Ова е мој препев на песната “Минутата“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
`За секоја следна минута се борам, време многу ценам!`
цврсто изјавив пред мојата пословично сомничава жена.
А таа, премудрата, ни поглед не крена од своето плетило,
но рече дека грешам и дека маженцето ѝ се пореметило!
2
За мене минутата е најважна, таа за мене е свето нешто,
уште кога само неуко дете бев, за секоја се борев вешто.
Продолжив да се борам, немав минута полна со досада,
во секоја умеев нешто корисно и забавно да си посадам.
3
Зошто луѓето мора да одат по панаѓури или во кино-сали,
или пред телевизор сапуницата вниманието да им го пали,
да решаваат крстозбори, на гости или на пикник да одат,
или да ги прават сите оние нешта кои за мене се гола вода.
4
Тие ги сакатат минутите, часовите и деновите, својот живот,
иако скапоцена е минутата, за нив таа вреди колку едно пиво!
Да ја откријам суштината на моето време, за тоа имам акал,
а ако и јас залудно го трошам времето, токму така сум сакал!
5
Борбата за минутата, тоа е борбата за можното во тебе внатре,
начин за униформноста на толпата со различност да се затре,
животот и смртта оригинални нека ти се, а не на мозаикот дел,
зашто само така опстануваш и минута по минута живееш цел.
*****

 

Оригиналот е од оваа книга:

the minute

“I am always fighting for the next
minute,” I tell my wife.
then she begins to tell me
how mistaken I am.
wives have a way of not
believing what their husbands
tell them.
the minute is a very sacred
thing.
I have fought for each one since my
childhood.
I continue to fight for each one.
I have never been bored or
at a loss what to do next.
even when I do nothing,
I am utilizing my time.
why people must go to
amusement parks or movies
or sit in front of tv sets
or work crossword puzzles
or go to picnics
or visit relatives
or travel
or do most of the things
they do
is beyond me.
they mutilate minutes,
hours,
days,
lifetimes.
they have no idea of how
precious is a
minute.
I fight to realize the essence
of my time.
this doesn’t mean that
I can’t relax
and take an hour off
but it must be
my choosing.
to fight for each minute is to
fight for what is possible within
yourself,
so that your life and your death
will not be like
theirs.
be not like them
and you will
survive.
minute by
minute.

  Ова е мој препев на песната “Иден конгресмен“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Во машкото ќенефско одделение на возот влегов
и едно детенце излезе од боксот за нужда голема,
а маж еден што го чекаше, веројатно татко негов,
почна муабет кој ми се виде ко значајна стилема.
2
`Сине мој , од програмата за трки очекувам пари,
ти ја дадов внимателно да ја чуваш, дај ми ја сега!`
А момчето, намуртено како да е Валканиот Хари,
одговори дека татко му мора да измислува шега,
`никаква програма не примив, каква надеж за ќар,
многу рано татенцето почна да заборава како стар.`
3
Боксот од кој детето излезе едино слободен беше,
јас влегов и во шолјата програмата беше гомнена,
пуштив веднаш вода за да замине доказот смешен
но да остане таму тој покажа упорност несомнена.
4
Јас излегов и, за среќа, се испразнил еден ќенеф.
Мислев за детето кое успешно тренира мала фиде
дека во животната хиерархија сигурно ќе се крене
доволно високо за еден ден и конгресмен да биде.

 

*******
Еве го оригиналот:

a future congressman
in the men’s room at the
track
this boy of about
7 or 8 years old
came out of a stall
and the man
(probably his
father)
asked,
“what did you do with the
racing program?
I gave it to you
to keep.”
“no,” said the boy,
“I ain’t seen it! I don’t
have it!”
they walked off and
I went into the stall
because it was the only one
available
and there
in the toilet
was the
program.
I tried to flush
the program
away
but it just swam
sluggishly about
and
remained.

