Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.50   1. Колку ми е тешко со бреме на пат да тргнам а патем до целта бодроста да ми е изгубена; при удопство и одмор,пак мисли ќе ми гргнат: “Еве ме тука, усвет далеку од мојата љубена“. 2. Коњот што ме носи е товарен и со јадот мој па според некој инстикт се влечка со мрза, како да знае дека јавачот му е од тажен сој што,оддалечувајќи се од тебе,не му се брза. 3. Понекогаш гневно скрвавени мамузи го дупат па тој мачително стенка во своите длабини со лелеци што мојата милост нема да ја купат оти ме сечат повеќе одошто неговите слабини. 4. Исти такви две мамузи и мојот ум го газат: тагата што е пред мене и радоста што е назад. ================= А еве го и оригиналот:     Sonnet 50     How heavy do I journey on the way When what I seek (my weary travel’s end) Doth teach that ease and that repose to say, “Thus far the miles are measured from thy friend.” The beast that bears me, tired with my woe, Plods dully on to bear that weight in me, As if by some instinct the wretch did know His rider loved not speed, being made from thee. The bloody spur cannot provoke him on That sometimes anger thrusts into his hide, Which heavily he answers with a groan, More sharp to me than spurring to his side; For that same groan doth put this in my mind: My grief lies onward and my joy behind. ==============

  Овој сонет на американската поетеса Edna St. Vincent Millay не можам да го препеам бидејќи откако го преведов, утврдив дека тоа што женава го кажала не може да се парафразира и според тоа, невозможно е да се направи препев. Еве го мојот превод а под него е оригиналот:

….

Така измамнички гневот на животот е скроен што го чисти пулсот а го замаглува умот па мене,родена како женско и така јадосана од сите нужди и дребноста на мојата сорта, блискоста со тебе ме убедува да заклучам дека е фер и дека треба да рипам од среќа што ти со сета тежина клапна врз моите гради оставајќи ме уште еднаш несвршена а искористена. Меѓутоа, не мисли за ова како за бедно предавство на мојата силна крв спроти мојот запрепастен ум: јас ќе те запомнам со љубов,или ќе го зачинам мојот презир со сожалување.Дај да бидеме начисто: јас го открив овој бесен и недоволен повод за конверзација кога ние ќе се сретнеме повторно. —— Оригиналот:

…..

I, being born a woman and distressed By all the needs and notions of my kind, Am urged by your propinquity to find Your person fair, and feel a certain zest To bear your body’s weight upon my breast: So subtly is the fume of life designed, To clarify the pulse and cloud the mind, And leave me once again undone, possessed. Think not for this, however, the poor treason Of my stout blood against my staggering brain, I shall remember you with love, or season My scorn wtih pity, — let me make it plain: I find this frenzy insufficient reason For conversation when we meet again. ….

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.136 1. За тоа што во тебе влегов умот те прекорува, оти слабост сум ти,леснодајноста ти ја пцуе; кажи му: желбата како слепо кутре преорува за љубовниот напор во сладост да се сплуе. 2. Вил и Виловци твои љубовниот трезор го полнат а тој,иако од нив веќе полн,и мојов го плени. Кога капацитетот за прием е голем, се колнам, еден влез плус броењето ич нема да го смени. 3. Па така,во пописот пушти да минам без рецка ама во трезорот редовно мора да ме ставаш: иако ништо,сладост ќе сум ти што нежно пецка и во тебе ја отклучува и најскришната брава. 4. Стори го тоа и јас засекогаш твој ќе бидам, а моето име Вил во твојта љубов ќе се вѕида. =================================== А еве го и оригиналот: Sonnet 136 If thy soul check thee that I come so near, Swear to thy blind soul that I was thy Will, And will, thy soul knows, is admitted there; Thus far for love my love-suit sweet fulfill. Will will fulfill the treasure of thy love, Ay, fill it full with wills, and my will one. In things of great receipt with ease we prove Among a number one is reckoned none. Then in the number let me pass untold, Though in thy store’s account I one must be. For nothing hold me, so it please thee hold That nothing me, a something sweet to thee. Make but my name thy love, and love that still; And then thou lov’st me, for my name is Will. ————————–

