи. =========== Еве го оригиналот:
Soneto LXIV
De tanto amor mi vida se tiсу de violeta y fui de rumbo en rumbo como las aves ciegas hasta llegar a tu ventana, amiga mнa: tъ sentiste un rumor de corazуn quebrado y allн de la tinieblas me levantй a tu pecho, sin ser y sin saber fui a la torre del trigo, surgн para vivir entre tus manos, me levantй del mar a tu alegrнa. Nadie puede contar lo que te debo, es lъcido lo que te debo, amor, y es como una raнz natal de Araucanнa, lo que te debo, amada. Es sin duda estrellado todo lo que te debo, lo que te debo es como el pozo de una zona silvestre en donde guardу el tiempo relбmpagos errantes. =========== англиски превод 64 So much love cast my life in violet, and I fluttered fate to fate, like blind birds, until I came to your window, my amiga. You sensed the murmur of a broken heart, and there, in the shadowed gloom, I rose up to your breast. Not being, not knowing, I went to the tower of wheat, surged into life between your hands, and pulled myself up from the sea to your happiness. No one can say what I owe you.  It"s clear what I owe, my love.  It"s like the nascent root of Araucania, what I owe you, beloved. There"s no doubt.  What I owe comes from the stars. What I owe you is like the well of the wild, where time keeps watch on errant lightning strikes. ____________________________________________ Araucania: the province of Chile from which Matilde comes. Translation: Terence Clarke  =========== хрватски превод 64. Od tolike ljubavi moj život postade ljubicast i podoh od nemila do nedraga, kao slijepa ptica, sve dok ne stigoh do tvog prozora, prijateljice moja: ti si tada cula zvuk razbijena srca
i tamo se iz magle podigoh na tvoje grudi, nestvaran i ne znajuci podoh prema tornju žita, pojavih se da bi živio izmedu tvojih ruku, podigoh se iz mora prema tvojoj radosti.
Nitko ne može reci to što ti dugujem, jasno je to što ti dugujem, ljubavi, i jeste kao korijen roden u Araukaniji, to što ti dugujem, ljubljena. I bez sumnje je zvezdano sve što ti dugujem, to što sam ti dužan zdenac je šumskog podrucja u kome vrijeme sacuva svoje skitnicke munje.  

Ова е мој препев на Сонет 63 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Бев во земјите каде солниот камен на брегот
беше единствена роза, цвет потопен в море;
бев во предели каде реките го режеа снегот -
горките планини го знаат чекорот мој сморен.
2
Татковино моја, предел кај пискотот е влепен,
во шумата врзана лијано на смртниот бакнеж,
влажна тажалко на птица која извира со трепет,
крају на болки каде плач без милост ќе нѐ акне!
3
Мои се пределите бакарни со отровната кожа,
шалитрата што се испружила ко статуа снежна,
лозјата, црешовата градина што цветна е ложа -
но и јас сум нивен, секој атом во мене се пули
од земјите јалови, од грозјето, од есента нежна,
од оваа метална татковина на снежните кули.
============
Еве го оригиналот:
Soneto LXIII
No sуlo por las tierras desiertas donde la piedra salina
es como la ъnica rosa, la flor por el mar enterrada,
anduve, sino por la orilla de rнos que cortan la nieve.
Las amargas alturas de las cordilleras conocen mis pasos.
Enmaraсada, silbante regiуn de mi patria salvaje,
lianas cuyo beso mortal se encadena en la selva,
lamento mojado del ave que surge lanzando sus escalofrнos,
oh regiуn de perdidos dolores y llanto inclemente!
No sуlo son mнos la piel venenosa del cobre
o el salitre extendido como estatua yacente y nevada,
sino la viсa, el cerezo premiado por la primavera,
son mнos, y yo pertenezco como бtomo negro
a las бridas tierras y a la luz del otoсo en las uvas,
a esta patria metбlica elevada por torres de nieve.
============
англиски преводи
1
Not for the desert lands alone where the rock-salt
is like a rare rose, the flower interred by the sea,
my journey, but also for banks of rivers carving through snow.
The bitter heights of the Cordilleras knew my footsteps.
Sibilant, tangled, regions of my wild country,
creepers whose mortal kiss chains itself to the forest,
moist lament of the bird that surges up, shedding cool quavers:
oh, country of lost sorrows and pitiless tears!
Not only the poisonous skin of copper,
or the nitrate spread like a frieze, a snowy deposit,
but the vine, the cherry prized by the spring
are mine, and I belong like a dark atom
to the arid lands and the autumn light of the grape,
to this country of metal lifted in towers of snow.
2
Not only did I walk through the desert lands
where the salt-laden rock is the only rose, a flower sea-buried,
but on the banks of snow-cutting streams.
The bitter heights of the mountain ranges know my steps.
Enmeshed, whistling region of my wild fatherland,
the mortal kiss of whose lianas is shackled to the jungle,
the damp lament of the bird that flies up, throwing off its shivering cold . . .
oh, place of lost pain and inclement outcries!
Not only are these mine, the venomous skin of copper
or the salt-petre spread about like a vacant, snow-bound sculpture,
but so is the vine, the cherry prized by the spring.
All are mine, and I belong, a black atom,
to the arid grounds and the autumn light of the grapes,
to this metallic homeland lifted by towers of snow.
Translation: Terence Clarke
===========
хрватски превод
63.
Ne prodoh samo zemlje gdje je solni kamen
kao jedina ruža, cvijet pokopan u moru,
vec i do obala rijeka koje režu snijeg.
Korake moje poznaju gorke visine planinske.
Zamršen, siktavi kraju moje divlje domovine
lijane ciji se smrtni poljubac veže u šumi,
vlažna tužaljko ptice što izvire bacajuci svoje drhtavice,
o kraju bolova izgubljenih i placu nemilosrdni!
Nisu moji samo otrovna koža bakra
ili salitra ispružena poput snijecna kipa
vec i vinograd, trešnja koju nagradi proljece
moji su, i ja pripadam kao crni atom
jalovim zemljama i jesenjem svjetlu na groždu,
ovoj metalnoj domovini na tornjevima snijega.  