 Ова е мој превод на текстот на песната “Поетесата“ од американскиот поет Чарлс Буковски. За да ви личи на песна, според Буковски, текстот подолу треба да го расцепите удирајќи 150 пати на типката ентер 
*****
Поетесата

 

Беше тоа пред седум-осум години. Живеевме заедно со нашите две машини за пишување работејќи надвор додека нејзините две деца секој ден ја преуредуваа собата по нивно. Таа имаше проблеми со нејзините дечишта, им велеше:
` Бегајте од мене! Не гледате ли дека мама пишува?`
Така, тие доаѓаа кај мене и јас меѓу моите пива и моите стихови морав да одговарам на нивните прашања. Не дека беа човек многу да ги сака ама со мајка им добро љубовно се работевме. Поезијата беше важна за неа, таа беше многу возбудена, ги зачукуваше типките како да сметаше дека величествените стихови треба да ја издупат хартијата.
Кога ќе ја завршеше песната, ми ја подаваше и јас ја читав и коментирав велејќи дека е добра ама зарем таа не мисли дека ќе звучи уште подобро ако почнува со четвртиот стих, ако се изостави седмиот стих а потоа, се разбира, дека ќе ѝ треба еден поинаков завршен стих, дека овој не ми се допаѓа.
И таа тогаш ќе ме прашаше како точно мислам да гласи завршниот стих и јас ќе ѝ го сугерирав текстот на што таа одобрувачки мрмореше и потоа трчаше и ја преобликуваше песната.
Песните на поетесата почнаа да се појавуваат во некои мали списанија и наскоро таа беше поканета на литературни читања во локалните поетски сали и јас одев со неа и ја слушав.
Таа имаше долга коса и диви, диви очи, и таму таа танцуваше и галопираше со своите песни, во афектирачка драма, но таа имаше прекрасно тело кое го извиваше и лулееше читајќи ги песните. Луѓето ја сакаа, на такви места има такви луѓе кои во своите ранци имаат мали прирачници за рими а нивните бесполно натокмени лица блескаа од задоволство.
Аплаузите ја наведоа поетесата да мисли дека работите навистина одлично ѝ одат и тоа ја држеше во постојана форма да се извива, да се лулее и танцува и, се разбира, да чука на машината.
Една ноќ, откако завршивме со љубењето, таа ми рече дека еден ден таа ќе биде поголем поет од мене, на што јас галантно ѝ реков дека во многу работи таа веќе и е поголема од мене.
Ние чукавме заедно и одвоено неколку години и бидејќи нејзините работи конечно ѝ тргнаа, таа си замина, се загуби во некој пустински град а јас се преселив во Источен Холивуд каде живеев со едни жени кои не беа загреани да водат љубов со мене заради пишувањето поезија и всушност тие не даваа љубов ни за било што друго.
По тоа време јас заминав оттаму во мало гратче близу пристаништето од каде почнав пак да контактирам со поетесата, по телефон и со писма.
Воглавно, јас бев двосмислен, бидејќи пред извесно време имав научено дека да одиш назад не се брои како да одиш напред.
Таа ми велеше дека сум бил нејзината муза и дека без мене веќе ништо не може да напише.
Значи, гледате дека јас послужив за намената и тоа е прилично добра работа, зарем не?
Од тоа да бидеш познат и признат многу подобро е, мислам, да бидеш љубезен во стресни околности, или да имаш голем забревтан стојко што довек ќе го мафташ спремен да влезе во тие гладни нешта во кои ни човек, ни ѕвер ниту пак бог може да остане засекогаш, дури и да сака.

*************************

Еве го оригиналот, со клик на линкот, се симнува Word фајл што е копија на цела книга на Буковски во која е и песната.

The lady poet

1 it was 7 or 8 years ago
2 we lived together
3 with our 2 typewriters
4 working away
5 and her 2 children
6 manipulating the room.

7 she was difficult with
8 her brats:
9 “get away! can’t you see
10 that Mama is
11 typing?”

12 so they would come to me
13 and I would
14 answer their questions be-
15 tween my beers and
16 my lines.

17 I really wasn’t too fond
18 of them
19 but I wanted the lady to
20 do well:
21 poetry was important to
22 her,
23 she became very excited
24 and hammered the keys
25 as if great verse
26 was being drilled
27 into the page.

28 when she finished a poem
29 she’d bring it to me
30 and I’d read it,
31 “yes, it’s good … but
32 don’t you think it’d
33 read better if you
34 began at line

[Page 117]

35 4, dropped line
36 7 … and then, of
37 course, you are going
38 to need an ending
39 line, I don’t like the
40 ending …”

41 “what do you think
42 the ending should
43 be?”

44 “how about …” and
45 I would suggest a
46 line.

47 “why, yes, of course!”
48 she’d say, then run over
49 and reshape the
50 poem.