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.135 1. Сеедно е за другите но ти Вил си го имаш, па и уште Виловци што ќе ја преполнат неа; но ако мојов стрвник поначесто го примаш, љубовните ти желби со ситоста ќе се слеат. 2. Сака ли желбата твоја,пространа и мазна, да ја благослови мојата во неа да влезе? Изгледа според грациозност одреди казна оти на мојава неубава не даваш ни мезе! 3. Стално врне а морето сета вода ја прима и тоа изобилие како резерва го збира; та и ти, богата со Вил, додај ме ко рима, за твојата желба поетски да ја смирам. 4. Со одбивање не убивај ги твоите пекачи, бројчиња подели им и нека бидат чекачи. =================================== А еве го и оригиналот: Sonnet 135 Whoever hath her wish, thou hast thy Will, And Will to boot, and Will in overplus; More than enough am I, that vex thee still, To thy sweet will making addition thus. Wilt thou, whose will is large and spacious, Not once vouchsafe to hide my will in thine? Shall will in others seem right gracious, And in my will no fair acceptance shine? The sea, all water, yet receives rain still, And in abundance addeth to his store; So thou, being rich in Will, add to thy Will One will of mine, to make thy large Will more. Let no unkind, no fair beseechers kill; Think all but one, and me in that one Will. ————–

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.116 1. За венчавката на два ума вистина што љубат мислев поинаку но го прифаќам импедиментот*: љубовта не е љубов ако промените ја грубат дури и кога неверството ќе роди фалименто*. 2. Таа е закотвен стожер кој во морето плута достојно се опира и над секоја бура скока да биде ѕвезда-водилка за бродот што лута, со вредност незнајна ама висока за показ. 3. На Времето,љубовта не му е палјачо за шега иако со српот усни алови и образи и` коси; од минливоста на часовите негови таа бега и дури до судниот ден истрајноста ја носи. 4. Ако ова е доказ за грешката на мојот акал* - јас не пишував ниту човек имало што сакал. ———- *1= импедимент е дел од свештеничкиот обред на венчавање, кога тој ги повикува присутните да изнесат приговори и докази зошто бракот не би смеело да биде склучен; *2= фалименто е банкрот, стечај *3= акал е ум, памет

=============================

А оваа е оригиналот: CXVI Let me not to the marriage of true minds Admit impediments. Love is not love Which alters when it alteration finds, Or bends with the remover to remove. O no, it is an ever-fixиd mark That looks on tempests and is never shaken; It is the star to every wand’ring bark, Whose worth’s unknown, although his height be taken. Love’s not time’s fool, though rosy lips and cheeks Within his bending sickle’s compass come: Love alters not with his brief hours and weeks, But bears it out even to the edge of doom. If this be error and upon me proved, I never writ, nor no man ever loved. ————————————

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.55 1. Силата на овие рими во вечноста ќе се забие: мермерот и златниот споменик на некое грофче Времето ги валка со својот курвински табиет и ти едино ќе блескаш во овој поетски ковчег. 2. Кога уништувачки војни статуите ќе ги урнат и метежи ќе искорнат се`од ѕидарскиот домен, ни мечот на Марс ни огинот со силата бурна ќе ги сотре записите живи за твојот спомен. 3. За инат на поданиците на смртта и омразата ти ќе чекориш и за тебе има пофално слово: мислите на идните генерации ќе бидат оазата во која ќе го дочекаш денот за раѓање ново. 4. И додека кон твоето воздигнување светот ита, ќе живееш во песнава и во оној што ја чита.