Ова е мој препев на Сонет 62 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Тешко мене, тешко и на нас двајцата, медена,
сѐ што повтевме беше само да си се сакаме,
а помеѓу толку јадови нам ни била одредена
каленицата горчлив пинџур да ја макаме.
2
Тоа Ти и Јас да е Наше, тоа ни беше главно,
од твој бакнеж и мој таен леб да ни е оазата,
и така и бидна, до бесконечност едноставно,
сѐ додека низ прозорот не влезе омразата.
3
Оние завидливци нашата љубов ја мразеа,
мразеа и било која љубов за која ќе чуеја,
ко пијани столови во изгубен салон се газеа,
сѐ додека самите во пепел не се претворија
а заканувачкото лице со кое ни се дуеја
е само прегорена сијалица во оваа сторија.
=================
Еве го оригиналот:
Soneto LXII
Ay de mн, ay de nosotros, bienamada,
sуlo quisimos sуlo amor, amarnos,
y entre tantos dolores se dispuso
sуlo nosotros dos ser malheridos.
Quisimos el tъ y yo para nosotros,
el tъ del beso, el yo del pan secreto,
y asн era todo, eternamente simple,
hasta que el odio entrу por la ventana.
Odian los que no amaron nuestro amor,
ni ningъn otro amor, desventurados
como las sillas de un salуn perdido,
hasta que se enredaron en ceniza
y el rostro amenazante que tuvieron
se apagу en el crepъsculo apagado.
==========
англиски превод
62
Ah, me!  Ah, the two of us! beloved,
all we wanted was love alone, to love each other,
and, among so many pains, it was left
just to us to be so badly wounded.
We wanted you and I for us,
the you of the kiss, the I of the secret bread,
and so went everything, eternally simple,
until hatred came in through the window.
Those who hate loved not our love,
nor any love, those unfortunates
so like chairs in a lost salon,
until they tangled themselves in ash,
and the menacing face they had
faded in the fading dawn.
Translation: Terence Clarke
===========
хрватски превод
62.
Jao meni i nama, ljubljena
htjeli smo samo ljubav i da se volimo,
i izmedu toliko patnje bijaše odredeno
da samo nas dvoje budemo povrijedeni
Htjeli smo taj Ti i Ja za nas,
Ti od poljupca i Ja od tajnog hljeba
i tako bijaše sve, beskrajno jednostavno,
sve dok kroz prozor nije ušla mržnja.
Mrze oni što nisu voljeli našu ljubav,
ni ijednu drugu ljubav, nesretni
ko stolice u izgubljenom salonu,
sve dok se ne pretvoriše u pepeo,
a prijetece lice koje su imali
ne ugasne u ugašenom sumraku.  

Ова е мој препев на Сонет 61 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Долгиот свој опаш од болки љубовта го влече
и својата долга и статична молња од драки,
ги затворивме очите за таа да не ни ги пече -
да нема рана што ќе роди разделбени маки.
2
Љубена, твоите раце таа сабја не ја зарија:
за тој плач твоите очи немаат ни грам вина:
нозете твои за ваков пат не се испазарија:
рацете на мрачниот мед срцето ти го кинат.
3
Цунамито на љубовта ништо не го спречи
врз шилестите камења на брегот да нѐ фрли
и таму како послушно тесто да нѐ гмечи;
и така, болката врз лицето квакна неканета,
и така, во светлината на овој век брлив,
ни беше миропомазана пролетта ранета.
==========
Еве го оригиналот:
Soneto LXI
Trajo el amor su cola de dolores,
su largo rayo estбtico de espinas
y cerramos los ojos porque nada,
porque ninguna herida nos separe.
No es culpa de tus ojos este llanto:
tus manos no clavaron esta espada:
no buscaron tus pies este camino:
llegу a tu corazуn la miel sombrнa.
Cuando el amor como una inmensa ola
nos estrellу contra la piedra dura,
nos amasу con una sola harina,
cayу el dolor sobre otro dulce rostro
y asн en la luz de la estaciуn abierta
se consagrу la primavera herida.
==================
англиски превод
61
Love brought along its tail of pain,
its long ecstatic ray of spines,
and we closed are eyes to it, so that nothing . . .
so that no wound could take us apart.
It’s not the fault of your eyes, these tears.
Your hands did not plunge this sword.
Your feet sought not this road.
The gloomy sweet came to your heart.
When love like an immense wave
dashed us against the solid rocks,
it kneaded us like solitary flour,
and pain fell across a different sweet face.
Thus in the full light of the season
was consecrated the wounded spring.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
Vece 61.
Ljubav je vukla svoj rep od bolova,
svoju dugu i staticnu munju od trnja
zatvorismo oci da nas ništa,
da nas nikakva rana ne rastavi.
Za taj plac nisu krive tvoje oci:
tvoje ruke ne zariše tu sablju:
noge tvoje nisu tražile ovaj put:
mracni med dostiže tvoje srce.
Kad nas je ljubav kao beskrajni val
bacila u tvrdi kamen,
umijesila nas je jednim jedinim brašnom,
i pade bol na drago slatko lice
i tako se u svjetlu otvorenog