51 the lady’s poems began to
52 appear in some of the
53 little magazines
54 and soon
55 she was invited to give
56 readings at the
57 local poetry holes
58 and I went with her
59 and
60 listened

61 she had long hair and
62 wild, wild eyes, and
63 she danced and pranced up
64 there with her poems,
65 overdramatizing,
66 but she had a great
67 body
68 and she
69 twisted
70 it
71 and read and waved her
72 poems

73 and the men loved her,
74 such men as there are in
75 such places
76 with their little rhymers
77 tucked into their
78 knapsacks
79 and their neutered faces
80 glistening—
81 the applause made the lady
82 think
83 that things were really
84 occurring
85 and it kept her
86 twisting
87 prancing, dancing
88 and
89 typing …

90 the lady
91 one night
92 after lovemaking
93 told me,
94 “some day I will be
95 greater than
96 you!”

97 “at many things,”
98 I replied, “you
99 already are.”

100 we typed together
101 and apart
102 for some years
103 and as such things finally go
104 it went.

105 she dissolved to some
106 desert town
107 and I repaired to
108 East Hollywood
109 where I lived with some
110 ladies
111 who didn’t give a fuck
112 about typing at
113 all, who really didn’t

114 give a fuck about
115 anything.

116 I lived through that time,
117 got away,
118 moved to a small town
119 near the harbor
120 where I began to hear from
121 the lady poet
122 again
123 via phone and letter.
124 mainly, I was evasive, having
125 learned some time ago that
126 going back
127 doesn’t mesh with going
128 forward.

129 “you were my muse,”
130 she said, again and
131 again, “I can’t write
132 anymore …”

133 so, you see, I served a
134 purpose:
135 and that’s
136 a rather nice thing, don’t you
137 think?

138 much better, I think, than
139 being known for being kindly
140 under stress
141 or having a big throbbing
142 dick
143 waving
144 forevermore ready
145 to enter those hungry
146 thighs
147 where no man, beast or
148 god
149 can stay forever
150 or even
151 wants to?

Ова е мој превод на песната “Крави во класот по ликовно“ од американскиот поет Чарлс Буковски.

 

Убавото време на убава жена наликува,
не мора секогаш да се случи а кога ќе се случи,
оно не трае постојано.
Мажот е повеќе постојан:
ако е лош има повеќе шанси дека таков и ќе остане,
или, ако е добар, можеби ќе се обеси,
но жената ја менуваат децата, возраста,
диетата, конверзацијата, сексот, месечината,
или отсутноста или присутноста на сонцето
или на ТВ серијата `Добри времиња`.
За да опстане, жената мора да биде
добро негувана со љубов
додека мажот може да стане појак ако е омрзнат.
Вечерва пијам во Спенглеровиот бар
и се сеќавам на кравите,
еднаш учев сликање во клас за ликовно,
и тие таму изгледаа убаво,
изгледаа поубаво од било што во класот.
Јас пијам во Спенглеровиот бар прашувајќи се
кого да сакам и кого да мразам,
но правилата починале:
јас се сакам и се мразам само самиот себе,
тие правила остануваат надвор од мене,
како портокал што паднал од маса
и се стркалал во непознат правец.
Она кое требаше да го решам беше
дали да се убијам или да се сакам самиот себе?
Кое е предавство?
Каде да најдам информација за тоа?
Во книгите, кои се како скршени чаши?
Сеуште не би сакал да си го избришам газот со нив,
останува црнило потоа, гледаш?
( ние пиеме овде и зборуваме еден со друг
и изгледа како да разбираме)
Купувај крави со најголеми цицки,
купувај крави со најголеми бутови.
Поздрав на-дес-но!
Барменот ми лизна едно пиво и тоа леташе долж шанкот
како олимписки спринтер а клештата на мојата рака го запре,
го подигна, тоа е златна мочка на тапоумно искушение,
јас пијам стоејќи ваму, каде времево е лошо за крави
но мојата четка е спремна да ја наслика зелената трева ,
сламестиот поглед на тагата целиот ме преплавува
и јас го пијам пивото на екс
и нарачувам еден алкохолен коктел
од 30 грама пиво и 120 грама жолта,
за побрзо да стекнам мадиња за љубов
и така да продолжам да живеам.