=======================

А еве го оригиналот: Sonnet 55 Not marble nor the gilded monuments Of princes shall outlive this pow’rful rhyme, But you shall shine more bright in these contйnts Than unswept stone, besmeared with sluttish time. When wasteful war shall statues overturn, And broils root out the work of masonry, Nor Mars his sword, nor war’s quick fire, shall burn The living record of your memory. ‘Gainst death and all oblivious enmity Shall you pace forth; your praise shall still find room Even in the eyes of all posterity That wear this world out to the ending doom. So till the judgment that yourself arise, You live in this, and dwell in lovers’ eyes. =====================

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.5   1. Она што е прекрасно,по кое сечие око зјапа, Времето со својот нежен труд го обликува, но наскоро,како тиранин,ќе преземе напад - да го огрди она кое со убавина го одликува. 2. Ете,за летото,Времето е неуморниот џелат: на зимско губилиште го кутка на колена, сокот и силните лисја во неврат се селат и со снег е покриена убавината соголена. 3. Ако преку дестилација не стане нова маја, способна за обнова на родотворната сила - дамарите на убавината навек ќе се стајат па со неа заедно и надежта мртва би била. 4. Како дестилат,таа е спасена од зимата дива зашто нејзината супстанца во шишето е жива. ================ А ова е оригиналот:     Sonnet 5     Those hours that with gentle work did frame The lovely gaze where every eye doth dwell Will play the tyrants to the very same And that unfair which fairly doth excel. For never-resting time leads summer on To hideous winter and confounds him there, Sap checked with frost and lusty leaves quite gone, Beauty o’er-snowed and bareness everywhere. Then were not summer’s distillation left, A liquid prisoner pent in walls of glass, Beauty’s effect with beauty were bereft, Nor it nor no remembrance what it was. But flowers distilled, though they with winter meet, Leese but their show; their substance still lives sweet. —————

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.7 1. Гледај,на Исток сонце племенито светка ја исправа гордо неговата огнена глава а секој жив, восхитен од новата глетка, со почит зјае пред тоа величие и слава. 2. По небесниот стрмен рид тоа напиња коски, цврстата младост му преоѓа во часот зрел дури смртните погледи ја следат со восхит златната убавина на неговиот аџилак смел. 3. Но,штом ќе го допре со уморна снага врвот паѓа ко старец што сам себе ќе се препне; на очите што го следат идол не им е црвот - веднаш дезертираат без око да им трепне. 4. Та и ти, не арчи го залудо твоето пладне - умреш ли без пород,во заборав ќе паднеш. ========================== А ова е оригиналот: Sonnet 7 Lo, in the Orient when the gracious light Lifts up his burning head, each under eye Doth homage to his new-appearing sight, Serving with looks his sacred majesty; And having climbed the steep-up heavenly hill, Resembling strong youth in his middle age, Yet mortal looks adore his beauty still, Attending on his golden pilgrimage. But when from highmost pitch, with weary car, Like feeble age he reeleth from the day, The eyes, ‘fore duteous, now converted are From his low tract and look another way. So thou, thyself out-going in thy noon, Unlooked on diest unless thou get a son. ——————–
Сонет 7, Шекспир превод на Владимир Свинтила ===================== Денят показва своя румен лик с лъчистите черти на божество. И всички срещат гордия светлик с нескривано, сърдечно тържество. Когато той във своя зрял разцвет възкачи онзи син небесен рът, очите ни с какъв дълбок привет го следват дълго в златния му път. Но щом без мощ, с угаснали лъчи закрета той с превити рамена, то същите възторжени очи се впиват вече нейде настрана.
И ти така в сина си съхранен, срещни във него утрешния ден.