Еве го оригиналот:
Cows In Art Class

good weather
is like
good women-
it doesn’t always happen
and when it does
it doesn’t
always last.
man is
more stable:
if he’s bad
there’s more chance
he’ll stay that way,
or if he’s good
he might hang
on,
but a woman
is changed
by
children
age
diet
conversation
sex
the moon
the absence or
presence of sun
or good times.
a woman must be nursed
into subsistence
by love
where a man can become
stronger
by being hated.
I am drinking tonight in Spangler’s Bar
and I remember the cows
I once painted in Art class
and they looked good
they looked better than anything
in here. I am drinking in Spangler’s Bar
wondering which to love and which
to hate, but the rules are gone:
I love and hate only
myself-
they stand outside me
like an orange dropped from the table
and rolling away; it’s what I’ve got to
decide:
kill myself or
love myself?
which is the treason?
where’s the information
coming from?
books…like broken glass:
I wouldn’t wipe my ass with ‘em
yet, it’s getting
darker, see?
(we drink here and speak to
each other and
seem knowing.)
buy the cow with the biggest
tits
buy the cow with the biggest
rump.
present arms.
the bartender slides me a beer
it runs down the bar
like an Olympic sprinter
and the pair of pliers that is my hand
stops it, lifts it,
golden piss of dull temptation,
I drink and
stand there
the weather bad for cows
but my brush is ready
to stroke up
the green grass straw eye
sadness takes me all over
and I drink the beer straight down
order a shot
fast
to give me the guts and the love to
go

on. 

  Ова е мој препев на песната “Исполнувам желби“ на американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Со подмолна стратегија таа се истренира за омраза и гнев,
но јас во нејзината недоследност и површност се крстев,
се надевав дека тоа конечно ќе ѝ мине, речиси убеден бев
дека за судир меѓу нас нема да се крене ни најмалото прсте.
2
Ги слушав обвинувањата против мене, некои беа основани,
но не и доволно значајни за да бидам цел на нејзина атака;
за одмазда со насилство, нејзините ганглии беа потковани
но јас стопосто бев убеден дека на мене нема да дигне рака.
3
Мислев, не ми треба одбранбен фронт, разумот ни е здрав,
тој обајцата ќе нѐ спаси, но злобата почна да се пробива,
и нејзината фанатична енергија породи сметкаџиски став –
дека во нашата врска јас повеќе губам одошто добивам.
4
Господе, си мислев, таа очигледно за насилство се спрема!
Затоа и јас ножеви наострив , коњот го изведов од шталата,
решив дека за нејзината тврдоглава злоба друго чаре нема
туку да станам безмилосен воин кој ќе ја исечка во салата.
5
Конечно, таа самата си ја бараше и еве, белјата си ја најде,
јас јавнав коњ, со меч, спремен и со сонцето да се бијам!
Колебливоста моја зад планината на неповратот веќе зајде,
љубовта што нѐ спои е проклета, за мене раѓа само зијан!
6
Таа отсекогаш војна бараше и желбата исполнета ќе биде,
моите мини во китнести милозвучни ветувања ги спакував;
чија мајка црна волна предела ќе покаже времето што иде
а крвта моја и нејзина ќе се пролева како што таа посакува. fulfillment

she disciplined herself in
anger  
hatred and cunning
strategy.
I always thought that it would
finally pass
that she was giddy with
misconception and bad
advice.
I always felt it would
pass.
I listened to the charges against me 
knowing some of them to be true
but certainly not
important enough
to become the target of


violence, envy,
vengeance.
I thought it would surely
pass.
I commandeered no
defense
thinking that easy
reason
would save us
both
but her determination
strengthened—
even then
I summed it up as headstrong, overzealous
energy
but the moment I gave ground
more ground was
taken.
lord, I thought, it’s just simple
violence
and so I trotted my horse
out of the stable
sharpened my knives and
began a
counterattack.
she’d finally found
as good an opponent as could be
found.
her determination demanded her own
destruction.
she’d found her
match
I mounted my steed
sword ready
ready even for the sun.
133
she’d always wanted war
I’d grant her wish
love be damned now
as love was damned when it
first arrived.
my reluctance would
now be gone
forever
and the blood
would flow
hers and mine
just as she desired.

Ова е мој препев на песната “Радио со мадиња“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Беше тоа на втори спрат во улицата Коронадо,
кога ќе се опијанев го фрлав радиото низ џамот,
додека тоа си свиреше, тогаш полет му дадов,
стаклото се кршеше а јас не се грижев за срамот.
2
А радиото ќе паднеше на приземниот покрив
ама сеуште свиреше, карактерот му беше цврст,
и јас бев восхитен од тоа чудо што го открив
и ко мало дете на жена ми го покажував со прст.
3
Следното утро го вадев џамот од ментешињата,
го носев кај стаклорезецот да стави стакло ново.
И кога од пијанство свеста пак ми беше шината,
го фрлав радиото и тоа свиреше долу на кровот.
4
Очигледно, тоа беше чудо-радио, со мадиња јаки,
не знам колку пати ново стакло на џамот ставав.
И дури фрленото радио напати свиреше сиртаки
сосетката долу мирно го поливаше кактусот агава.

 

********
Еве го оригиналот:
A Radio With Guts

it was on the 2nd floor on Coronado Street
I used to get drunk
and throw the radio through the window
while it was playing, and, of course,
it would break the glass in the window
and the radio would sit there on the roof
still playing
and I’d tell my woman,
“Ah, what a marvelous radio!”
the next morning I’d take the window
off the hinges
and carry it down the street
to the glass man
who would put in another pane.
I kept throwing that radio through the window
each time I got drunk
and it would sit there on the roof
still playing-
a magic radio
a radio with guts,
and each morning I’d take the window
back to the glass man.
I don’t remember how it ended exactly
though I do remember
we finally moved out.
there was a woman downstairs who worked in
the garden in her bathing suit,
she really dug with that trowel
and she put her behind up in the air
and I used to sit in the window
and watch the sun shine all over that thing

while the music played. 

Ова е мој препев на песната “Сам со сите“ од американскиот поет Чарлс Буковски. 1
Месото ги покрива коските и тоа навидум е добро дело,
подобро е кога во него и ум ќе се стави за да управува,
а велат дека едино ако и душа носи во себе станува цело
но тоа не ја поништува вистината која мене ме задавува.
2
Зар жените не беснеат кршејќи по ѕидовите убави вази?
Зар мажите не пијат премногу па секој од нив ко вол реве?
Никој никого веќе не наоѓа, залудно е да трча или лази,
сеедно е каде бара, по улица, в поле или во брачен кревет.
3
Месо ги покрива коските а месото повеќе од месо бара,
но судбината на еднината сите нас трајно нѐ заробила.
Никој никого никогаш не наоѓа, тоа е вистината стара,
шансата за сродна душа фронтот сеуште не го пробила.
4
И така, животот расте а и сите депонии за ѓубре растат,
лудниците и болниците се затрупани со здрави и болни,
гробиштата се шират на радост на свештеничката каста,
сѐ се дуе а едино увидот што е зад сето ова не се полни.

 

*******

Еве го оригиналот:
Alone With Everybody

the flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there’s no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

Ова е мој препев на песната “Термити врз хартијата“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Проблем што го откривам за повеќето поети кои ги знам
е тоа што никогаш немале осумчасовна работа на вратот
а нема друг фактор кој човека толку јако го стега во рам
и, во допир со реалноста на денот, му го расчистува патот.
2
Наоко, само од воздух егзистираа повеќето од тие поети
но тоа не ќе да беше вистина зашто зад нив имаа потпора,
да не изѕемнат, сопругата или мајката им купуваше ѓети
па ништо чудно што нивната поезија беше лигава и опора.
3
Од актуелностите на животот тие беа заштитени од старт,
граници им беа нивните нокти и каков треба да имаат раб,
нивните деликатни шишки, тртките, целиот тој боди-арт,
а зборовите им беа помодно тупави и како од расипан заб.
4
Меки и безбедни, тие се собираат во заговорнички групи
за заедно да мразат, да сплеткарат и да поставуваат мини
а и кога имаат талент, сакаат делата елитата да им ги купи,
се проституираат во неа глумејќи американски величини.
5
Зборот`поет`бара нова суштина, копнее за ново значење.
Од ова сегашново, мене ми се борави, ми доаѓа да блујам.
Од таквите поети публиката доживува џелатско мачење,
им ги препуштам бините, со нивни зборови не се трујам.

 

******
Еве го оригиналот:
termites of the page
the problem is that I’ve found with
most poets that I have known is that
they’ve never had an 8 hour job
and there is nothing
that will put a person
more in touch
with the realities
than
an 8 hour job.

most of these poets
that I have known
have
seemingly existed on air alone
but
it hasn’t been truly
so:
behind them has been
a family member
usually a wife or mother
supporting these souls
and
so it’s no wonder
they have written so
poorly:
they have been protected
against all the actualities
from the
beginning
and they
understand nothing
but the ends of their
fingernails
and
their delicate
hairlines
and their lymph
nodes.

their words are
unlived, unfurnished, un-
true, and worse-so
fashionably
dull.

soft and safe
they gather together to
plot, hate,
gossip, most of these
American poets
pushing and hustling their
talents
playing at
greatness.

poet (?):
that word needs re-
defining.
when I hear that
word
I get a rising in the
gut
as if I were about to
puke.
let them have the
stage
so long
as I need not be
in the

audience. 