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.9   1. Од страв вдовицата да не се удави во солзи ти си решен својот живот сам да го јадеш? Та,на гробот ко вдовичена сопруга ќе ползи целиот свет бидејќи пород ти не му даде. 2. Светот секогаш ќе ти биде вдовица плачна ако ти по тебе не оставиш твоја копија; оти,судбата на вдовицата е помалку мачна кога сопруговите деца со утеха ја опијат. 3. Ергенчето, кога само летка од цвет на цвет, заштеда не прави зашто тие уживаат во сласта; а фрлената убавината го поткопува овој свет наместо да оплоди па нови китки да растат. 4. Нема љубов спрема другите во таквите квачења зашто тие се срамни и самопредавнички мачења.   ============== Sonnet 9     Is it for fear to wet a widow’s eye That thou consum’st thyself in single life? Ah, if thou issueless shalt hap to die, The world will wail thee like a makeless wife; The world will be thy widow and still weep, That thou no form of thee hast left behind, When every private widow well may keep, By children’s eyes, her husband’s shape in mind. Look what an unthrift in the world doth spend Shifts but his place, for still the world enjoys it; But beauty’s waste hath in the world an end, And kept unused, the user so destroys it. No love toward others in that bosom sits That on himself such murd’rous shame commits. —–

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.47 1. Очите мои како волк гладни се да те видат, вљубеното срце воздишки за тебе го дават; затоа тие пакт склучија и ортаци ќе бидат со интерес едни на други услуги да прават. 2. Ете,кога со твојата слика очите се сладат на насликаниот банкет моето срце го канат; другпат,на гости кај него,незаситно јадат од тасот негови љубовни мисли како храна. 3. Сликата или мојата љубов тебе ќе те роди: ти самата иако отсутна,во мене си трепет, од моите мисли подалеку не сакаш да одиш, со нив се измивам за да не станам слепец. 4. А ако заспијат,сликата на видик ќе исплива, го буди срцето за заедно со очите да ужива. ============= А еве го оригиналот: Sonnet 47 Betwixt mine eye and heart a league is took, And each doth good turns now unto the other. When that mine eye is famished for a look, Or heart in love with sighs himself doth smother, With my love’s picture then my eye doth feast And to the painted banquet bids my heart. Another time mine eye is my heart’s guest, And in his thoughts of love doth share a part. So either by thy picture or my love, Thyself away are present still with me; For thou no farther than my thoughts canst move, And I am still with them, and they with thee; Or if they sleep, thy picture in my sight Awakes my heart to heart’s and eye’s delight. ———-

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.22 1. Се`дури младоста и ти сте на возраст иста - огледалото лаже дека на староста сум стопан; ќе знам дека влегувам во смртниот пристан кога времето во твоето лице бразди ќе вкопа. 2. Сета твоја убавина со која ме закрилуваш за срцево е костум скроен по моја мостра и твој бакшиш е кој во градиве ме милува така што нема шанси од тебе да сум постар  3. Затоа, љубена моја,чувај се самата себе како што и јас, чувајќи си се,го крепам твоето срце во моето,како доилката бебе, пред можните несреќи на иднината слепа. 4. Но знај дека штом срцето мене ми го даде, заедно со моето,смртта и твоето го краде. ==============

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.62   1. Гревот на самољубието ги опседна моите очи и во секој агол на мојата душа се населува; против него немам лек и ме глочка без почин неговиот корен што срцево ми го развеселува. 2. Милозливо како моето друго нема скроено лице, како судија и порота во пресудата си пишувам; на моето тело е обликуван најдобриот трицепс и во секој аспект секој мажјак го надвишувам. 3. Но кога во огледалото реално ќе се видам, исушен и испукан ко штавена античка кожа, моето самољубие брзо друга одбрана ѕида за самофалбите што сам за себе ги множам. 4. Ти,љубена,со твојата младост ќе ме спасиш, твојата убавина мојата старост ја краси. ========================= А еве го и оригиналот:   Sonnet 62     Sin of self-love possesseth all mine eye And all my soul, and all my every part; And for this sin there is no remedy, It is so grounded inward in my heart. Methinks no face so gracious is as mine, No shape so true, no truth of such account; And for myself mine own worth do define, As I all other in all worths surmount. But when my glass shows me myself indeed, Beated and chopped with tanned antiquity, Mine own self-love quite contrary I read; Self so self-loving were iniquity. ‘Tis thee, myself, that for myself I praise, Painting my age with beauty of thy days. ======================