  Ова е мој препев на “Тукуречи измислена песна“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Те гледам како со тенки помодрени дланки пиеш од фонтана,
фотографот во тебе жедта на малечка птичка ја зел на нишан;
во твоето последно писмо таа слика од Франција е моја храна
оти јас опширно ти одговорив а ти никогаш веќе не ми пиша.
2
Ти пишуваше луди песни за АНГЕЛИ И БОГ, со големи слова,
и на тебе многумина славни уметници оставиле љубовни петна,
а јас ти пишав, тоа е во ред, само напред, дај им нека те ловат,
не сум им љубоморен, јас тебе во живо никогаш не те сретнав.
3
Бевме близу еднаш во Њу Орлеанс, сал еден и пол блок згради,
ама ние никогаш не се сретнавме, никогаш допирот не нй спои, оти ти отиде со славните и на радио ги фалеше со полни гради
иако тие се грижеа само за нивната слава а не и за песните твои.
4
Не те есапеа тебе, убавата девојка што во кревет ќеф им прави
а потоа со големи букви за АНГЕЛИ И БОГ пишува песна нова;
знам дека Бог е мртов, ми го кажаа тоа умни атеистички глави
ама читајќи те, не бев сигурен, можеби заради големите слова.
5
На издавачите им велев дека си поетеса чиј полет нема да сопре,
да те печатат, дека си луда ама магична и во огнот твој нема лага;
те сакав како маж што ја сака жената која никогаш не ја допрел
туку само ѝ пишувал а нејзините писма и слики му држеле влага.
6
Би те сакал и уште повеќе да седев во мала соба и да виткав цигар
слушајќи те како мочкаш во бањата ама Бог не даде тоа да се случи.
Твоите писма станаа тажни. Те изневерил љубовник, твојот тигар!
Ти одговорив, сите љубовници изневеруваат, така животот се учи.
7
Залудно, ти ми пиша дека на клупа за плачење ко китка си свенала.
Ти одговорив со утеха и никогаш не добив одговор а толку го сакав.
По три месеци пријател ми пиша дека сама врз себе рака си кренала.
Да те знаев во живо, ќе бев нечесен кон тебе и затоа подобро е вака.
******
Еве го оригиналот:
An Almost Made Up Poem

I see you drinking at a fountain with tiny
blue hands, no, your hands are not tiny
they are small, and the fountain is in France
where you wrote me that last letter and
I answered and never heard from you again.
you used to write insane poems about
ANGELS AND GOD, all in upper case, and you
knew famous artists and most of them
were your lovers, and I wrote back, it’ all right,
go ahead, enter their lives, I’ not jealous
because we’ never met. we got close once in
New Orleans, one half block, but never met, never
touched. so you went with the famous and wrote
about the famous, and, of course, what you found out
is that the famous are worried about
their fame –– not the beautiful young girl in bed
with them, who gives them that, and then awakens
in the morning to write upper case poems about
ANGELS AND GOD. we know God is dead, they’ told
us, but listening to you I wasn’ sure. maybe
it was the upper case. you were one of the
best female poets and I told the publishers,
editors, “ her, print her, she’ mad but she’
magic. there’ no lie in her fire.” I loved you
like a man loves a woman he never touches, only
writes to, keeps little photographs of. I would have
loved you more if I had sat in a small room rolling a
cigarette and listened to you piss in the bathroom,
but that didn’ happen. your letters got sadder.
your lovers betrayed you. kid, I wrote back, all
lovers betray. it didn’ help. you said
you had a crying bench and it was by a bridge and
the bridge was over a river and you sat on the crying
bench every night and wept for the lovers who had
hurt and forgotten you. I wrote back but never
heard again. a friend wrote me of your suicide
3 or 4 months after it happened. if I had met you
I would probably have been unfair to you or you
to me. it was best like this.

Ова е мој препев на песната “Насмевка за помнење“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
На масата, до тешкото перде кое ја покриваше прозорската слика,
во мал бокал- аквариум имавме златни рипки кои пливаа во круг;
мајка ми постојано се смешкаше и сакаше од мене среќа да блика,
ми велеше `Биди среќен, Хенри!` и беше во право како никој друг.
2
Да, подобро е да бидете среќни, доколку ситуацијата тоа ви го дава,
но татко ми, неколку пати неделно, не сфаќаше што однатре го јаде
па почнуваше со `шест клоци за двајца` мајка ми и мене да нѐ мава
ќотекот беше негова молитва кон бога а ние бевме неговото сеџаде.
3
Мајка ми, сиротата златна рипка, сакаше да биде среќна, иако трпеше.
`Смеј се Хенри, зошто никогаш не се смееш?`, велеше, бледа ко ѕидот;
за да ми покаже како оди тоа, таа парталите од насмевки си ги крпеше
но за мене тоа беше најтажното насмевнување кое било кога го видов.
4
Еден ден златните рипки умреа сите одеднаш, бочно легнати плутаа,
очите им беа отворени, а кога татко ми развеселен дојде од меана,
ги фрли рипките на подот од кујната и ги извика мачките кои лутаа
и ние гледавме како мајка ми, и покрај трагедијата, пак е насмеана.

 

Еве го оригиналот:
A Smile To Remember

we had goldfish and they circled around and around
in the bowl on the table near the heavy drapes
covering the picture window and
my mother, always smiling, wanting us all
to be happy, told me, ‘be happy Henry!’
and she was right: it’s better to be happy if you
can
but my father continued to beat her and me several times a week while
raging inside his 6-foot-two frame because he couldn’t
understand what was attacking him from within.

my mother, poor fish,
wanting to be happy, beaten two or three times a
week, telling me to be happy: ‘Henry, smile!
why don’t you ever smile?’

and then she would smile, to show me how, and it was the
saddest smile I ever saw

one day the goldfish died, all five of them,
they floated on the water, on their sides, their
eyes still open,
and when my father got home he threw them to the cat
there on the kitchen floor and we watched as my mother

smiled 

Ова е мој препев на песната “Исполнување на тагата“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Јас дури и начинот на кој планините се смеат го слушам,
горе-долу по нивните синкави падини одекнува кикот;
долу риби плачат во водата, таа е нивната солзна душа
а како што јас смеата ја разбирам, не ја разбира никој.
2
Во ноќите ја слушам водата и понатаму се опијанувам
а тагата станува толку голема, ја слушам во мојот саат,
таа толку се згустува, рачка на мојот шифоњер станува,
таа како лажица за чевли се нуди да ми пружи раат,
таа се белее на подот како паднат празен лист хартија,
може да е белешка за алишта или програма на партија
а најчесто е цигарски дим во сета негова палава гроза
додека се јази ко гуштер врз капелата на темната лоза.
3
Важно е да се има малку љубов, дури и многу да е мала.
И многу малку живот сепак врши работа, ко мал ходник.
Она кое едино се брои е на ѕидовите од црковната хала
а јас во авенијата на мртвите на розите сум им сводник.

 

****
Еве го оригиналот:
Consummation Of Grief

I even hear the mountains
the way they laugh
up and down their blue sides
and down in the water
the fish cry
and the water
is their tears.
I listen to the water
on nights I drink away
and the sadness becomes so great
I hear it in my clock
it becomes knobs upon my dresser
it becomes paper on the floor
it becomes a shoehorn
a laundry ticket
it becomes
cigarette smoke
climbing a chapel of dark vines . . .
it matters little
very little love is not so bad
or very little life
what counts
is waiting on walls
I was born for this
I was born to hustle roses down the avenues of the dead

  Ова е мој препев на песната “Диносаурија, Ние“ од американскиот поет Чарлс Буковски.

 

1
Родени какви што сме, ние тука сме, каде лицата се од креда,
насмеани кога госпоѓата Смрт се кикоти како штипната мома,
додека лифтови се заглавуваат а политичките пејсажи бледат
и во супермаркетите слугуваат млади со факултетска диплома,
додека нафтосаните риби го повраќаат својот нафтосан плен,
а маската од отпад го покрива сонцето и не се распознава ден.
2
Ние се раѓаме какви што сме, тука, во грижливо средени војни,
каде напуштените фабрики со испокршени прозорци се бројни,
сред баровите каде луѓето не зборуваат меѓу себе, молк и зјај,
сред улични битки каде минувачи го влечат подебелиот крај.
3
Тука сме, каде болницата е скапа , да умреш поповолна е цена,
сред адвокати Шајлоци па поефтино ти е да си признаеш вина,
сред земја со затвори полни а лудниците под катанци венат,
каде масите во богат херој издигаат будалетинка со ум шинат.
4
Родени сме во тоа, одиме, живееме во тоа, за смртта спремени,
шкопени сме, изопачени, разбаштинети, насамарени, онемени,
тоа нѐ користи, нѐ залудува, нѐ загадува, здравје не ни чува,
жестоки сме, расчовечени, нема плот кој злото го ограничува.
5
Срцето се оцрнило, прстите би давеле, пиштол и нож им треба,
додека истовремено со нив милост и спасение се бара од Бога;
создадени за ремек дела, прстите практикуваат инстикт на амеба,
тресејќи се, посегаат по шише алкохол, по лекови и кон дрога.
6
Се раѓаме во чемерно мртвило, со влада темелена на измамата,
шеесет години во долг и наскоро не ќе може да плаќа ни камата,
парите ќе станат бескорисни, ќе нема банка која ќе ни ги ќарува,
отворено и неказнето убиство на улиците ќе се роди и ќе царува,
тлото ќе биде бескорисно, храна сѐ е помалку и помалку ќе има,
оружјето и скитничките банди ќе воспостават поредок климав,
за нуклеарната енергија заслепеното мноштвото команда ќе дава,
експлозии постојано земјата ќе ја тресат, ќе потечат реки од лава.
7
Богатите и одбраните ќе ја гледаат земјата од орбитална станица
озрачени роботи ќе се ловат едни со други во хорорна брканица,
Пеколот на Данте ќе ни изгледа како игралиште за дечиња згодно
сонцето не ќе се гледа, денот ноќ ќе биде, не ќе има време плодно,
растенијата ќе умрат, озрачени луѓе озрачени луѓе ќе јадат за спас,
морето ќе биде затруено, без реки, и сета природа ќе доживее фрас.
8
Изгниените тела на луѓето и животните ќе бидат раскашавени брда
и сите земски ветришта ќе бидат мрачни и неподносливо ќе смрдат;
долу, малкуте преживеани луѓе нови и ужасни болести ќе ги снајдат
а горе, на вселенските платформи, другите кон вечен сон ќе зајдат,
уништени од абење, поради постепеното исчезнување на резервите,
ќе скокаат во вселенската апсолутна нула да си ги смират нервите;
нечуена дотогаш тишина на сеопштиот распад ќе му стане зглавје
а сонцето, сеуште таму негде скриено, ќе го чека следното поглавје.
*****************
Еве го оригиналот:
Dinosauria, We

Born like this
Into this
As the chalk faces smile
As Mrs. Death laughs
As the elevators break
As political landscapes dissolve
As the supermarket bag boy holds a college degree
As the oily fish spit out their oily prey
As the sun is masked
We are
Born like this
Into this
Into these carefully mad wars
Into the sight of broken factory windows of emptiness
Into bars where people no longer speak to each other
Into fist fights that end as shootings and knifings
Born into this
Into hospitals which are so expensive that it’s cheaper to die
Into lawyers who charge so much it’s cheaper to plead guilty
Into a country where the jails are full and the madhouses closed
Into a place where the masses elevate fools into rich heroes
Born into this
Walking and living through this
Dying because of this
Muted because of this
Castrated
Debauched
Disinherited
Because of this
Fooled by this
Used by this
Pissed on by this
Made crazy and sick by this
Made violent
Made inhuman
By this
The heart is blackened
The fingers reach for the throat
The gun
The knife
The bomb
The fingers reach toward an unresponsive god
The fingers reach for the bottle
The pill
The powder
We are born into this sorrowful deadliness
We are born into a government 60 years in debt
That soon will be unable to even pay the interest on that debt
And the banks will burn
Money will be useless
There will be open and unpunished murder in the streets
It will be guns and roving mobs
Land will be useless
Food will become a diminishing return
Nuclear power will be taken over by the many
Explosions will continually shake the earth
Radiated robot men will stalk each other
The rich and the chosen will watch from space platforms
Dante’s Inferno will be made to look like a children’s playground
The sun will not be seen and it will always be night
Trees will die
All vegetation will die
Radiated men will eat the flesh of radiated men
The sea will be poisoned
The lakes and rivers will vanish
Rain will be the new gold
The rotting bodies of men and animals will stink in the dark wind
The last few survivors will be overtaken by new and hideous diseases
And the space platforms will be destroyed by attrition
The petering out of supplies
The natural effect of general decay
And there will be the most beautiful silence never heard
Born out of that.
The sun still hidden there

Awaiting the next chapter.